Reddende engelen
Column Jan van DammeHet is een echte zondagmiddag. Ik hang ergens op een tuinbank in de schaduw van onze rode esdoorn. Lui, in hoofdletters. 'De heuvel braakt stoom en rook uit in alle tinten rood en oranje, vonkenregens, brandende takken en flarden boomschors wervelen hoog in de lucht'. Inmiddels ben ik een heel eind op weg in 'Harde grond', de spannende debuutroman van Middelburger Hubert Leeman. Een bosbrand, in het diepe zuiden van Frankrijk, niet ver van Montpellier.
Delen per e-mail
De bel van de voordeur. Huh, op dit tijdstip?
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
column jan van damme We kijken naar de dijk die zich voordoet als een duin
Het takje zit in zijn borstzak. Ereprijs: voor thuis, om de zaadjes in de tuin uit te proberen. Daar, iets verderop, sikkelklaver. Het klinkt als een toverformule, onderaan de dijk van de Veerse Gatdam. Goudhaver, ook al niet te versmaden. -
PREMIUM
column jan van damme We riepen bosneger en bleekscheet naar elkaar
Orang oetan, riepen we. En maakten slingerbewegingen met onze armen. Onze kreten galmden tegen de gevels van de Molenstraat. Kale kaaskoppen! Zo, die konden we in onze zak steken. -
PREMIUM
Het onweert in de verte
Het rommelde. Afgelopen zondag dreigde er boven Middelburg de hele middag en avond een knetterend onweer los te barsten. Het bleef bij gerommel in de verte. Vanuit mijn standplaats Brigdamme zag ik de wolken boven Beveland stapelen en oplichten. Daar kun je maar even beter niet zijn, was mijn conclusie. -
PREMIUM
column jan van damme Het klaslokaal van Groede mag vollopen
Ha, ik heb de aankondiging weer binnen. En u mag/moet het ook weten: Groede gaat poëtisch, voor het zevende achtereenvolgende jaar. Op zaterdag 16 juni treden er drie dichters op in mijn oude lagere school. Ries de Vuyst zal er zingen. Het duurt nog even, maar dan kunt u alvast de datum in uw agenda zetten. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Wudder moeten maar geen putjes graven
Vijf kilometer. Dat is best een afstand. Van Sint Laurens naar de vesten van het stadje Veere, plusminus. Van Groede-zuid naar de watertoren van Oostburg, plusminus. Van Middelburg de Schroebrug naar Vlissingen de Keersluisbrug langs het Jaagpad, ook ongeveer.
-
PREMIUM
column jan van damme Je voelt de vette klei aan de gekamde banden kleven
Ha, de zon. Na een ingelaste herfst van een paar dagen werd het tijd. Ons grasveld is goed gedraineerd. Anders hadden we drijvende zoden gehad. Op weg naar Biggekerke langs de Hogelandseweg zag ik water glinsteren tussen de aardappelruggen. 'Die staan met hun voetjes in het water, ze zijn aan het watertrappelen' - ik hoor het mijn vader in zijn rol van aardappelteler nog zeggen. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Terugreis
We staan op het vliegveld Fiumicino bij Rome. Het wordt een Nederlandse vlucht naar Rotterdam, dat is duidelijk. Net voor we de bagage inchecken strijkt er een school met gymnasiasten neer. Vierde klas, vijfde hooguit. Limburg of Brabant, zo te horen. Na een paar dagen verplicht oude stenen kijken in Rome zijn de puberhormonen getemd. Hangen met de telefoon, meer zit er niet in. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Dijken van mannen, ze zijn er nog
Opeens zit ik tussen mijn oude Bressiaanders. Het begon met Jaap Boekhout, maandag in de krant. Beste Jaap, is het tien jaar geleden dat we elkaar voor het laatst spraken? Vijftien, twintig? De tijd en ik hebben niet veel oog voor elkaar.
