PREMIUM
In de tweede helft van mijn twintiger jaren bleek ik ook bezig met zingeving
COLUMN JAN VANTOORTELBOOMSlechts een handvol weken voordat het coronavirus de media terroriseerde, las ik een artikel in een krant over de wanhopige zoektocht van mensen naar geluk en over psychiaters die heden ten dage supersterren zijn, maar ook overwerkt omdat de mensen er voor elke zucht naartoe sprinten. Woorden zoals piekbeleving en gelukseconomie kleefden aan mijn ogen. In datzelfde artikel hebben een aantal bekende psychiaters het over eenzaamheid bij jongeren door gebrek aan zingeving en dat die zingeving vooral te vinden is in De Ander en dat we dus wat ‘zitvlees’ in relaties moeten kweken en ‘niet bij het eerste zuchtje tegenwind moeten afhaken’.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Kareltje: op 30 januari door zijn beste vrienden vermoord
Toen Kareltje op de ochtend van 30 januari 2021 wakker werd, wist hij niet dat hij nog vóór middernacht, 23.55 uur om precies te zijn, door zijn beste vrienden zou worden vermoord. Hij stond op, poetste zijn tanden zoals zijn moeder hem had geleerd, kleedde zich netjes aan en ging de trap af. Beneden wachtte zijn moeder hem op met een paar zachtgekookte eitjes, want dat was zijn zaterdagontbijt. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Blaastraining voor Film by the Sea
Film by the Sea 2020 gaat van start. Dat is het Zeeuwse culturele evenement waar ik met het meeste plezier naartoe ga. Dat is begonnen in 2015, toen ik door oud-directeur en filmkenner Leo Hannewijk gevraagd werd om in de jury te zetelen. Een week lang elke dag verplicht drie films kijken op een prachtige locatie en elke avond, in het warme licht van de ondergaande septemberzon, dineren bij restaurant Solskin aan de boulevard in Vlissingen. Onlangs zag ik nog een foto van de restauranthouder met een gigantische peperbus, de grootte van een bazooka. De dag werd steevast afgesloten met meerdere drankjes en een diepe nachtrust in hotel Arion. -
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
Mijn gechipte achterkleinkinderen liggen in 2075 in een digicoma op de bank
Wat zal ik eens doen vandaag? God is al lang dood en alle kerken zijn cybercafés geworden, de mens heeft geen vaste kern, want identiteit is nog vloeibaarder dan diarree en technoligie is het enige geloof dat er na een reeks internationale WAN-parties die net niet uitmondden in een Derde Wereldoorlog met champignonwolken overschiet. -
PREMIUMcolumn Jan Vantoortelboom
Een man van de pook
Deze week heb ik voor het eerst in een automaat gereden. Ik heb het lang kunnen uitstellen, maar op een dag moet je eraan geloven. Telkens als ik aan een automaat dacht, zag ik de nieuwe knalrode fiets voor me die ik op mijn tiende verjaardag cadeau kreeg: ik fietste als een gek op het trottoir in onze straat, trok te hard aan de remmen en vloog over het stuur. -
PREMIUM
Ik had ze een peut voor hun ponem willen geven
’s Avonds zit er een fazant in mijn notenboom. Nooit eerder had ik een fazant op die plek, zo hoog. En hij maakt kabaal bij zonsondergang. Daar kan ik nog mee leven. Het is niet ’s nachts, of vroeg in de morgen. Vele vogeltjes fluiten mooie en aangename deuntjes zo bij het ochtendgloren, maar niet de fazant en niet de ekster. Dat bekt niet. En als die eksters dan nog eens gaan ruziemaken, dan breekt de pleuris uit.
-
PREMIUMcolumn Jan Vantoortelboom
Toen ik eruit kwam waren mijn zaadballen zoek
Deze ochtend komt een beroemde Zeeuwse schrijver op bezoek. Hij heeft net zijn derde roman uit: Het bordeel aan het einde van de straat. Fascinerende titel. Net zoals zijn eerdere steengoede romans, In het museum en Jaren van de Tijger zal ik zijn nieuwste natuurlijk ook lezen. -
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
De wereld als zandbak
Ruim voor het coronavirus de wereld gijzelde ben ik begonnen in Grote verwachtingen van Geert Mak. Het is het vervolg op het succesvolle In Europa dat vijftien jaar geleden verscheen. Omdat het boek over de eerste twee decennia van deze eeuw gaat, dus zeer recente geschiedenis, las ik het met een zekere urgentie. Maar sinds corona heb ik het gevoel dat ik lees over een stoffig verleden, over een wereld die niet meer bestaat en er niet meer toe doet. Vaak denk ik bij geschiedenis aan een slingerbeweging, aan uitersten, want per slot van rekening zijn het de heftigste gebeurtenissen, zoals revoluties, oorlogen, ziektes, de wrede daden van dictators et cetera die de geschiedenisboeken halen. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
De lepel
Ik weet dat hij er ligt, tussen al de andere dessertlepels, want ik heb hem er twee jaar geleden zelf neergelegd. Hij is de enige in zijn soort, met een kunstzinnig handvat en hij ligt daar verweesd. Hij is al oud en heeft meer dan veertig jaar de vier monden van het gezin van mijn kindertijd bediend. Het is er niet aan te zien.
