Zo maak je bijzonder lekkere Mexicaanse tortilla's

Het heet ‘thin-slicing’, ons vermogen om razendsnel aan de hand van dunne schilletjes informatie onbewust te bepalen wat we van iets of iemand vinden. Volgens wetenschappers kunnen negatieve gevoelens al in de eerste vijf seconden na een ontmoeting een oordeel over iets of iemand blijvend beïnvloeden. Een ‘eerste indruk’ bijstellen kost onnoemlijk veel tijd en energie.

Ik weet inmiddels dat dit ook geldt voor keukens. In de jaren 80 werden in Utrecht de Mexicaanse restaurants als rijpe avocado’s uit de grond gestampt, wat niet vreemd was, want Utrecht herbergt veel studenten en Mexicaans voer viel destijds binnen elk budget. Op een avond had ik een date met een meisje. Toen we een afspraak maakten had ze - hint hint - gezegd heel erg veel van Mexicaans eten te houden. Dat had een eerste schilletje informatie moeten zijn. Ik kende Mexicaans eten niet, maar omdat zij er zo vol van was verwachtte ik er veel van.

Laat ik het zo zeggen: de eerste indruk was niet goed. En de tweede, derde en vierde eigenlijk ook niet. Het begon al met de obers, die gekleed gingen in poncho’s en op hun hoofd een sombrero droegen. Af en toe riep er een ‘olé!’ of ‘ yichaaaa!’, wat niet zozeer Mexicaans als wel behoorlijk stupide overkwam.

Ik had meer het gevoel dat ik in een theatervoorstelling zat dan dat ik te gast was in een restaurant. Natuurlijk, de guacamole (een woord dat ik pas na jaren foutloos kon spellen) was een bijzondere smaaksensatie, maar alle andere gerechten bestonden - voor mijn gevoel - toch voornamelijk alleen maar uit mais, nog meer mais, bonen, nog veel meer bonen, tomaatblokjes, gesmolten kaas en zure room in willekeurige volgorde gecombineerd met taco’s, tortilla’s, nacho’s of hoe het allemaal mocht heten. Mijn date voelde mijn weerzin niet en begon onbedaarlijk te schransen. Dat was het tweede schilletje informatie.

Het werd tussen haar en mij dan ook niets, en mijn aversie tegen Mexicaans eten duurde jaren, tot mijn vrouw - die wel erg van de Mexicaanse keuken houdt - het niet meer kon aanzien en een lange campagne begon om mij te overtuigen. Dat deed ze met een bombardement aan smaak. Haar plan werkte, want ondanks mijn eerste Mexicaanse indruk ben ik sinds een paar jaar volledig om en roep ik - als ik hoor dat we die avond Mexicaans eten - volmondig ‘olééé!’ en ‘yichaaaa!’ - wat inderdaad best stupide overkomt.