Wudder moeten maar geen putjes graven
Column Jan van DammeVijf kilometer. Dat is best een afstand. Van Sint Laurens naar de vesten van het stadje Veere, plusminus. Van Groede-zuid naar de watertoren van Oostburg, plusminus. Van Middelburg de Schroebrug naar Vlissingen de Keersluisbrug langs het Jaagpad, ook ongeveer.
Delen per e-mail
Ik ben geen marathonloper. Verre van. Vijf kilometer, waar is het terras?
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Vergeetachtig
Het moest er een keer van komen. Als het hier gaat over herinneringen die vaak een halve eeuw of verder teruggaan, doe ik meestal een beroep op familie of oud-dorpsgenoten. Weten jullie nog of Adrie daar in het Slijkstraatje woont. Of het kleuterschooltje de Wantenwevers heette en drie houten Annie M.G. Schmidtfiguurtjes op het toegangshek had. Of de fontein van de parochieput echt huizenhoog spoot. -
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Oorlogskind
Ach Irene, je bent een oorlogskind. -
PREMIUM
column jan van damme Voor Irene
Ik merk het nu pas. Bij het rammelen op het toetsenbord kijkt mijn zus Irene altijd over mijn schouder mee. Telkens als ik een laatste punt heb gezet, duikt meteen de vraag op: wat denkt zij als ze dit leest - herkent ze die schaatsscène op de parochieput in de Groe, was ze erbij toen oma Tol haar ‘oane’ schoeperde, zat ze achter het stuur toen er zakken naar Poperinge moesten worden gebracht? -
PREMIUM
column jan van damme 'Hé boekenwurm, je patat wordt koud’
Zeeuwen zijn boekenwurmen. Mijn oog haakte er gistermorgen meteen aan, onderaan pagina Zeeland 3. Dat ik die boodschap in diepzwarte blokletters nog eens in mijn eigen krant mag zien staan, dat is, ja, dat is toch wel bijzonder. -
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Buiskachel
De deurklink zat los. Je moest eraan rammelen. ‘Beetje duwen, kom ’t er maar in’. Binnen was het nog donkerder. Alleen de buiskachel verspreidde een rossige kring van licht op de vloer en het plafond.
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Uit de droom
Op zijn knie zitten. Een liedje voor hem zingen. Ik heb het gedaan. Kapoentje, stoomboot, geraas. Op de één of andere manier waren we in IJzendijke verzeild geraakt. Daar hadden ze een dorpshuis of iets wat op een feestzaal leek. Daar werd de bijna-jarige met mijter en staf ontvangen. -
PREMIUM
column jan van damme Jarig
We denken aan een schommel. Sssst, je mag het nog niet weten, het moet een voorjaarsverrassing worden. Nadat we je lach zagen in het filmpje waarin je voor het eerst zelfstandig door het luchtruim zwierde, weten we het zeker. We gaan een stellage in de tuin zetten. Welke schommel daaraan gaat hangen, daarvan hebben we ook al een idee. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Chinooks wentelwiekten op het veld van Oemoemenoe
Gezwijnd. Dat woord gebruik ik niet snel. Maar als het over militaire dienst gaat, dan is het wel toepasselijk. Ooit, ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw, ben ik met meer geluk dan wijsheid onder mijn dienstplicht uitgekomen. Het was al een beetje in de overgangstijd, de noodzaak om natiewijd bleke rekruten op te roepen was al niet meer zo hoog.
