Koningin Beatrix wees: 'Wat heb ik daar een dikke kop'
column jan van dammeZe blijft een beetje ons vlaggenschip. En ze wordt tachtig, vandaag. Bea, onze Bea. Prinses, het is nog altijd wennen. Ook al rimpelt ze, ze is koninklijk.
Delen per e-mail
Ik heb geen vlag. Dat zou kunnen zijn omdat ik uit een tijd en generatie stam dat een driekleur aan je gevel verdacht werd gevonden. Ban de bom en sloop het koningshuis - dat was het gedachtegoed.
De barricaden waren echter niet mijn habitat. Wel had ook ik een grondige hekel aan Koninginnedag ontwikkeld. De basis voor die afkeer lag in mijn lang vervlogen jeugd. Zandzakwerpen was altijd een debacle. Een stalen hoepel zo snel mogelijk met een stokje over een parkoers leiden - ik kwam de eerste bocht nog niet door.
Terug thuis wist ik zeker dat ik nooit meer aan spijkerpoepen en zakloopwedstrijden mee zou doen. Nooit.
Eén van die bijna uit mijn herinnering verdrongen jaren brengt me naar het schoolplein van de openbaren in Groede - de Jacob Catsschool, want die was het ruimst van opzet. Daar werd met alle Groese scholen - ook de katholieke - Koninginnedag uitbundig gevierd. Mijn vader was als lid van de gemeenteraad één van de toeschouwers. Ik moest meedoen aan de kruiwagen-ballon-race: zo snel mogelijk een ballon op een platte kruiwagen ergens heen duwen. De mijne waaide er al meteen na de start af en klapte toen ik hem er terug op wilde leggen. Onder de ogen van mijn vader.
Terug thuis wist ik zeker dat ik nooit meer aan spijkerpoepen en zakloopwedstrijden mee zou doen. Nooit. Aan die belofte heb ik me gehouden. De koningin deelde in mijn malaise. Dat wil zeggen: ze mocht wel jarig zijn, als ze er mij maar niet mee lastig viel. Zeker niet met koekhappen en andere ongein.
poll
Beatrix was een fantastische koningin
-
Eens (85%)
-
Oneens (15%)
Inmiddels een halve eeuw later denk ik een stuk milder over de Oranjes. We hebben allemaal onze plusjes en minnetjes. Bijna tien jaar geleden kwam toenmalig koningin Beatrix het PZC-jubileumboek in Middelburg ophalen. Ik liet haar de foto zien uit het jaar 1938, waarop ze een half jaar oud is. Ze wees: 'Wat heb ik daar een dikke kop'.
Sindsdien vlag ik. In gedachten dan toch.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Eene prooi der vlammen
Uit de Zierikzeesche Courant van dinsdag 9 oktober 1832: -
PREMIUM
Column Jan van Damme Wie wil nou niet pronken
Je mooiste laten zien. Gisteren stonden ze lekker breed in de krant, de museumbeheerders die fier en trots hun prikklok, boeibel, keelknopen en boekje van het Rode Kruis voor de camera hadden opgepoetst. Jawel, reclame, ze hopen natuurlijk dat u uw portemonnee of museumkaart trekt en uren lang verdwaalt in de watersnood, bevrijding, industrie of polder. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Naakt winkelen, als dat niet naar voorjaar klinkt
Lammetjes? Ik zie het bloed uit hun doorgesneden kelen lekken. Bloesem? Die vrolijke gele en roze blaadjes, je kunt er vast tranende ogen en een loopneus van krijgen. Koeien die uitgelaten bokkensprongen maken in de wei? Ze laten winden en ze boeren en staan daardoor hoog op de lijst als we het hebben over veroorzakers van het broeikaseffect. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Deur ‘n ûl utgebroeid zeker?
Wa bin jie 'n ûl! Dat was geen compliment. Er waren varianten, die ook lekker plat bekten. Deur 'n ûl utgebroeid zeker? Een vraag, die meestal op zo’n spreeksterkte werd gesteld dat de hele straat, liefst het hele dorp ervan kon meegenieten. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Ik hoor ooggetuigen die kogels voorbij voelden vliegen
Een zonnige maandagmiddag, onderweg van Aardenburg naar Waterlandkerkje. Op de autoradio komen berichten door over Utrecht. Doden, gewonden, paniek. De man die ik de laatste dagen vooral in spotjes hoor over ‘aanpakken’ en ‘doen’, heeft zijn vergadering onderbroken en komt door de ether aangevlogen. Als altijd ferm en doortastend, qua klank. Hij spreekt over een aanslag.
-
PREMIUM
Column Jan van Damme De eerste keer dat de deur van de tractorcabine dichtklapt
Zo ongeveer uit mijn broek gewaaid. Straatveger Joske zei dat wel eens. Hij scharrelde met veger en handkarretje door de straten van Groede, een halve eeuw geleden. Als hij sprak had hij niet veel woorden, zijn spreektempo was aan de trage kant. Na afloop van een windkracht 8 of meer kwam ik hem vaak opgewekt tegen. Pannen van het dak, wees hij opgewekt naar een beschadigd huis. Om vervolgens aan de pijpen van zijn van gemeentewege verstrekte ketelpak te trekken: ‘Uit m'n broek gewaaid'. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Afgerukte armen, verbrijzelde benen of gewoon in één keer dood
Wij hadden het altijd over het hertenkamp. Dat mag niet meer. Een kamp, dat bekt niet lekker moet iemand hebben bedacht. Bij een buitenpodium denk je aan ontspanning en een tosti. Dus nu nodigt Groede Podium uit om op een bunker in het zonnetje te zitten. De herten en andere dieren zijn er nog. De oorlog ook. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Kaalslag
Laatst reed ik langs mijn dijkje aan het eind van de Krakeelweg tussen Eede en Heille. Ook daar, alleen nog stompen. Vanuit het Vlaamse Middelburg moet het een kaal gezicht zijn. Nu hebben die Hollanders volgens de warmbloediger zuiderlingen toch al weinig gevoel voor stoffering. Maar als ze zelfs hun populieren gaan kappen, ja, veel erger kan het niet worden.
