Stoefen

Hoe veel grond er verzet moet worden, hoe veel gehelmde mannen er aan het werk kunnen en hoe werelduniek het geheel wordt, dat krijgen we vast nog te horen. Maar dat de nieuwe zeesluis bij Terneuzen een bezienswaardigheid van 427 meter lang wordt, is zeker.

 We hebben weer wat om naar uit te kijken. Om trots op te zijn. Gelukkig. Wat de Vlamingen ook mogen zeggen over ons nuchtere Zeeuwen, we stoefen graag. Tot een paar weken geleden kende ik dat woord niet. Opeens stond het in blokletters in onze krant: dat we meer moesten stoefen. Om te weten dat het opscheppen is moet je waarschijnlijk een halve Belg zijn. Of een Brabander.

Stoefen over de Nieuwe Sluis dus. Het is niet toevallig dat nog vóór de werken echt spectaculair aan de gang zijn, er al een uitkijktoren is opgericht. Niet meer dan vijf meter hoog. Maar in een laagland waar de komende tijd vooral putten worden gegraven, is dat hemelhoog juichend. Ik ga er zeker eens kijken.

Mee in de vaart der volkeren. Groter, meer, sneller. Hoe graag ik ook mag stoefen, je kunt natuurlijk best vraagtekens bij het zoveelste megaproject voor de Vlaamse havens zetten. Dat er wel eens wordt geklaagd over intimiteit en gezelligheid in Terneuzen, dat het er maar niet echt wil bruisen -  misschien heeft dat te maken met de aanleg van eerdere kanalen en sluizencomplexen, waarbij pittoreske oude wijken rigoureus werden doorsneden en gesloopt. Alles voor de vooruitgang. Van Gent, wel te verstaan.

Nou ja. Als ik het zo teruglees, het klinkt te zuur. Laat de zon in het water schijnen. Er wordt iets groots verricht in Terneuzen. Daar kunnen we over stoefen. Sterker, daar móeten we trots op zijn. Trots, als een aap met zeven staarten, zeiden we thuis ooit. 

Pas later bedacht ik me, dat je die aap ook heel erg verminkt kunt noemen.