Het idee was de Zeeuws-Vlaamse ziel te peilen. Onmogelijk, natuurlijk. Zo veel zielen, zo veel vreugd, zeker ten zuiden van de Westerschelde. Ik ben er geboren, ik groeide er op. De Groe. Inmiddels ben ik er langer weg dan ik er heb gewoond. Maar ja, eens een Zeeuws-Vlaming... Ik koester in elk geval de illusie dat ik de rimpelingen in het land van Cadzand nog altijd aanvoel.

Voor mijn vertrek kreeg ik van oplettende lezers al aanwijzingen en uitnodigingen. Waarvoor dank! Kom eens buurten, schreven naamgenoten die geen familie zijn in Terneuzen en Heinkenszand. De huidige bewoners van de huizen van mijn ouders en mijn broer hadden de koffie klaar staan, lieten ze weten. Het voelde als een warm bad. Echter, ik had me heilig voorgenomen alle plaatsen uit het Zeeuws-Vlaamse volkslied aan te doen. Van d'Ee tot Hontenisse en dan nog een keer terug voor die andere twee, dat is een hele toer op één dag. De koffie houd ik te goed voor een andere keer.

Het was een mooie winterdag. Cadzand-dorp buiten het toeristenseizoen, ze hadden er een straat opgebroken zodat je het rondje rond de kerk niet af kon maken. In Eede werd ik voor de bakker eerst naar een tankstation verwezen, vervolgens naar de drogisterij. Belgisch brood te koop, minder zompig dan het Hollandse werd me verzekerd. In Hulst streek ik neer in restaurant Het Bonte Hert. Voor een niet opgetuigde donderdag waren er toch veel Vlamingen op de markt. Kloosterzande vierde de stilte. Daar voelde ik weer een beetje het einde van de wereld.