1. Een schrijver kan niet eerzuchtig genoeg zijn
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Een schrijver kan niet eerzuchtig genoeg zijn

    Sinds ik weet dat er in Vlissingen een P.C. Hooftlaan is, loop ik er graag doorheen, dromend van de P.C. Hooftprijs. Ik weet dat je de prijs niet krijgt door vaak door de laan te lopen, maar na het werk moet een schrijver zich toch vertreden, en dat kan in de P.C. Hooftlaan evengoed als elders. Iets verderop ligt de Constantijn Huygenslaan. Ook naar Constantijn Huygens is een prestigieuze letterenprijs vernoemd. Ik neem de straat graag even mee op mijn route. Baat het niet, dan schaadt het niet.
  3. Hoeveel wijze mensen ken ik eigenlijk?
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Hoeveel wijze mensen ken ik eigenlijk?

    Ga je als een wijs mens door het leven, dan hoef je op bijval niet te rekenen. Respect van je omgeving is al te veel gevraagd, men zal je achter je rug uitlachen. Als je je daar iets van aantrekt, is die spot terecht, maar als je in je wijze houding volhardt, zal spot uiteindelijk omslaan in bewondering. Dat schrijft de Romeinse filosoof Epictetus in zijn beroemde Zakboekje, dat ik eigenlijk eens van mijn boekenkast naar mijn jaszak zou moeten verhuizen, om het paraat te hebben op momenten van geestelijke nood.
  6. I read a lot of books!
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    I read a lot of books!

    Het valt niet te ontkennen dat Nederlandse jongeren, áls ze al lezen, steeds vaker naar Engelstalige boeken grijpen. Voor Nederlandse schrijvers is dat natuurlijk een bittere constatering. Wat mij betreft, ik heb er niet zo’n moeite mee als iemand tegenover mij in de trein een Engels of Amerikaans boek zit te lezen; het is eerder zo dat ik mijn wenkbrauwen frons als hij of zij een Nederlands boek leest dat niet mijn naam op het omslag draagt. Vooral als men dan demonstratief zit te genieten. Gelukkig komt dat zelden voor.

Net binnen

  5. Het hogere segment
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Het hogere segment

    De fundering moet nog gelegd worden, maar als twistpunt is het nieuwe Hotel Britannia nu al kolossaal. Op dagen dat de PZC over de bouwplannen en de bezwaren daartegen publiceert, moet ik op mijn tenen lopen, want in ons huishouden is de polarisatie inmiddels een feit. Mijn vrouw moet niets hebben van het ontwerp van het achttien verdiepingen tellende vijfsterrenhotel dat aan de Vlissingse boulevard moet verrijzen. Ze wijst op de valwind die bij hoge gebouwen optreedt.
  1. Alles kan in Qatar
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Alles kan in Qatar

    Je kunt het als Arabier ook nooit goed doen. In Qatar bestaat grote teleurstelling over de negatieve berichtgeving in de Westerse media. De emir en zijn rijke onderdanen moeten echt verondersteld hebben met het WK voetbal te schitteren voor het oog van de wereld. De deelnemende Westerse landen zullen zo graag op ons perfect georganiseerde feestje komen, dat ze wel het fatsoen zullen hebben hun moralisme in te slikken – zo moet de redenering geweest zijn. Hoe naïef! De Westerse gasten van de emir kwamen inderdaad op zijn feestje, dronken de hele bar leeg, en klaagden ondertussen dat de muziek niet om aan te horen was. Respectloos? Nou en of! Hypocriet? Zeker! Maar wat had je dan van ons verwacht?
  3. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?
    PREMIUM
    column Marco Kamphuis

    Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?

    Ik houd van boeken en van vogels; dat ik van vogelboeken houd, is dan ook geen mysterie. Mijn eerste vogelboek kocht ik toen ik tien jaar was. Het was een gebonden gids waarin alle Europese vogelsoorten werden beschreven. Bij de naam van de auteur, dr. Wolfgang Makatsch, stelde ik me een ernstig bebrilde ornitholoog voor. Diep respect had ik voor die man. Het boek kostte 32 gulden 50, een bedrag waar een kind eindeloos voor moest sparen, maar het was het waard: ik denk dat ik in mijn leven geen boek vaker heb opengeslagen.
  1. Een schot in de roos
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Een schot in de roos

    Twee maanden cel, waarvan één voorwaardelijk, was de straf die de rechter oplegde aan een activist die in het Mauritshuis zijn hoofd aan een Vermeer had vastgelijmd. Dat de verdachte tegen dit vonnis in hoger beroep ging, was te verwachten. Een nieuw vonnis betekent een extra nieuwsbericht, en daar is het allemaal om te doen. Als ik hem was geweest, had ik echter niet minder, maar méér straf bepleit, dat was een stuk origineler en dus in publicitair opzicht waardevoller geweest. Misschien iets voor een volgende keer.
  2. Een zelfbewust monster
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Een zelfbewust monster

    Het leven is een geschenk met een rouwstrik eromheen. De gulle gever heeft er namelijk een meedogenloze bepaling aan verbonden: ‘Alles zul je hebben… op voorwaarde dat je alles weer inlevert.’ Voor mijn moeder is het grote inleveren vijftien jaar geleden begonnen. Eerst heeft ze mijn vader zo goed mogelijk verzorgd tijdens zijn jarenlange ziekte, en amper lag hij in de kist, met een bevrijde uitdrukking op zijn gezicht, of ze kreeg dezelfde ziekte.
  3. Woesj!
    PREMIUM
    column Marco Kamphuis

    Woesj!

    Yassir wijst op het kanon op het Keizersbolwerk, waarmee je, onder het toeziend oog van Michiel de Ruyter, de Westerschelde onder vuur kunt nemen. Het kanon doet hem denken aan het vaderland dat hij ontvlucht is, het Arabische land waar zich een humanitaire ramp afspeelt en waar we toch bijna niets over horen, omdat het er te gevaarlijk voor journalisten is. Yassir doet alsof hij het kanon afvuurt, daarna veegt hij met een armbeweging de horizon schoon. ‘Woesj!’ Zo gaat dat bij hem thuis. Voor de zekerheid, opdat ik het goed begrijp, vuurt hij er – ‘Trrr’ – een mitrailleursalvo achteraan. Ik knik.
  1. Een verbouwereerd strandhuisje
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Een verbouwe­reerd strandhuis­je

    Een lezer vroeg hoe mijn eerste zomer in Zeeland me is bevallen. Ik ben van nature geneigd tot relativeren, maar in dit geval moest ik toch antwoorden dat het een onafgebroken feest was. Ik heb in mijn leven wel vaker mooie zomerdagen in Zeeland meegemaakt, maar dan was het altijd in het weemoedige besef dat ik morgen of overmorgen mijn koffer weer moest pakken. Deze zomer hoefde ik niet aan de thuisreis te denken – ik wás thuis. In plaats van een spijtig ‘dag zee’ was het nu ‘tot morgen, zee!’ In Zeeland had ik, terwijl ik gewoon doorwerkte, sterker het gevoel op vakantie te zijn dan in Frankrijk, toen ik daar feitelijk op vakantie was.
  2. Meer bereiken met minder ambitie
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Meer bereiken met minder ambitie

    Een vriend van me rekende vast op een promotie en is die toch misgelopen. Hij vertelde het toen hij me voor de eerste keer in Vlissingen kwam bezoeken. Ik haalde hem op van het station. Hij had een lange reis achter de rug, die hij nuttig had besteed: na diep nadenken was hij tot de conclusie gekomen dat hij voortaan meer zou kunnen bereiken door minder na te streven. Hij legde het me uit. Zijn grote ambitie leidde steevast tot tegenslag; omgaan met tegenslag kostte hem energie; die energie kon hij niet in zijn werk steken; en daardoor kon hij niet... ‘Watte?’ riep ik, want er stond veel wind. ‘Excelleren!’ riep hij. ‘Ik kan niet excelleren!’ Ik knikte.
  2. Groeten uit Marseille
    PREMIUM
    column Marco Kamphuis

    Groeten uit Marseille

    We hebben een kamer met twee ramen, het ene kijkt uit op de bergen, het andere op zee. Vlakbij heeft de zee een groene tint, verderop is ze blauw, en in de verte is een nevelige strook te zien die onmerkbaar overgaat in de hemel. Het uitzicht op zee wordt niet noemenswaardig belemmerd door een uitbundig bloeiende boom waarvan ik de naam niet weet, een witte villa met terracotta pannendak en een stroomdraad waarop een zwaluw zit. Het is een perfecte ochtend. Het enige wat me dwarszit is dat ik daarstraks bij het zwemmen water in mijn oor heb gekregen, dat er ondanks wilde hoofdbewegingen - die ik op verzoek van mijn vrouw in de ontbijtzaal achterwege heb gelaten - niet uit gaat.
  5. Die verschrikkelijke protesten
    PREMIUM
    column marco kamphuis

    Die verschrik­ke­lij­ke protesten

    Maatschappelijke onvrede. Altijd klagen de mensen, het is nooit goed. Herinner je je die verschrikkelijke protesten, het verzet van de kunstenaars, elf jaar geleden? Wat een toestand. Elke dag die relschoppers op het journaal. Wat was er gebeurd? Het minderheidskabinet van VVD en CDA, met “gedoogsteun” van een partij die ze even later alweer spuugzat waren, bezuinigde tweehonderd miljoen op de kunstsector, en politici van die partijen deden geen moeite hun leedvermaak en minachting voor kunst te verbergen. Kostelijk was dat!

Meest gelezen

Meest gedeeld