Reddende engelen
Column Jan van DammeHet is een echte zondagmiddag. Ik hang ergens op een tuinbank in de schaduw van onze rode esdoorn. Lui, in hoofdletters. 'De heuvel braakt stoom en rook uit in alle tinten rood en oranje, vonkenregens, brandende takken en flarden boomschors wervelen hoog in de lucht'. Inmiddels ben ik een heel eind op weg in 'Harde grond', de spannende debuutroman van Middelburger Hubert Leeman. Een bosbrand, in het diepe zuiden van Frankrijk, niet ver van Montpellier.
Delen per e-mail
De bel van de voordeur. Huh, op dit tijdstip?
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Granaten ketsten op de klinkers waar mijn vader liep
De oorlog weet van geen wijken. Ook de mijne niet. Elke dag zie ik in de krant bommen en granaten over de Schelde vliegen. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Wat is er nou leuker dan de spijker op de kop te slaan zonder dat je een hamer vasthoudt?
Tijd om de zon in het water te zien schijnen. Want zo werkt dat. Als het u voor de wind gaat, dan hoef ik niet tegen de bierkaai te vechten. Ha. De grap van deze eerste drie zinnen is dat meer dan de helft van het jonge lezerspubliek nu al de pijp aan Maarten heeft gegeven. Zeggen internetwatchers en getatoeëerde hiphoppers die er verstand van denken te hebben. De jeugd van tegenwoordig groeit niet meer op met gezegdes en volkswijsheden. En denkt aan een skiff als er eens tegen de stroom moet worden opgeroeid. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Ik zie ze zitten, al die filetijgers en -tijgerinnen
Als ik voor de twintigste keer ‘Turkish Cargo, Globalize Your Business’ heb ingehaald - en hij mij - teken ik van harte voor mijn leven in Zeeland. Ik ben gestrand ergens tussen Delft en Rotterdam. Links blik, rechts blik, voor blik, achter blik. Een bordje aan de vangrail geeft maximaal honderd aan, honderd meter per uur. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Een sneeuwdroom koelt net als een ijsje
De lucht egaal grijs. Geen zon, geen maan, geen ster te zien. We lopen over de Puijendijk, vanaf de waterzuivering richting Breskens. Mijn oren tintelen. Eerst een aarzelend vlokje. Dan een windvlaag. Opeens is de hele dijk in een sneeuwstorm gevangen. Onder mijn zolen begint het te knerpen. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Een tandje minder, dat zouden meer mensen moeten doen
Hij draait het parkeerterrein in Vlissingen op alsof er een zee aan vrije tijd voor hem ligt. De kap van de cabrio neergeklapt, de zon op zijn niet meer zo rijk behaarde bol. Zomer, vakantie, lavende ledigheid - zo stapt hij uit. Even de linnen kap dichtdoen. Er wordt toch geen regen verwacht? Nee, maar een flats van een Zeeuwse meeuw in je pas gepoetste interieur is ook niet alles.
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Overtoerisme
We hadden een Ford 3000. Ik vond het een kek blauw tractortje. Met een zetel die heerlijk diep zuchtte als je achter het stuur ging zitten, een gashandle die zich soepel open liet trekken, een wat stugge versnellingspook die alleen in geoefende handen gewillig werd. En - kers op de taart - een dekseltje bovenop de uitlaatpijp dat bij stationair draaien gezellig klepperde. -
PREMIUM
De ‘onhesnikkerd’n’ hebben het gewonnen
Een dag heeft het geduurd. En een nacht. Toen had ik zijn naam beet. Meneer B. Hoe kon ik die kwijt zijn? Op Hemelvaartsdag kwamen we elkaar tegen in de Lange Delft, de die middag half geopende winkelstraat van Middelburg. Tegenkomen was het niet helemaal, we schampten elkaar. Onder zijn snor ontwaarde ik een glimlach vol herkenning. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Kiki is leuk
Kiki. Het begon een jaar of drie, vier geleden. Wat een spring in het veld, wat een balgevoel, wat een mooie vermoeidheid, wat een aangrijpende wanhoop, wat een begeesterende overwinningslach.
