PREMIUM
Tuur
column jan vantoortelboomTuur woont in Ossenisse, een steenworp bij me vandaan. Hij heeft in Terneuzen een garage met belendende scooterzaak en al een jaar of vijftien repareert hij mijn auto. Zelden heb ik een mens met meer plezier in zijn werk ontmoet. Hij is eind zestig en het is zijn lust en zijn leven, antwoordt hij als ik vraag wanneer hij met pensioen gaat. Zijn handen doen mij aan die van mijn vader denken, die werkte ook in een garage: eeltige huid, altijd zwart van het smeer en de olie, niet schoon te krijgen, zelfs niet met korrelig waspoeder dat bij ons thuis in een bokaal naast de warmwaterkraan stond. Harde handen van een zachtaardige man.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
‘Klein gatje, nie diep’ zei de Spaanse tandarts
Tandartsen zijn de schrik van menig kind. Ik was er ook zo een. Dat had alles te maken met een tegen zijn pensioen aanhikkend heerschap met een indrukwekkende haardos uit zijn oren en een bril die zijn ogen twee keer zo groot deed lijken. Op een mooie zaterdagmorgen ging hij eens een tand trekken, overschatte zijn trekkracht schromelijk, kreeg die kies er dus niet goed uit, begon te wrikken, en ik die lag te kronkelen en hij die met zijn tang langs het glazuur schraapte omdat hij de grip verloor (dat geluid vergeet ik nooit meer) en ik die hem dan weer spastisch een knietje in zijn kruis gaf. Met andere woorden: het was er niet gezellig; het was een moderne martelkamer. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Schrijven is vrijheid van zijn, probeer het eens
De onderstaande tekst stuurde ik deze week naar een aantal mensen binnen de HZ, maar eigenlijk kan het woord ‘student(en)’ gewoonweg ook vervangen worden door ‘mens(en)’: -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Routine in tijden van Corona
Tijdens de Coronacrisis is mijn leven niet zo erg veel veranderd. Ik werkte al veel van thuis uit, alleen was ik nu nog meer thuis. Behalve om af en toe eens wat boodschappen te doen in de lokale Plus ben ik eerlijk gezegd mijn erf niet af geweest. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Bollix zelf waggelt testikelloos maar jolig door zijn hondenleven
Thuis ben ik degene die de dieren een naam geeft. Als schrijver wordt dat van me verwacht. Ik vind het een eer om te doen. Een dier hoort een naam te hebben. Zonder naam blijven ze hun leven lang een schaduw van het onbekende en onbekend maakt onbemind. Als een boer elke koe een naam gaf, dan zou het moeilijker zijn ze naar het slachthuis te brengen. Of een jager: kijk! Daar loopt haas Kromme Henkie, de papa van Rattekop en Snottebel. Schiet hem kapot! -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Kut Karonavirusdieet
Niet zelden loop ik bij brood- en banketbakkerij Goossen in Kloosterzande naar buiten met drie grote zakken oud brood. De bakker denkt dat ik een kaneelfabriek begonnen ben en er grof geld mee verdien. En sommige klanten zullen wel denken dat die slimme Belg oud brood koopt om aan zijn vier kinderen te voeren. In werkelijkheid is dat brood voor mijn varkens, geiten en kippen.
-
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Fockin’ heat!
Ooit was ik student aan Trinity College Dublin en tegen het einde van het academische studiejaar, nadat ik alle papers had geschreven en ingediend, in juli 1997, kwam een jeugdvriend op bezoek. Het idee was om een poos samen zonder vooropgezet plan wat rond te trekken en daarna terug naar huis te vliegen. De temperaturen liepen toen ook aardig op. -
PREMIUMcolumn Jan Vantoortelboom
In een vitrinekast liggen de herinneringen van de schrijver
Er wordt wel eens beweerd dat schrijvers visionaire kwaliteiten hebben en kunnen inschatten waar in de toekomst kansen of problemen opduiken. Ik denk onmiddellijk aan de Engelse schrijvers Aldous Huxley en George Orwell die in hun respectievelijk dystopische toekomstromans Brave New World (1932) en 1984 (1949) een angstaanjagende maatschappelijke realiteit beschrijven die veel lijkt op de hedendaagse werkelijkheid. -
PREMIUM
Kareltje: op 30 januari door zijn beste vrienden vermoord
Toen Kareltje op de ochtend van 30 januari 2021 wakker werd, wist hij niet dat hij nog vóór middernacht, 23.55 uur om precies te zijn, door zijn beste vrienden zou worden vermoord. Hij stond op, poetste zijn tanden zoals zijn moeder hem had geleerd, kleedde zich netjes aan en ging de trap af. Beneden wachtte zijn moeder hem op met een paar zachtgekookte eitjes, want dat was zijn zaterdagontbijt.
