PREMIUM
Coronapark
column jan vantoortelboomDezer dagen verricht ik maar al te graag handenarbeid. Het bedaart de gedachten over wat er zich op dit moment in de wereld afspeelt. In de tuin bouwen we een schilder- en schrijfatelier met slaapgelegenheid voor wel zes personen. Ik heb plannen om er workshops te organiseren voor aspirant-schrijvers, om er met gelijkgestemden te praten over boeken en literatuur. Maar dat is toekomstmuziek.
Dagenlang ben ik bezig geweest om afvoeren in de grond te steken, van die PVC buizen: naar de regenput, naar de regenpijp, naar de vaten van het waterzuiveringssysteem. Het tweede waterzuiveringssysteem, want hier aan de Grindweg kennen ze geen riolering en groen zoals ik ben wil ik mijn slootwater zuiver. Rond de zestig meter buis werd in de grond gestopt. Ik moest er zelfs de doodskist van wijlen mijn eerste hond Boni voor opgraven, want die lag begraven bij de treurwilg in de hoek, precies daar waar de buis haar gezuiverde inhoud in de sloot zou storten.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Ik heb de neiging te verdwalen
Ik heb de neiging te verdwalen. Als dat in een boek of een film is, is dat niet zo vervelend. Maar als het op de openbare weg gebeurt, terwijl je een belangrijke afspraak hebt, dan is dat soms om een punthoofd van te krijgen. Het overkwam me weer. In Tilburg. Tilburg ken ik niet. Eerlijk gezegd was ik er van mijn hele leven nog nooit geweest. Tot afgelopen maandag. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Die jongen is dood: bomen buigen nooit
In een zwembad in Gent zag ik een koppel met een lieftallig dochtertje. De man zag eruit als een zwaargewichtversie van de Ierse kooivechter Conor mcGregor. Hij droeg bovendien een al te blitse en kleurrijke kniehoge zwembroek die hij waarschijnlijk te elfder ure in zijn kast had gevonden. De vrouw straalde rust en gemoedelijkheid uit en zat gevangen in het bejaarde lijf van Pipi Langkous. Hun dochtertje zat aan het ronde tafeltje, duikbrilletje op haar voorhoofd. Een idyllisch tafereel. -
Tachtig procent van de Europese automobilisten kent dit waarschuwingssymbool niet
Waarschuwingssymbolen in de auto die aangeven dat er iets mis is, kunnen in de loop van de tijd veranderen, vooral wanneer de techniek aan boord verandert. De opkomst van hybrides en elektrische auto's kan voor een hoop verwarring zorgen. -
Koken & Eten
Koud water of kokend water? Zo kook je je aardappelen het best
Eet jij vaak aardappelen? En hoe maak jij ze dan klaar? De een doet het met kokend water, de ander zet ze met koud water op. Experts geven hun adviezen voor het goed klaarmaken van de pieper. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Een Colombiaanse pygmee met een grafzerkgebit
Dit weekend komen drie vrienden van me op bezoek. Het is te zeggen, ik heb ze in geen dertig jaar gezien. Drie decennia geleden zagen we elkaar bijna elke dag, namelijk op de middelbare school in Ieper. Ik ben benieuwd hoe ze eruitzien, want ze zitten als jongens in mijn geheugen gegrift en de foto’s op Facebook verklappen ook niet alles. Ik vermoed dat ik bij de aanblik van hun hoofden en lichamen ook geconfronteerd zal worden met mijn eigen verouderingsproces. Maar dat is bijzaak.
-
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
Ik tufte terug naar huis met duizenden bijen in mijn auto
Eindelijk kon ik mijn bijenvolkje gaan ophalen aan de overkant. Ik had er weken, nee, maanden naar uitgekeken. De bijenkast stond klaar en ik had hem zelfs vier keer gebeitst. De was had ik zelf in de raampjes gesmolten en een paar gaatjes in het gaas van mijn imkerhoed en broek werden versteld. Want de laatste paar keren dat ik de kast opende en de bijen daar niet blij mee waren, zaten er een paar aan de verkeerde kant van het gaas, namelijk voor mijn ogen en op mijn neus en vlogen er ook in mijn broekspijpen. Zelfs voor Marilyn Monroe zou ik niet sneller uit de kleren zijn gegaan. -
PREMIUM
Altijd maar reizen voor je werk, is dat nou wel zo leuk? ‘Moest wel eens een verjaardag van mijn kind missen’
Elke dag na je werk naar huis, dat is niet voor iedereen de realiteit. Deze drie Nederlanders waren soms vaker onderweg dan thuis. Hoe is het om veel te reizen voor je baan en hoe gaat het thuisfront daarmee om? -
PREMIUM
Er was eens een man...
Er was eens een man in mijn schrijfhuis (of was het een vrouw? Moeilijk te zeggen). Laat ik maar voor het gemak ‘hij’ gebruiken. Hij had een pens en iets wat op borsten geleek.
Meest gelezen
-
PREMIUMcolumn annemarie van de vreugde
‘Daar ben je veel te dik voor, kind’
-
PREMIUMcolumn oscar garschagen
Bloedfanatiek en bloedspannend ringrijden
-
PREMIUMcolumn marco kamphuis
Waarom had ik nooit eerder over deze nobele afstamming gehoord?
-
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Langzaam kruipt de armoede overal in
-
PREMIUMcolumn maikel harte
Het kamp van dagrijders en overnachters
Webwinkel
Meest gedeeld
-
PREMIUMcolumn oscar garschagen
Bloedfanatiek en bloedspannend ringrijden
-
PREMIUMcolumn annemarie van de vreugde
‘Daar ben je veel te dik voor, kind’
-
PREMIUMcolumn marco kamphuis
Waarom had ik nooit eerder over deze nobele afstamming gehoord?
-
PREMIUMcolumn maikel harte
Het kamp van dagrijders en overnachters
-
PREMIUMcolumn marleen blommaert
Langzaam kruipt de armoede overal in