PREMIUM
Coronapark
column jan vantoortelboomDezer dagen verricht ik maar al te graag handenarbeid. Het bedaart de gedachten over wat er zich op dit moment in de wereld afspeelt. In de tuin bouwen we een schilder- en schrijfatelier met slaapgelegenheid voor wel zes personen. Ik heb plannen om er workshops te organiseren voor aspirant-schrijvers, om er met gelijkgestemden te praten over boeken en literatuur. Maar dat is toekomstmuziek.
Delen per e-mail
Dagenlang ben ik bezig geweest om afvoeren in de grond te steken, van die PVC buizen: naar de regenput, naar de regenpijp, naar de vaten van het waterzuiveringssysteem. Het tweede waterzuiveringssysteem, want hier aan de Grindweg kennen ze geen riolering en groen zoals ik ben wil ik mijn slootwater zuiver. Rond de zestig meter buis werd in de grond gestopt. Ik moest er zelfs de doodskist van wijlen mijn eerste hond Boni voor opgraven, want die lag begraven bij de treurwilg in de hoek, precies daar waar de buis haar gezuiverde inhoud in de sloot zou storten.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Genieten van een scharnierconversatie
Vrijdag loop ik een zaak in Terneuzen binnen, het soort winkel dat ik doorgaans niet bezoek voor mijn plezier: een detailhandelaar die gereedschappen, accessoires en bouwmaterialen levert. Ik kan er zelf niet door de gangen lopen om de spullen die ik nodig heb te zoeken, want die zijn afgesloten door een brede toonbank. Daarachter staan een paar mannetjes met baarden en tatoeages. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM De dame was waardig oud geworden, ook al mankte ze lichtjes en liep ze krom
Niet zo ver van mijn huis - ik schat een kleine kilometer - woonde een Duitse dame aan de Zoutlandsedijk. Ze was hoogbejaard. Eén keer per maand parkeerde er een Renault met een Pools kenteken op de oprit voor de witmetalen poort en maaide een man het gras. Of hij harkte in de tuin. -
PREMIUM
column Jan Vantoortelboom Trots op de boer!
Mijn buren zijn boeren. Brabanders. Zeer betrouwbare, behulpzame, diervriendelijke en luidruchtige mensen. Ze lezen ook mijn boeken. We hebben dus een goede band. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Een deinende lusthof vol naakte, exotische vrouwenlichamen
Iedere mens droomt elke nacht, zegt men. Alleen herinneren velen van ons zich bij het ontwaken niets meer. Dat is bij mij meestal het geval, behalve vorige week. Die droom staat me nog levendig voor de geest. Het had misschien ook te maken met een slechte pint die ik de avond ervoor had gedronken, een Nederlands prutbiertje. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM De politie, mijn beste vriend
Het is weer zover. De wereldwijde angst voor corona is min of meer bezworen en een ander, duisterder soort geweld komt onmiddellijk binnenvallen. Het geweld van individu tegen individu. Het beeld van George Floyd, de zwarte man die acht minuten lang de knie van een bleke politieagent op zijn nek moest verdragen en daarbij meerdere keren om hulp smeekte omdat hij niet kon ademhalen, heeft indruk op me gemaakt. Het is een beeld dat ik maar moeilijk kan begrijpen.
-
PREMIUM
Het leven als essay
Naast mijn schrijverschap ben ik docent Engels. Een onderdeel van het lesprogramma bestaat uit het schrijven van een persoonlijk essay. Toen ik enige weken geleden de opdrachtspecifieke kenmerken introduceerde en de studenten op de hoogte bracht van hoe het essay geschreven en vooral gestructureerd diende te worden, maakte ik na afloop van de les, toen ik alleen in het leslokaal achterbleef en nog zat te herkauwen op wat ik zojuist had uitgelegd, in mijn gedachten een filosofische associatie tussen het schrijven van een essay en het leven zelf. -
PREMIUM
column jan vantoortelboom Tuur
Tuur woont in Ossenisse, een steenworp bij me vandaan. Hij heeft in Terneuzen een garage met belendende scooterzaak en al een jaar of vijftien repareert hij mijn auto. Zelden heb ik een mens met meer plezier in zijn werk ontmoet. Hij is eind zestig en het is zijn lust en zijn leven, antwoordt hij als ik vraag wanneer hij met pensioen gaat. Zijn handen doen mij aan die van mijn vader denken, die werkte ook in een garage: eeltige huid, altijd zwart van het smeer en de olie, niet schoon te krijgen, zelfs niet met korrelig waspoeder dat bij ons thuis in een bokaal naast de warmwaterkraan stond. Harde handen van een zachtaardige man. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Au revoir, Arsehole!
Een poos geleden parkeerde ik mijn auto nabij brasserie Westbeer aan de Scheldeboulevard in Terneuzen en slenterde ik na drie maanden eenzame opsluiting weer eens naar boekhandel Van de Sande. Ik wandelde via de hoek van de Westkolkstraat, langs het theater. Een uit de kluiten gewassen jongeman met een kapsel dat ook populair was in Dublin in 1996 wandelde in mijn richting.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Een drie A4'tjes tellend kledingvoorschrift voor de schoolfotograaf
-
PREMIUM
Er zijn weer zwarte zwanen in aantocht
-
PREMIUM
Een deinende lusthof vol naakte, exotische vrouwenlichamen
-
PREMIUM
Roep maar veel en hard pang pang, zou ik zeggen -
PREMIUM
Misschien moet Sinterklaas gewoon zoveel mogelijk binnenblijven
