PREMIUM
Mijn vakantiebusje is verkocht aan twee Marokkanen uit Amsterdam
Mijn vakantiebusje is verkocht. Aan twee Marokkanen uit Amsterdam. Ja. In tegenstelling tot wat u nu misschien denkt, ging alles van een leien dakje. Zelfs de betaling. Bijzonder beleefde en eerlijke man, al ging ie net wat te lang door over het feit dat de olie wat gelig kleurde aan de rand van het dopje, dat de pook net iets te veel speling had en ook de twee blutsen aan de zijkant bleken de moeite van wat lange zinnen en onderhandelingspauzes waard.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN KAN VANTOORTELBOOM
De postbode reed zichzelf op zijn scootertje kop over kloten
Eergisteren reed de postbode op zijn scootertje zichzelf kop over kloten. Ik zat net voor mijn bureau, hier en daar lustig een stuk tekst weg te tikken en klikken toen ik een dreun hoorde. Zo’n scherpe knal van blikschade. De postbode reed frontaal tegen het voorwiel van mijn schoonvaders auto. Zowel auto als scooter kaduuk. De postbode had een fractie van een seconde voor postduif gespeeld, want hij had een duikvlucht over de motorkap gemaakt. En aan zijn postuur te zien zal hij niet als Spiderman zijn neergekomen, dat wist ik wel zeker. Maar gelukkig had ie niks, zag er alleen geschrokken, bevlekt, beverig en zweterig uit. -
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
Tuur
Tuur woont in Ossenisse, een steenworp bij me vandaan. Hij heeft in Terneuzen een garage met belendende scooterzaak en al een jaar of vijftien repareert hij mijn auto. Zelden heb ik een mens met meer plezier in zijn werk ontmoet. Hij is eind zestig en het is zijn lust en zijn leven, antwoordt hij als ik vraag wanneer hij met pensioen gaat. Zijn handen doen mij aan die van mijn vader denken, die werkte ook in een garage: eeltige huid, altijd zwart van het smeer en de olie, niet schoon te krijgen, zelfs niet met korrelig waspoeder dat bij ons thuis in een bokaal naast de warmwaterkraan stond. Harde handen van een zachtaardige man. -
PREMIUMcolumn Jan Vantoortelboom
Hij greep me bij mijn nekvel en slingerde me een aantal West-Vlaamse verwijtwoorden naar het hoofd
‘Geachte heer Vantoortelboom, ik zou graag een overeenkomst sluiten met u. Als ik dit semester een voldoende haal voor Engels, dan krijg ik van u een gesigneerd exemplaar van uw roman His Name Is David. En natuurlijk ben ik bereid ervoor te betalen. Bovendien vind ik uw columns in de PZC uitermate interessant! Ik had al een vermoeden dat u meer was dan een leraar! Dit is fantastisch.’ -
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
De grote vakantie
De grote vakantie. Twee volle maanden niet naar school. Rolluiken die half gesloten waren om de koelte in huis te bewaren, buiten eten op de zelfgemaakte bank, bananenmilkshake, het gele opblaaszwembad en kleren en haren die roken naar hars door het spelen van verstoppertje achter de sparren totdat het donker was. Een zinderende tijd van zorgeloosheid. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Genieten van een scharnierconversatie
Vrijdag loop ik een zaak in Terneuzen binnen, het soort winkel dat ik doorgaans niet bezoek voor mijn plezier: een detailhandelaar die gereedschappen, accessoires en bouwmaterialen levert. Ik kan er zelf niet door de gangen lopen om de spullen die ik nodig heb te zoeken, want die zijn afgesloten door een brede toonbank. Daarachter staan een paar mannetjes met baarden en tatoeages.
-
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Au revoir, Arsehole!
Een poos geleden parkeerde ik mijn auto nabij brasserie Westbeer aan de Scheldeboulevard in Terneuzen en slenterde ik na drie maanden eenzame opsluiting weer eens naar boekhandel Van de Sande. Ik wandelde via de hoek van de Westkolkstraat, langs het theater. Een uit de kluiten gewassen jongeman met een kapsel dat ook populair was in Dublin in 1996 wandelde in mijn richting. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Bollix zelf waggelt testikelloos maar jolig door zijn hondenleven
Thuis ben ik degene die de dieren een naam geeft. Als schrijver wordt dat van me verwacht. Ik vind het een eer om te doen. Een dier hoort een naam te hebben. Zonder naam blijven ze hun leven lang een schaduw van het onbekende en onbekend maakt onbemind. Als een boer elke koe een naam gaf, dan zou het moeilijker zijn ze naar het slachthuis te brengen. Of een jager: kijk! Daar loopt haas Kromme Henkie, de papa van Rattekop en Snottebel. Schiet hem kapot! -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
De lepel
Ik weet dat hij er ligt, tussen al de andere dessertlepels, want ik heb hem er twee jaar geleden zelf neergelegd. Hij is de enige in zijn soort, met een kunstzinnig handvat en hij ligt daar verweesd. Hij is al oud en heeft meer dan veertig jaar de vier monden van het gezin van mijn kindertijd bediend. Het is er niet aan te zien.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Alsof ze de directrice van De Bijenkorf was
-
PREMIUM
Ze rijden zo de vouwen uit je broek
-
PREMIUM
In Cadzand Tropez draaien de betonmolens sneller dan het Nederlandse coronabeleid
-
PREMIUM
Het zou zo de setting van een detective kunnen zijn
-
PREMIUM
Ik stak de loftrompet en ze bloeide open voor mijn ogen
Webwinkel
Meest gedeeld
-
PREMIUM
Alsof ze de directrice van De Bijenkorf was
-
PREMIUM
In Cadzand Tropez draaien de betonmolens sneller dan het Nederlandse coronabeleid
-
PREMIUM
Ze rijden zo de vouwen uit je broek
-
PREMIUM
Ik stak de loftrompet en ze bloeide open voor mijn ogen
-
PREMIUM
Het zou zo de setting van een detective kunnen zijn