6. Twee kerstbomen om me aan te vergapen
    PREMIUM
    column jan vantoortelboom

    Twee kerstbomen om me aan te vergapen

    Op zondagochtend kocht ik twee kerstbomen, een grote en een kleine, van een gevaccineerde man die herstellende was van corona en er behoorlijk koortsig van was geweest. Hij trakteerde me, terwijl ik achter hem aan door het slijk baggerde, op het historische feit dat op de lap grond waarop de kerstbomen groeiden er ooit een burcht had gestaan. Tijdens het bewerken van het land had hij allerlei scherven van potten gevonden, en ook een tinnen medaillon dat pelgrims meenamen van bedevaartsoorden zoals Santiago de Compostela.
  2. De mens is een pillenras geworden
    PREMIUM
    column jan vantoortelboom

    De mens is een pillenras geworden

    Afgelopen week liep ik weer eens langs bij de apotheek. Toen ik daar stond te wachten op een of ander pilletje voor een van mijn tweeling en er nogal wat afgetikt moest worden op het computerscherm om dat pilletje te verkrijgen, doodde ik de wachttijd door wat in de rondte te kijken. Aan mijn linkerkant een oudere, verzorgde dame met een kapsel dat me deed denken aan mijn tante die ik in geen jaren had gezien, en een Plustas al tot de helft gevuld, waarin de medicatie die ze kreeg aangereikt onverwijld werd gekieperd. Aan mijn rechterkant lagen er in twee manden drinkbekers die waren afgeprijsd en als zeer handig aangeprezen: ze voorzagen ruimte voor pillen.

Columns

Net binnen

  1. Er zit een schoonheid in onze nietigheid
    PREMIUM
    column jan vantoortelboom

    Er zit een schoonheid in onze nietigheid

    Voor mijn tweeling lees ik nog elke avond voor. Zelfs non-fictie. Daar vroegen ze zelf naar. Ik lees voor uit een boek over slangen en uit Het dikke boek van ons bijzondere heelal. Vooral dat laatste vinden ze boeiend. Over vallende sterren bijvoorbeeld: dat is stof dat onze dampkring binnendringt en botst tegen de lucht, met als gevolg dat het gas ervoor verhit en daardoor het stofkorreltje gaat gloeien om daarna te verdampen, terwijl het door de lucht schiet.
  4. Graafwerkzaamheden in mijn tuin doen slapeloze nachten herbeleven
    PREMIUM
    column jan vantoortelboom

    Graafwerk­zaam­he­den in mijn tuin doen slapeloze nachten herbeleven

    Het zijn ten huize Vantoortelboom weer eens de verplantweken. En ik ben het uitvoerend comité. Spitten, wortels afsteken en dan de plant met aardkluit en al op een andere plek neerpoten. Kwestie van efficiënt de tuin aanleggen zodat er volgend jaar weer minder moet worden gewied, zegt mijn vrouw. Ik wied bijna nooit. Ik hou wel van een onkruidtuin, wilde planten, alles door elkaar.
  1. Mijn grote broere bleef plakken aan ’n schone Slowaakse
    PREMIUM
    column jan vantoortelboom

    Mijn grote broere bleef plakken aan ’n schone Slowaakse

    Het is van augustus 2019 geleden dat ik mijn ‘grote broere’ nog heb gezien. Hij woont al bijna dertig jaar in Bratislava, Slowakije. Daar is hij destijds na zijn studies biologie aan de Universiteit Gent naartoe gereisd met een beurs van de Vlaamse Gemeenschap. Hij zou er negen maanden verblijven en meewerken aan een project van de universiteit aldaar om de territoria van wolven, beren en lynxen in het Tatragebergte in kaart te brengen. Hij heeft die dieren nooit live gezien, maar vond wel de sporen in de sneeuw.
  3. Een Colombiaanse pygmee met een grafzerkgebit
    PREMIUM
    COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

    Een Colombiaan­se pygmee met een grafzerkge­bit

    Dit weekend komen drie vrienden van me op bezoek. Het is te zeggen, ik heb ze in geen dertig jaar gezien. Drie decennia geleden zagen we elkaar bijna elke dag, namelijk op de middelbare school in Ieper. Ik ben benieuwd hoe ze eruitzien, want ze zitten als jongens in mijn geheugen gegrift en de foto’s op Facebook verklappen ook niet alles. Ik vermoed dat ik bij de aanblik van hun hoofden en lichamen ook geconfronteerd zal worden met mijn eigen verouderingsproces. Maar dat is bijzaak.
  4. Ik kan een heethoofd zijn als het moet
    PREMIUM
    column jan vantoortelboom

    Ik kan een heethoofd zijn als het moet

    Zoals elk jaar gaan mijn vrouw en ik naar het filmfestival Film by the Sea. We maken er een weekendje van. Dat is ontstaan nadat ik in 2015 eens in de vakjury mocht zetelen. Een onvergetelijke week met elke dag wel drie tot vier films (ook waardeloze), tafelen in Vlissingse restaurants (ook slecht eten), met veel drank (ook goedkope wijn en hoofdpijn), oesters (bijna gestikt) en een peperbus als een kanonsloop (de slappe lach kreeg ik toen; er was nog net geen strijkijzer voor nodig om de stuipen uit mijn gezicht te strijken).
  2. Een koe valt niet te onderschatten
    PREMIUM
    COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

    Een koe valt niet te onderschat­ten

    Een paar dagen geleden kreeg ik een berichtje van de buurman of ik wat tijd had. Dat had ik, want ik was op vakantie in eigen tuin. Mijn buurman is agrariër en ik ben trots op de boer. Er was een koe ontsnapt, zei hij. Eigenlijk al een paar dagen eerder. Hij had de hele polder afgezocht en zelfs met zo’n speciaal pak in de sloten zitten waden. Nergens was het beest te vinden. Maar nu wel. De koe zat in een maisveld aan de overkant van de straat.
  3. Ik wilde de man een fooi geven voor zijn getier
    PREMIUM
    COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

    Ik wilde de man een fooi geven voor zijn getier

    Vorige week bracht ik met mijn vrouw en tweeling een bezoekje aan het speel- en bunkerpark Groede Podium. Een dagje buiten zou de jongens goed doen, want ze zijn nogal verknocht aan hun iPad. Wat zeg ik? Verknocht? Het lijkt bijna een lichaamsdeel geworden, en dan geen nutteloze appendix, maar een levensnoodzakelijk en dus onmisbaar deel, zoals een neus, waarin ze trouwens van spanning van de filmpjes of spelletjes die ze spelen simultaan eens goed peuteren.
  1. Lustige Linda dacht dat ze zwanger was
    PREMIUM
    COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

    Lustige Linda dacht dat ze zwanger was

    Ik heb er een weekje Frankrijk op zitten: zon, zee, strand, 36 graden en lustige Linda. Dat was buitengewoon aangenaam. De heen- en terugweg reisde ik op de traditionele manier: in een zeventien jaar oude Suzuki Ignis, niet meer dan 110 km/u, geen airco (het lampje brandde wel, maar ik ontdekte op het verkeerde moment dat het ding niet functioneerde), open ramen dus, en de heuvels op en af schakelen als een gek.
  3. Die jongen is dood: bomen buigen nooit
    PREMIUM
    COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

    Die jongen is dood: bomen buigen nooit

    In een zwembad in Gent zag ik een koppel met een lieftallig dochtertje. De man zag eruit als een zwaargewichtversie van de Ierse kooivechter Conor mcGregor. Hij droeg bovendien een al te blitse en kleurrijke kniehoge zwembroek die hij waarschijnlijk te elfder ure in zijn kast had gevonden. De vrouw straalde rust en gemoedelijkheid uit en zat gevangen in het bejaarde lijf van Pipi Langkous. Hun dochtertje zat aan het ronde tafeltje, duikbrilletje op haar voorhoofd. Een idyllisch tafereel.

Webwinkel

  1. De Zeeuwse jeugd aan de woorden
    PREMIUM
    column Jan Vantoortelboom

    De Zeeuwse jeugd aan de woorden

    U weet: een groot deel van mijn tijd gaat naar schrijven, mensen helpen van de grond te komen bij het schrijven en verder begeleiden, manuscripten lezen en beoordelen van gevorderde schrijvers en bij een ontdekking van onwaarschijnlijk talent treed ik ook op als scout voor de topuitgeverijen. Maar ik wil het in mijn ongebreidelde ambitie nog veel breder trekken, ik wil de jongeren bereiken: de worstelende dagboekschrijfpubers, de onverzadigbare en bij zwak nachtlicht lezende lettervreters met uitgestelde en onzekere schrijfplannen, de pathologische en soms introverte fantasten die met hun oeverloze humor de wereld en de mensen om zich heen draaglijk maken en houden. Zelfs hier in Zeeland moet er toch een kweekvijver te vinden zijn voor toekomstig talent? In tegenstelling tot Amsterdam, Rotterdam, Antwerpen, Groningen enzovoorts hebben we hier in Zeeland geen schrijversvakschool.
  5. Zullen we een plasje doen, meneer Toortelboom?
    PREMIUM
    column Jan Vantoortelboom

    Zullen we een plasje doen, meneer Toortel­boom?

    Ik was weer eens op bezoek bij ZorgSaam Terneuzen. Van tijd tot tijd gebeurt dat bij een mens. Ik had nogal wat koffie op, want ik hou wel van een stevige pot koffie in de ochtend. En ook nog wat superfoodgroenkruidenpoederspul opgelost in water dat me wonderbaarlijk helpt tegen maagzuur. Dus best wel wat gedronken. Nu heb ik al mijn hele leven lang een kleine blaas. Tenminste, dat zei mijn moeder altijd: Jantje drinkt water, Jantje moet plassen. Dus door de draaideur van ZorgSaam regelrecht naar de plee. Na de waterwerken naar de dokter waar ik een afspraak mee had. Dat ging niet zo vlot, want de dames hadden moeite met de papierhandel.
  1. Een idiote sport door overbetaalde jongens beoefend
    PREMIUM

    Een idiote sport door overbetaal­de jongens beoefend

    Af en toe kijk ik weer eens een potje prutvoetbal. Dat doe ik telkens bij een WK of EK. Maar deze keer kan het me maar weinig bekoren. Het is een idiote sport beoefend door overbetaalde jongens. We kennen het wel ondertussen: brood en spelen, eten en amusement. Maar zelfs het amusement vind ik er dezer dagen niet in. De paar wedstrijden die ik heb gezien waren bedroevend: veilig en dus saai, geen voluit spel met risico's. Misschien ligt het aan het feit dat er ook veel nieuwelingen tussen zitten en omdat ik het voetbal nooit volg en opeens al die nieuwe koppen zie. Dus word ik geconfronteerd met het feit dat ik verouderd ben.

Meest gelezen

Meest gedeeld