1. Online lesgeven maakt sommige leraren weer menselijk
    PREMIUM
    column Jan Vantoortelboom

    Online lesgeven maakt sommige leraren weer menselijk

    Ik ken een jongen die dit schooljaar samen met een groep vrienden tegen het ontmoedigingsbeleid van de school in, is overgestapt van 4 vmboT naar 4 havo. Voor het eerst in de schoolcarrière van die jongen, die al vanaf groep 4 gekenmerkt werd door schoolmoeheid, vertelde hij mij over zijn wedervaren tijdens de wiskundeles en met name over de persoonlijke benadering van de wiskundeleraar. Het motto van de leraar was: ‘hoe minder zielen, hoe meer vreugd.’
  5. Het leven als essay
    PREMIUM

    Het leven als essay

    Naast mijn schrijverschap ben ik docent Engels. Een onderdeel van het lesprogramma bestaat uit het schrijven van een persoonlijk essay. Toen ik enige weken geleden de opdrachtspecifieke kenmerken introduceerde en de studenten op de hoogte bracht van hoe het essay geschreven en vooral gestructureerd diende te worden, maakte ik na afloop van de les, toen ik alleen in het leslokaal achterbleef en nog zat te herkauwen op wat ik zojuist had uitgelegd, in mijn gedachten een filosofische associatie tussen het schrijven van een essay en het leven zelf.
  6. Bollix zelf waggelt testikelloos maar jolig door zijn hondenleven
    PREMIUM
    COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

    Bollix zelf waggelt testikel­loos maar jolig door zijn hondenle­ven

    Thuis ben ik degene die de dieren een naam geeft. Als schrijver wordt dat van me verwacht. Ik vind het een eer om te doen. Een dier hoort een naam te hebben. Zonder naam blijven ze hun leven lang een schaduw van het onbekende en onbekend maakt onbemind. Als een boer elke koe een naam gaf, dan zou het moeilijker zijn ze naar het slachthuis te brengen. Of een jager: kijk! Daar loopt haas Kromme Henkie, de papa van Rattekop en Snottebel. Schiet hem kapot!
  2. In een vitrinekast liggen de herinneringen van de schrijver
    PREMIUM
    column Jan Vantoortelboom

    In een vitrine­kast liggen de herinnerin­gen van de schrijver

    Er wordt wel eens beweerd dat schrijvers visionaire kwaliteiten hebben en kunnen inschatten waar in de toekomst kansen of problemen opduiken. Ik denk onmiddellijk aan de Engelse schrijvers Aldous Huxley en George Orwell die in hun respectievelijk dystopische toekomstromans Brave New World (1932) en 1984 (1949) een angstaanjagende maatschappelijke realiteit beschrijven die veel lijkt op de hedendaagse werkelijkheid.
  3. Traditie - dat is groepsdruk door de doden
    PREMIUM
    column Jan Vantoortelboom

    Traditie - dat is groepsdruk door de doden

    Mensen die me een beetje kennen weten dat ik het niet zo op jagers heb. In van die matgroene, aftandse Volkswagenbusjes rijden ze traag en spiedend langs de akkers, jachtgeweren en honden tussen de belaarsde benen. Af en toe zit er een vrouw bij die ook van bloed houdt. Wellicht doen ze goed werk, die bejaarde jagers, want oud lijken ze meestal, en houden ze het wildbestand in evenwicht in een complex systeem. Maar het is de puberale gretigheid waarmee ze de trekker overhalen die me stoort, de diep weggestoken bloeddorst die op najaarsdagen met wettelijke goedkeuring de kop opsteekt. Alle hagel los, dan weer naar huis.

Columns

Net binnen

Meest gelezen

Webwinkel

Meest gedeeld