Jan Vantoortelboom. — Jan Vantoortelboom. © Camile Schelstraete

De scheldende mens

Vorige woensdag was het warm, zo warm dat ik zat te stomen in mijn auto die ik bij gebrek aan een schaduwrijke plek in de volle zon had geparkeerd. Terwijl ik wachtte tot school uit was, opende ik de autoruit en keek naar het gras aan de overkant van de weg dat begon te verdorren. Ik zat een poos in gedachten verzonken, toen ik drie dikbuikige fietsers in korte, felgekleurde shorts aan zag komen.

Jan Vantoortelboom 30-05-20, 10:00

column Jan Vantoortelboom
De meeste bejaarden deugen

9 mei Meme, mijn grootmoeder aan moederszijde, woonde op een boerderij in Loppem, een dorpje nabij Brugge. Als kind bezocht ik haar samen met mijn broer en ouders om de twee weken op zondagmiddag. Dan moesten we koffie drinken waar ik van kokhalsde en speelden we iets verderop in het bos in een grot waarin Mariabeelden stonden en kaarsen en rode theelichtjes brandden. Voor de grot meanderde een diep uitgesneden beekje onder een wandelbrug door. Vaak onderdrukte ik de neiging om erin te springen.
PREMIUM

column jan vantoortelboom
Genaaid door mijn vrouw

26 september Ontelbare keren heb ik mijn vader zijn hoofd zien stoten, de ene keer erger dan de andere. En ik maar lachen telkens als dat gebeurde en hij ook toen hij merkte dat ik het gezien of gehoord had, want het werd een beetje een ‘running gag’ in het gezin. Met het ouder worden gebeurde het frequenter en niet zelden liep hij met een beschadigde hersenpan rond. Nu ben ik zelf aan de beurt.
PREMIUM

column Jan Vantoortelboom
In een vitrinekast liggen de herinneringen van de schrijver

22 februari Er wordt wel eens beweerd dat schrijvers visionaire kwaliteiten hebben en kunnen inschatten waar in de toekomst kansen of problemen opduiken. Ik denk onmiddellijk aan de Engelse schrijvers Aldous Huxley en George Orwell die in hun respectievelijk dystopische toekomstromans Brave New World (1932) en 1984 (1949) een angstaanjagende maatschappelijke realiteit beschrijven die veel lijkt op de hedendaagse werkelijkheid.
PREMIUM

column Jan Vantoortelboom
Timmy de Plofchinees at zich bijna dood

1 februari Heimwee is één van de gevoelens die mij dwingt tot het schrijven van romans. Op zich is dat geen aberrant gedrag, spiegel ik mezelf voor. Want mensen kunnen raar gedrag vertonen door heimwee, zoals de Chinese student die in de annalen van mijn geheugen voor eeuwig geboekstaafd staat als De Plofchinees.
PREMIUM

column jan vantoortelboom
Mijn gechipte achterkleinkinderen liggen in 2075 in een digicoma op de bank

1 augustus Wat zal ik eens doen vandaag? God is al lang dood en alle kerken zijn cybercafés geworden, de mens heeft geen vaste kern, want identiteit is nog vloeibaarder dan diarree en technoligie is het enige geloof dat er na een reeks internationale WAN-parties die net niet uitmondden in een Derde Wereldoorlog met champignonwolken overschiet.

Kijk nu exclusief naar de rentree van bokslegende Mike Tyson