PREMIUM
Het gevoel een weidepaal te roken in plaats van een joint
COLUMN JAN VANTOORTELBOOMAls ik schrijf rook ik weleens. Ik moet dan uitkijken dat ik niet te veel opga in het verhaal, want anders valt de askegel van de sigaret of sigaar en brand ik daardoor mijn schrijfhok misschien nog eens af. Zo heb ik al schrijvende weleens een gat in mijn broek gebrand. Ik kreeg het in de gaten omdat het pijn begon te doen.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Kut Karonavirusdieet
Niet zelden loop ik bij brood- en banketbakkerij Goossen in Kloosterzande naar buiten met drie grote zakken oud brood. De bakker denkt dat ik een kaneelfabriek begonnen ben en er grof geld mee verdien. En sommige klanten zullen wel denken dat die slimme Belg oud brood koopt om aan zijn vier kinderen te voeren. In werkelijkheid is dat brood voor mijn varkens, geiten en kippen. -
PREMIUM
column Jan Vantoortelboom In een vitrinekast liggen de herinneringen van de schrijver
Er wordt wel eens beweerd dat schrijvers visionaire kwaliteiten hebben en kunnen inschatten waar in de toekomst kansen of problemen opduiken. Ik denk onmiddellijk aan de Engelse schrijvers Aldous Huxley en George Orwell die in hun respectievelijk dystopische toekomstromans Brave New World (1932) en 1984 (1949) een angstaanjagende maatschappelijke realiteit beschrijven die veel lijkt op de hedendaagse werkelijkheid. -
PREMIUM
Het leven als essay
Naast mijn schrijverschap ben ik docent Engels. Een onderdeel van het lesprogramma bestaat uit het schrijven van een persoonlijk essay. Toen ik enige weken geleden de opdrachtspecifieke kenmerken introduceerde en de studenten op de hoogte bracht van hoe het essay geschreven en vooral gestructureerd diende te worden, maakte ik na afloop van de les, toen ik alleen in het leslokaal achterbleef en nog zat te herkauwen op wat ik zojuist had uitgelegd, in mijn gedachten een filosofische associatie tussen het schrijven van een essay en het leven zelf. -
PREMIUM
column jan vantoortelboom De grote vakantie
De grote vakantie. Twee volle maanden niet naar school. Rolluiken die half gesloten waren om de koelte in huis te bewaren, buiten eten op de zelfgemaakte bank, bananenmilkshake, het gele opblaaszwembad en kleren en haren die roken naar hars door het spelen van verstoppertje achter de sparren totdat het donker was. Een zinderende tijd van zorgeloosheid. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Au revoir, Arsehole!
Een poos geleden parkeerde ik mijn auto nabij brasserie Westbeer aan de Scheldeboulevard in Terneuzen en slenterde ik na drie maanden eenzame opsluiting weer eens naar boekhandel Van de Sande. Ik wandelde via de hoek van de Westkolkstraat, langs het theater. Een uit de kluiten gewassen jongeman met een kapsel dat ook populair was in Dublin in 1996 wandelde in mijn richting.
-
PREMIUM
COLUMN JAN VAN TOORTELBOOM Nederland, e-fietsland
Na een paar sterke Belgische bieren gooide E. uit Ossenisse op een gezellige avond in een recreatief achtertuingebouwtje in Zeedorp een knuppel in mijn hoenderhok: zouden we niet eens met de mannen een fietstochtje doen? U moet begrijpen: de mannen zijn voornamelijk gezonde Brabanders met een bovengemiddelde taille, agrariërs met melkveebedrijven, gewend aan noeste arbeid. De mannen zijn voornamelijk ook boven de 50. -
PREMIUM
Nieuwe columnist Jan Vantoortelboom: ‘Ik wil stof tot nadenken geven’
OSSENISSE - De tweede pagina van het zaterdagkatern van deze krant krijgt een nieuw gezicht. Gelauwerd romanschrijver Jan Vantoortelboom zal voortaan elke week de column voor zijn rekening nemen: ,,Ik stap een nieuwe wereld binnen.” -
PREMIUM
column Jan Vantoortelboom Een krakende donderslag bonjourde ons bijna de tent uit
In een tent slapen is altijd een genot. Althans voor mijn tweeling. Dat vinden ze fantastisch. Ze hielpen me goed bij het opslaan ervan: de stokken aaneenrijgen en ze klaarleggen. Daarna hielden ze het voor gezien en gingen ze spelen en kon ik verder alleen de tent opzetten. Tegen de tijd dat de haringen in de grond geslagen moesten worden, kwamen ze terug en deden hun best om te helpen. Maar de hamer was zwaar en de grond hard.
