Jan Vantoortelboom. — Jan Vantoortelboom. © Camile Schelstraete

De scheldende mens

Vorige woensdag was het warm, zo warm dat ik zat te stomen in mijn auto die ik bij gebrek aan een schaduwrijke plek in de volle zon had geparkeerd. Terwijl ik wachtte tot school uit was, opende ik de autoruit en keek naar het gras aan de overkant van de weg dat begon te verdorren. Ik zat een poos in gedachten verzonken, toen ik drie dikbuikige fietsers in korte, felgekleurde shorts aan zag komen.

Jan Vantoortelboom 30-05-20, 10:00

PREMIUM

COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

Coronalul op de fiets

13 maart Het blijkt dat sommige mensen in coronatijd een korter lontje hebben gekregen. Of misschien hadden ze dat voordien ook al, maar werd het nog korter. Zeker als er honden in het spel zijn, want het is met honden net als met kinderen: die van jezelf zijn de leukste.
PREMIUM

COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

Genieten van een scharnierconversatie

29 augustus Vrijdag loop ik een zaak in Terneuzen binnen, het soort winkel dat ik doorgaans niet bezoek voor mijn plezier: een detailhandelaar die gereedschappen, accessoires en bouwmaterialen levert. Ik kan er zelf niet door de gangen lopen om de spullen die ik nodig heb te zoeken, want die zijn afgesloten door een brede toonbank. Daarachter staan een paar mannetjes met baarden en tatoeages.
PREMIUM

column jan vantoortelboom

‘Klein gatje, nie diep’ zei de Spaanse tandarts

27 maart Tandartsen zijn de schrik van menig kind. Ik was er ook zo een. Dat had alles te maken met een tegen zijn pensioen aanhikkend heerschap met een indrukwekkende haardos uit zijn oren en een bril die zijn ogen twee keer zo groot deed lijken. Op een mooie zaterdagmorgen ging hij eens een tand trekken, overschatte zijn trekkracht schromelijk, kreeg die kies er dus niet goed uit, begon te wrikken, en ik die lag te kronkelen en hij die met zijn tang langs het glazuur schraapte omdat hij de grip verloor (dat geluid vergeet ik nooit meer) en ik die hem dan weer spastisch een knietje in zijn kruis gaf. Met andere woorden: het was er niet gezellig; het was een moderne martelkamer.
PREMIUM

column Jan Vantoortelboom

Hij greep me bij mijn nekvel en slingerde me een aantal West-Vlaamse verwijtwoorden naar het hoofd

14 november ‘Geachte heer Vantoortelboom, ik zou graag een overeenkomst sluiten met u. Als ik dit semester een voldoende haal voor Engels, dan krijg ik van u een gesigneerd exemplaar van uw roman His Name Is David. En natuurlijk ben ik bereid ervoor te betalen. Bovendien vind ik uw columns in de PZC uitermate interessant! Ik had al een vermoeden dat u meer was dan een leraar! Dit is fantastisch.’
PREMIUM

COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

Ik geef al mijn dieren een naam, maar 45.000 bijen, dat is te hoog gegrepen

8 mei Ik denk dat ik maar eens ga imkeren. Ik help er de bijtjes mee en met een beetje geluk komen er een paar potten honing van. Naar het schijnt gaan de appel-, peren-, kersen-, en alle andere oogsten dan ook een tandje hoger. Alleen maar voordelen dus.