Routine in tijden van Corona
COLUMN JAN VANTOORTELBOOMTijdens de Coronacrisis is mijn leven niet zo erg veel veranderd. Ik werkte al veel van thuis uit, alleen was ik nu nog meer thuis. Behalve om af en toe eens wat boodschappen te doen in de lokale Plus ben ik eerlijk gezegd mijn erf niet af geweest.
Delen per e-mail
Dat was geen straf, want het is hier goed: veel dieren, veel bomen en bloemen, veel werk en vooral veel zon. Maar vorige vrijdag ging ik toch voor de eerste keer terug naar de hogeschool. De presentaties voor het tentamen Engels mochten namelijk live worden afgenomen. Ik genoot van de rit ernaartoe: de blatende lammeren langs de N62, de witte windturbines die door het gezapige draaien van de bladen zichzelf in slaap leken te sussen, het laatste stukje snelweg van de A58 naar Vlissingen waarbij ik mijn voet wat zwaarder liet worden. Alles rook naar routine en dat beviel me.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Au revoir, Arsehole!
Een poos geleden parkeerde ik mijn auto nabij brasserie Westbeer aan de Scheldeboulevard in Terneuzen en slenterde ik na drie maanden eenzame opsluiting weer eens naar boekhandel Van de Sande. Ik wandelde via de hoek van de Westkolkstraat, langs het theater. Een uit de kluiten gewassen jongeman met een kapsel dat ook populair was in Dublin in 1996 wandelde in mijn richting. -
PREMIUM
Zonder het ringetje in de uitlaat ging de Starflite 90 per uur
Mijn oudste zoon van 17 heeft een Aerox Yamaha scooter, een Derbi motor, een computer, een Xbox en een iPhone. Zelf had ik op die leeftijd alleen een Starflite GTS 50cc, nota bene gemaakt door Batavus en verkocht in Duitsland in de zeventiger jaren van de vorige eeuw. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM De lepel
Ik weet dat hij er ligt, tussen al de andere dessertlepels, want ik heb hem er twee jaar geleden zelf neergelegd. Hij is de enige in zijn soort, met een kunstzinnig handvat en hij ligt daar verweesd. Hij is al oud en heeft meer dan veertig jaar de vier monden van het gezin van mijn kindertijd bediend. Het is er niet aan te zien. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM De politie, mijn beste vriend
Het is weer zover. De wereldwijde angst voor corona is min of meer bezworen en een ander, duisterder soort geweld komt onmiddellijk binnenvallen. Het geweld van individu tegen individu. Het beeld van George Floyd, de zwarte man die acht minuten lang de knie van een bleke politieagent op zijn nek moest verdragen en daarbij meerdere keren om hulp smeekte omdat hij niet kon ademhalen, heeft indruk op me gemaakt. Het is een beeld dat ik maar moeilijk kan begrijpen. -
PREMIUM
De scheldende mens
Vorige woensdag was het warm, zo warm dat ik zat te stomen in mijn auto die ik bij gebrek aan een schaduwrijke plek in de volle zon had geparkeerd. Terwijl ik wachtte tot school uit was, opende ik de autoruit en keek naar het gras aan de overkant van de weg dat begon te verdorren. Ik zat een poos in gedachten verzonken, toen ik drie dikbuikige fietsers in korte, felgekleurde shorts aan zag komen.
-
PREMIUM
column jan vantoortelboom Mijn gechipte achterkleinkinderen liggen in 2075 in een digicoma op de bank
Wat zal ik eens doen vandaag? God is al lang dood en alle kerken zijn cybercafés geworden, de mens heeft geen vaste kern, want identiteit is nog vloeibaarder dan diarree en technoligie is het enige geloof dat er na een reeks internationale WAN-parties die net niet uitmondden in een Derde Wereldoorlog met champignonwolken overschiet. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Nachtjager
Lang geleden, toen ik nog in Gentbrugge woonde, ging ik op een lenteavond, zo rond middernacht, naar buiten. – Ik haal wel vaker een frisse neus voor het slapengaan. Ik kan intens genieten van de maan, haar schijnsel en schaduwvlekken die gelden als de vingerafdrukken van een subliem wezen dat haar ooit in oertijden had aangeraakt en dus als bewijs uit het ongerijmde dienden. – -
column Jan Vantoortelboom De meeste bejaarden deugen
Meme, mijn grootmoeder aan moederszijde, woonde op een boerderij in Loppem, een dorpje nabij Brugge. Als kind bezocht ik haar samen met mijn broer en ouders om de twee weken op zondagmiddag. Dan moesten we koffie drinken waar ik van kokhalsde en speelden we iets verderop in het bos in een grot waarin Mariabeelden stonden en kaarsen en rode theelichtjes brandden. Voor de grot meanderde een diep uitgesneden beekje onder een wandelbrug door. Vaak onderdrukte ik de neiging om erin te springen.
