Maar dat heeft alles te maken met een benauwenis, een administratieve beklemming die als een klauw rond mijn nek zat. En ik was al die jaren nog maar een parttime docent. Ik kan me dan het ellendige gevoel bij sommige fulltimers zeer goed voorstellen. Vooral de eigenzinnige en vrije geesten onder de collega’s lijden eronder. De ratrace om allerlei certificaatjes die kunnen aantonen dat een onderwijsinstituut goed bezig is en waarbij een docent na vaak tientallen jaren gewaardeerd docentschap moet kunnen aantonen dat wat hij al die jaren heeft gedaan eigenlijk toch wel goed is, is krankzinnig. Het toont aan hoe wantrouwend en controledriftig de managementlaag is. Een laag die onvermoeibaar onuitvoerbare plannen afscheidt, en u weet, de aap bovenin de boom schijt altijd naar beneden. Waar komt de hoop diarree terecht? Juist. Op de hoofden van de mensen waar het in het onderwijs om draait: de docenten.