Online lesgeven maakt sommige leraren weer menselijk
column Jan VantoortelboomIk ken een jongen die dit schooljaar samen met een groep vrienden tegen het ontmoedigingsbeleid van de school in, is overgestapt van 4 vmboT naar 4 havo. Voor het eerst in de schoolcarrière van die jongen, die al vanaf groep 4 gekenmerkt werd door schoolmoeheid, vertelde hij mij over zijn wedervaren tijdens de wiskundeles en met name over de persoonlijke benadering van de wiskundeleraar. Het motto van de leraar was: ‘hoe minder zielen, hoe meer vreugd.’
Delen per e-mail
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
De scheldende mens
Vorige woensdag was het warm, zo warm dat ik zat te stomen in mijn auto die ik bij gebrek aan een schaduwrijke plek in de volle zon had geparkeerd. Terwijl ik wachtte tot school uit was, opende ik de autoruit en keek naar het gras aan de overkant van de weg dat begon te verdorren. Ik zat een poos in gedachten verzonken, toen ik drie dikbuikige fietsers in korte, felgekleurde shorts aan zag komen. -
PREMIUM
column jan vantoortelboom Mijn gechipte achterkleinkinderen liggen in 2075 in een digicoma op de bank
Wat zal ik eens doen vandaag? God is al lang dood en alle kerken zijn cybercafés geworden, de mens heeft geen vaste kern, want identiteit is nog vloeibaarder dan diarree en technoligie is het enige geloof dat er na een reeks internationale WAN-parties die net niet uitmondden in een Derde Wereldoorlog met champignonwolken overschiet. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Nachtjager
Lang geleden, toen ik nog in Gentbrugge woonde, ging ik op een lenteavond, zo rond middernacht, naar buiten. – Ik haal wel vaker een frisse neus voor het slapengaan. Ik kan intens genieten van de maan, haar schijnsel en schaduwvlekken die gelden als de vingerafdrukken van een subliem wezen dat haar ooit in oertijden had aangeraakt en dus als bewijs uit het ongerijmde dienden. – -
column Jan Vantoortelboom De meeste bejaarden deugen
Meme, mijn grootmoeder aan moederszijde, woonde op een boerderij in Loppem, een dorpje nabij Brugge. Als kind bezocht ik haar samen met mijn broer en ouders om de twee weken op zondagmiddag. Dan moesten we koffie drinken waar ik van kokhalsde en speelden we iets verderop in het bos in een grot waarin Mariabeelden stonden en kaarsen en rode theelichtjes brandden. Voor de grot meanderde een diep uitgesneden beekje onder een wandelbrug door. Vaak onderdrukte ik de neiging om erin te springen. -
PREMIUM
column jan vantoortelboom De wereld als zandbak
Ruim voor het coronavirus de wereld gijzelde ben ik begonnen in Grote verwachtingen van Geert Mak. Het is het vervolg op het succesvolle In Europa dat vijftien jaar geleden verscheen. Omdat het boek over de eerste twee decennia van deze eeuw gaat, dus zeer recente geschiedenis, las ik het met een zekere urgentie. Maar sinds corona heb ik het gevoel dat ik lees over een stoffig verleden, over een wereld die niet meer bestaat en er niet meer toe doet. Vaak denk ik bij geschiedenis aan een slingerbeweging, aan uitersten, want per slot van rekening zijn het de heftigste gebeurtenissen, zoals revoluties, oorlogen, ziektes, de wrede daden van dictators et cetera die de geschiedenisboeken halen.
-
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Mens en dier zijn gemaakt om adem te halen
Ik ben gek op vogels. Verspreid over mijn erf hangen er nestkastjes en ze worden drukbezocht. Vooral door mezen. Maar dit jaar zie ik ook vaak merels onder de struiken, roodborstjes en zelfs een specht, want de wilg aan de slootkant heeft een verdacht vers rond gaatje. -
PREMIUM
column jan vantoortelboom Tuur
Tuur woont in Ossenisse, een steenworp bij me vandaan. Hij heeft in Terneuzen een garage met belendende scooterzaak en al een jaar of vijftien repareert hij mijn auto. Zelden heb ik een mens met meer plezier in zijn werk ontmoet. Hij is eind zestig en het is zijn lust en zijn leven, antwoordt hij als ik vraag wanneer hij met pensioen gaat. Zijn handen doen mij aan die van mijn vader denken, die werkte ook in een garage: eeltige huid, altijd zwart van het smeer en de olie, niet schoon te krijgen, zelfs niet met korrelig waspoeder dat bij ons thuis in een bokaal naast de warmwaterkraan stond. Harde handen van een zachtaardige man. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM In de tweede helft van mijn twintiger jaren bleek ik ook bezig met zingeving
Slechts een handvol weken voordat het coronavirus de media terroriseerde, las ik een artikel in een krant over de wanhopige zoektocht van mensen naar geluk en over psychiaters die heden ten dage supersterren zijn, maar ook overwerkt omdat de mensen er voor elke zucht naartoe sprinten. Woorden zoals piekbeleving en gelukseconomie kleefden aan mijn ogen. In datzelfde artikel hebben een aantal bekende psychiaters het over eenzaamheid bij jongeren door gebrek aan zingeving en dat die zingeving vooral te vinden is in De Ander en dat we dus wat ‘zitvlees’ in relaties moeten kweken en ‘niet bij het eerste zuchtje tegenwind moeten afhaken’.
