Marco Kamphuis
Volledig scherm
PREMIUM
Marco Kamphuis © Lex de Meester

Ik gedraag me verdacht bij de kassa

column marco kamphuis‘Gelieve uw zak aan de kassierster te tonen.’ In de tijd dat ik in Leuven studeerde en mijn boodschappen bij de Match deed, moest ik grinniken om dit bordje naast de kassaband. Men behield zich het recht voor mijn boodschappentas te controleren, zoveel begreep ik, en aangezien dit op gespannen voet met mijn burgerrechten stond, luidde het vervolg: ‘Dit is geen discriminerende maatregel’. Een hele geruststelling.

Marco Kamphuis

Lees Meer

  1. Een schrijver kan niet eerzuchtig genoeg zijn
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Een schrijver kan niet eerzuchtig genoeg zijn

    Sinds ik weet dat er in Vlissingen een P.C. Hooftlaan is, loop ik er graag doorheen, dromend van de P.C. Hooftprijs. Ik weet dat je de prijs niet krijgt door vaak door de laan te lopen, maar na het werk moet een schrijver zich toch vertreden, en dat kan in de P.C. Hooftlaan evengoed als elders. Iets verderop ligt de Constantijn Huygenslaan. Ook naar Constantijn Huygens is een prestigieuze letterenprijs vernoemd. Ik neem de straat graag even mee op mijn route. Baat het niet, dan schaadt het niet.
  5. Het hogere segment
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Het hogere segment

    De fundering moet nog gelegd worden, maar als twistpunt is het nieuwe Hotel Britannia nu al kolossaal. Op dagen dat de PZC over de bouwplannen en de bezwaren daartegen publiceert, moet ik op mijn tenen lopen, want in ons huishouden is de polarisatie inmiddels een feit. Mijn vrouw moet niets hebben van het ontwerp van het achttien verdiepingen tellende vijfsterrenhotel dat aan de Vlissingse boulevard moet verrijzen. Ze wijst op de valwind die bij hoge gebouwen optreedt.
  1. I read a lot of books!
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    I read a lot of books!

    Het valt niet te ontkennen dat Nederlandse jongeren, áls ze al lezen, steeds vaker naar Engelstalige boeken grijpen. Voor Nederlandse schrijvers is dat natuurlijk een bittere constatering. Wat mij betreft, ik heb er niet zo’n moeite mee als iemand tegenover mij in de trein een Engels of Amerikaans boek zit te lezen; het is eerder zo dat ik mijn wenkbrauwen frons als hij of zij een Nederlands boek leest dat niet mijn naam op het omslag draagt. Vooral als men dan demonstratief zit te genieten. Gelukkig komt dat zelden voor.

Net binnen

Meest gelezen

Meest gedeeld