PREMIUM
Als ik vroeg zou komen te sterven, wilde ik ze een stem vanuit het graf geven
Column Jan VantoortelboomVroeger had ik op mijn kamer een instabiel vurenhouten rekje vol boeken. Het stond tegen de wand en ik kende alle titels van buiten. Nu heb ik twee prachtige stalen boekenrekken voor honderden boeken, met zo weinig mogelijk verloren ruimte, want de stalen platen zijn gemaakt op de doorsnee romanafmetingen. Als de boeken echt groot zijn, kan ik ze nog horizontaal op elkaar leggen. De rekken zijn gemaakt door mijn schoonvader, een man met gouden handen. En het mooiste is de buiging erin, alsof de wand rond is.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
Mijn gechipte achterkleinkinderen liggen in 2075 in een digicoma op de bank
Wat zal ik eens doen vandaag? God is al lang dood en alle kerken zijn cybercafés geworden, de mens heeft geen vaste kern, want identiteit is nog vloeibaarder dan diarree en technoligie is het enige geloof dat er na een reeks internationale WAN-parties die net niet uitmondden in een Derde Wereldoorlog met champignonwolken overschiet. -
PREMIUMcolumn Jan Vantoortelboom
Oude boksgoden werden onttroond: de koning is dood, leve de koning!
Mijn zoon van zestien doet sinds een paar maanden aan kickboksen. Om die reden waren we onlangs te vinden in het Gelredome om de opgeklopte partij tussen Badr Hari en Rico Verhoeven te aanschouwen. Nooit eerder hadden we live een bokswedstrijd gezien en we keken ernaar uit. -
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
De grote vakantie
De grote vakantie. Twee volle maanden niet naar school. Rolluiken die half gesloten waren om de koelte in huis te bewaren, buiten eten op de zelfgemaakte bank, bananenmilkshake, het gele opblaaszwembad en kleren en haren die roken naar hars door het spelen van verstoppertje achter de sparren totdat het donker was. Een zinderende tijd van zorgeloosheid. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Schrijven is vrijheid van zijn, probeer het eens
De onderstaande tekst stuurde ik deze week naar een aantal mensen binnen de HZ, maar eigenlijk kan het woord ‘student(en)’ gewoonweg ook vervangen worden door ‘mens(en)’: -
PREMIUMcolumn jan vantoortelboom
Wildbeestige jarenzestigseks met een wilgenteenzweepje als voorspel
Vandaag stond ik in de Plus in Kloosterzande in de rij te wachten. Ik was er snel heen gegaan om een beloning voor mijn tweeling te halen. Ik had ze namelijk een chocoladeletter en een grote zak pepernoten beloofd als ze zich gedroegen bij de tandarts en de 9-jaarsprik. Die uitgestelde belofte haalde niet veel uit: bij de tandarts kregen ze ruzie over wie er eerst op de stoel ging liggen en na veel vijven en zessen en een waarschuwing van mijn kant dat ze die avond hun Ipad zouden moeten missen, heb ik er zelf maar een als eerste op gelegd.
-
PREMIUMCOLUMN JAN VAN TOORTELBOOM
Nederland, e-fietsland
Na een paar sterke Belgische bieren gooide E. uit Ossenisse op een gezellige avond in een recreatief achtertuingebouwtje in Zeedorp een knuppel in mijn hoenderhok: zouden we niet eens met de mannen een fietstochtje doen? U moet begrijpen: de mannen zijn voornamelijk gezonde Brabanders met een bovengemiddelde taille, agrariërs met melkveebedrijven, gewend aan noeste arbeid. De mannen zijn voornamelijk ook boven de 50. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
Kut Karonavirusdieet
Niet zelden loop ik bij brood- en banketbakkerij Goossen in Kloosterzande naar buiten met drie grote zakken oud brood. De bakker denkt dat ik een kaneelfabriek begonnen ben en er grof geld mee verdien. En sommige klanten zullen wel denken dat die slimme Belg oud brood koopt om aan zijn vier kinderen te voeren. In werkelijkheid is dat brood voor mijn varkens, geiten en kippen. -
PREMIUMCOLUMN JAN VANTOORTELBOOM
De politie, mijn beste vriend
Het is weer zover. De wereldwijde angst voor corona is min of meer bezworen en een ander, duisterder soort geweld komt onmiddellijk binnenvallen. Het geweld van individu tegen individu. Het beeld van George Floyd, de zwarte man die acht minuten lang de knie van een bleke politieagent op zijn nek moest verdragen en daarbij meerdere keren om hulp smeekte omdat hij niet kon ademhalen, heeft indruk op me gemaakt. Het is een beeld dat ik maar moeilijk kan begrijpen.
Meest gelezen
-
PREMIUM
In Cadzand Tropez draaien de betonmolens sneller dan het Nederlandse coronabeleid
-
PREMIUM
Ik stak de loftrompet en ze bloeide open voor mijn ogen
-
PREMIUM
Het zou zo de setting van een detective kunnen zijn
-
PREMIUM
Hoe lang kan je eigenlijk op je tandvlees lopen?
-
PREMIUM
Alsof het ‘onvoorstelbare, onvoorspelbare’ nooit meer kan gebeuren
