Onze op onderduik ingerichte achterkamer oogt volstrekt overbodig
Column Jan van DammeWe hadden onze achterkamer al ingericht. Of tuinkamer, of studeerkamer, in elk geval, de ruimte in ons huis die het verst van de straatkant af ligt. De eindejaarsopstelling, zo was de gangbare benaming geworden. Dat wil zeggen: een gerieflijke mand, een berg gezonde kauwkluifjes, een waterbak en een voorraad brokken voor minstens twee dagen. En, misschien nog wel het belangrijkst van al, de geluidsinstallatie met een stapel kerst- en wintercd’s.
Delen per e-mail
Sinds begin deze maand hoorden we tijdens het uitlaten verdwaalde knallen. Soms in het oosten, soms in het westen, er was geen staat op te maken. Niet dat de ontploffingen veel om het lijf hadden, maar ze waren hard genoeg om onze zeker niet schotvaste Dibbe, onze Friese Stabij, danig de stuipen op het lijf te jagen.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn jan van damme
Iets verder op de Oosterscheldekering was het weer raak
Afgelopen zondagochtend, een uur of elf. We reden vanuit Middelburg richting Schiedam. Over de Dammenroute. Op de Veerse Gatdam dacht ik nog: een getemd water, dat Veerse Meer, dus niet zo gek dat er richting Veere geen golfje te bekennen is. Het silhouet van het stadje met de ranke stadhuistoren en de plompe Grote Kerk kwam er des te beter door uit. Benader Veere vanaf het water - de vergeten burgemeester Den Beer Poortugael wist waarover hij het had. -
PREMIUM
Dankjewel, Johan
Paasmaandag. De frisse neus begon met een zonnetje. Een schrale, vlagerige wind, dat wel. Gewaarschuwd voor een graad of vijf hadden we onze winterjassen weer uit de kast gehaald. Maar, zoals gezegd, een zonnetje. Hoe bedrieglijk. Nog voor we halverwege waren gewandeld, trok er een grijze winterlucht boven onze hoofden samen en liepen we voor we er erg in hadden in een sneeuwjacht. Als halve sneeuwpoppen kwamen we thuis. -
PREMIUMColumn Jan van Damme
Ik zag de grote mogelijkheden van het carbid in de verfbus
Of ik wel eens aan carbidschieten had gedaan? De vragensteller keek alsof hij het antwoord al wist. Ik als verklaard tegenstander van vuurwerk en alles wat knalde, gilde of flitste, zou me vast nooit met carbid hebben ingelaten. -
PREMIUMColumn Jan van Damme
Het is alsof corona de stekker uit onze verbeelding, onze fantasie trekt
De foto voorop de krant benam me gisteren even de adem. Daar, in dat rijtje toeschouwers op de Oesterdam, daar zat ik drie jaar geleden ook. Koptelefoon met onheilszwangere teksten en klanken op mijn hoofd. Op de drooggevallen slikken figuurtjes die er een nietige dans uitvoerden. ‘Hiroshima mon amour’, een nucleaire ontploffing was me nog nooit zo helder voor ogen gekomen. -
PREMIUMColumn Jan van Damme
Daar waar de hemel de aarde raakt is, goed beschouwd, niet eens zo ver weg
Vandaag staat de tweede aflevering in de krant. Het is een traditie. Eens in de zoveel jaar gaan we buurten, maken we een rondrit langs gehuchten in de Zeeuwse polders. Deze keer mag ik erop uit. En dat is, kan ik u zeggen, een genoegen.
-
PREMIUM
Bij Biervliet zag ik al dat het in het westen niet pluis was
Het wordt vandaag weer zo'n dag. Amerika van vroeg tot laat. En denk maar niet dat we dan zeker weten of de witgekuifde twitteraar met pensioen kan. Dat gaat nog dagen duren. Als ik zo mijn krant doorblader, is er weinig om vrolijk van te worden. Vooruit, een meisje gered uit het puin van Izmir. Maar dat maakt die aardbeving niet minder erg. Verder corona voor en corona na. Opnamestops van ziekenhuizen, illegale dancefeesten, geruzie over coronaregels, het kabinet dat er nog een tandje bij zet. -
PREMIUMcolumn jan van damme
Jarig in de schaduw van Sint
Ze is al heel haar leven jarig net voor Sint. Dat is de reden om het elk jaar maar rustig aan te doen. Geen groots opgezette feesten met ballonnen en koekhappen, niet de halve of de hele straat uitnodigen, geen fanfare voor de deur. Nee joh, laat maar zitten, iedereen heeft het al zo druk met dichten en surprises. -
PREMIUMCOLUMN JAN VAN DAMME
Alsof de gijzeling voorbij is
De één pakt zijn bakfiets, laadt er zijn met dialectliedjes volgeperste nieuwe cd's en lp's op en trekt als een marskramer de stad in. Troubadour met ventvergunning. Prachtige liedjes, overigens. De ander zet een persoonlijke bezorgdienst op. Koop mijn boek en ik breng het bij u aan huis, waar ook in Zeeland. Dat was de boodschap van de fotograaf die meisjes in Zeeuwse dracht had vereeuwigd. Prachtige foto's, overigens.