PREMIUM
Coronapark
column jan vantoortelboomDezer dagen verricht ik maar al te graag handenarbeid. Het bedaart de gedachten over wat er zich op dit moment in de wereld afspeelt. In de tuin bouwen we een schilder- en schrijfatelier met slaapgelegenheid voor wel zes personen. Ik heb plannen om er workshops te organiseren voor aspirant-schrijvers, om er met gelijkgestemden te praten over boeken en literatuur. Maar dat is toekomstmuziek.
Delen per e-mail
Dagenlang ben ik bezig geweest om afvoeren in de grond te steken, van die PVC buizen: naar de regenput, naar de regenpijp, naar de vaten van het waterzuiveringssysteem. Het tweede waterzuiveringssysteem, want hier aan de Grindweg kennen ze geen riolering en groen zoals ik ben wil ik mijn slootwater zuiver. Rond de zestig meter buis werd in de grond gestopt. Ik moest er zelfs de doodskist van wijlen mijn eerste hond Boni voor opgraven, want die lag begraven bij de treurwilg in de hoek, precies daar waar de buis haar gezuiverde inhoud in de sloot zou storten.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
column Jan Vantoortelboom In een vitrinekast liggen de herinneringen van de schrijver
Er wordt wel eens beweerd dat schrijvers visionaire kwaliteiten hebben en kunnen inschatten waar in de toekomst kansen of problemen opduiken. Ik denk onmiddellijk aan de Engelse schrijvers Aldous Huxley en George Orwell die in hun respectievelijk dystopische toekomstromans Brave New World (1932) en 1984 (1949) een angstaanjagende maatschappelijke realiteit beschrijven die veel lijkt op de hedendaagse werkelijkheid. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM De eerste keer in Domburg
Ik woon al zestien jaar in Zeeuws-Vlaanderen, maar vorige week was ik voor de eerste keer in Domburg. Ik mijd al te toeristische plekken, maar de drukte viel gelukkig mee. Er was ruimte genoeg op het strand en in het bos en de Duitsers bleven op afstand. De zegeningen van corona. In de winkelstraat, die waarin Ristorante Verdi zich bevond (de pizzeria waar ik een pepperoni pizza bestelde waarop na grondige inspectie geen pepperoniworst te bespeuren viel en de blonde serveerster me stellig liet verstaan dat bij haar Ristorante Verdi pepperoni pizza met pepertjes was), de enige straat van Domburg die ik ben doorgelopen, stond een man die het fietsverkeer regelde, het is te zeggen, hij verplichtte de fietsers af te stappen en al wandelend verder te gaan. Op korte beentjes liep hij heen en weer en op zijn hesje stond: Coronacoach. Het deed me denken aan cockroach, Engels voor kakkerlak. En ik had nog niet eens een pint op. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM De dame was waardig oud geworden, ook al mankte ze lichtjes en liep ze krom
Niet zo ver van mijn huis - ik schat een kleine kilometer - woonde een Duitse dame aan de Zoutlandsedijk. Ze was hoogbejaard. Eén keer per maand parkeerde er een Renault met een Pools kenteken op de oprit voor de witmetalen poort en maaide een man het gras. Of hij harkte in de tuin. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Mens en dier zijn gemaakt om adem te halen
Ik ben gek op vogels. Verspreid over mijn erf hangen er nestkastjes en ze worden drukbezocht. Vooral door mezen. Maar dit jaar zie ik ook vaak merels onder de struiken, roodborstjes en zelfs een specht, want de wilg aan de slootkant heeft een verdacht vers rond gaatje. -
PREMIUM
column Jan Vantoortelboom Een krakende donderslag bonjourde ons bijna de tent uit
In een tent slapen is altijd een genot. Althans voor mijn tweeling. Dat vinden ze fantastisch. Ze hielpen me goed bij het opslaan ervan: de stokken aaneenrijgen en ze klaarleggen. Daarna hielden ze het voor gezien en gingen ze spelen en kon ik verder alleen de tent opzetten. Tegen de tijd dat de haringen in de grond geslagen moesten worden, kwamen ze terug en deden hun best om te helpen. Maar de hamer was zwaar en de grond hard.
-
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM De Corona-Efteling
Deze week heb ik met drie van mijn kinderen drie dagen lang in de Efteling rondgehangen. Je moet wat met vakantiehoudende kinderen. Ik gruwelde bij de gedachte aan drie dagen, want meestal ben ik na één dag Efteling euforisch dat ik huiswaarts kan keren en ben ik weer voor een decennium genezen van pretparken. Echter, deze keer viel het mee, zelfs drie dagen lang. -
PREMIUM
COLUMN JAN VANTOORTELBOOM Het gevoel een weidepaal te roken in plaats van een joint
Als ik schrijf rook ik weleens. Ik moet dan uitkijken dat ik niet te veel opga in het verhaal, want anders valt de askegel van de sigaret of sigaar en brand ik daardoor mijn schrijfhok misschien nog eens af. Zo heb ik al schrijvende weleens een gat in mijn broek gebrand. Ik kreeg het in de gaten omdat het pijn begon te doen. -
PREMIUM
column Jan Vantoortelboom Online lesgeven maakt sommige leraren weer menselijk
Ik ken een jongen die dit schooljaar samen met een groep vrienden tegen het ontmoedigingsbeleid van de school in, is overgestapt van 4 vmboT naar 4 havo. Voor het eerst in de schoolcarrière van die jongen, die al vanaf groep 4 gekenmerkt werd door schoolmoeheid, vertelde hij mij over zijn wedervaren tijdens de wiskundeles en met name over de persoonlijke benadering van de wiskundeleraar. Het motto van de leraar was: ‘hoe minder zielen, hoe meer vreugd.’
