Koningin Beatrix wees: 'Wat heb ik daar een dikke kop'
column jan van dammeZe blijft een beetje ons vlaggenschip. En ze wordt tachtig, vandaag. Bea, onze Bea. Prinses, het is nog altijd wennen. Ook al rimpelt ze, ze is koninklijk.
Delen per e-mail
Ik heb geen vlag. Dat zou kunnen zijn omdat ik uit een tijd en generatie stam dat een driekleur aan je gevel verdacht werd gevonden. Ban de bom en sloop het koningshuis - dat was het gedachtegoed.
De barricaden waren echter niet mijn habitat. Wel had ook ik een grondige hekel aan Koninginnedag ontwikkeld. De basis voor die afkeer lag in mijn lang vervlogen jeugd. Zandzakwerpen was altijd een debacle. Een stalen hoepel zo snel mogelijk met een stokje over een parkoers leiden - ik kwam de eerste bocht nog niet door.
Terug thuis wist ik zeker dat ik nooit meer aan spijkerpoepen en zakloopwedstrijden mee zou doen. Nooit.
Eén van die bijna uit mijn herinnering verdrongen jaren brengt me naar het schoolplein van de openbaren in Groede - de Jacob Catsschool, want die was het ruimst van opzet. Daar werd met alle Groese scholen - ook de katholieke - Koninginnedag uitbundig gevierd. Mijn vader was als lid van de gemeenteraad één van de toeschouwers. Ik moest meedoen aan de kruiwagen-ballon-race: zo snel mogelijk een ballon op een platte kruiwagen ergens heen duwen. De mijne waaide er al meteen na de start af en klapte toen ik hem er terug op wilde leggen. Onder de ogen van mijn vader.
Terug thuis wist ik zeker dat ik nooit meer aan spijkerpoepen en zakloopwedstrijden mee zou doen. Nooit. Aan die belofte heb ik me gehouden. De koningin deelde in mijn malaise. Dat wil zeggen: ze mocht wel jarig zijn, als ze er mij maar niet mee lastig viel. Zeker niet met koekhappen en andere ongein.
Poll
Beatrix was een fantastische koningin
-
Eens (85%)
-
Oneens (15%)
Inmiddels een halve eeuw later denk ik een stuk milder over de Oranjes. We hebben allemaal onze plusjes en minnetjes. Bijna tien jaar geleden kwam toenmalig koningin Beatrix het PZC-jubileumboek in Middelburg ophalen. Ik liet haar de foto zien uit het jaar 1938, waarop ze een half jaar oud is. Ze wees: 'Wat heb ik daar een dikke kop'.
Sindsdien vlag ik. In gedachten dan toch.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Nee geen stikstof, maar winterstof
Houd de deur goed vast. Als de wind er vat op krijgt, slaat ‘ie kapot. Ik zette me schrap. Met het lichten van de klink gooide ik er mijn volle gewicht tegenaan. De wind stond uit het zuidwesten, drukte de schuurdeur dicht. Ik moest uiteindelijk trekken om een opening te krijgen. Tot er een spleet kierde. Opeens leek er een stormbries vanuit de schuur op te steken, de deur wilde open zwiepen. Het ging net goed. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Als je eigen naam zwart omrand in de krant staat
Hé, je staat in de krant. Meestal wordt er een knipoog meegestuurd. Tegenwoordig is me duidelijk dat ik dan meteen de pagina’s met overlijdens moet opslaan. Gisteren was het weer zo ver. Vele schouderklopjes van goed bedoelende collega’s. Gelukkig, je bent er. We dachten al, het zal toch niet dat je zonder dat wij het wisten. We hadden je al een paar dagen niet gezien. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Geduld, als je dat nou eens kon bestellen
Dat was nog eens een opbeurend begin van de dag. Ze kwam even aan mijn bureau staan. De laatste dikke pil van Oek de Jong in de hand. Ze had 'm uit. Er klonk enige teleurstelling door in haar stem. Maar dat moest ik niet verkeerd opvatten. Ze had de zwaar in Zeeland gewortelde 'Zwarte schuur’ zo mooi gevonden dat ze het uitlezen steeds had uitgesteld. De laatste week had ze zichzelf op een rantsoen gezet van maximaal tien pagina's per dag. Om het maar te rekken. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Alsof je de Nijl langs ziet glijden. Of de Westerschelde
Het komt door Kader Abdolah. U weet wel, één van onze graagst gelezen schrijvers die op de o zo knappe Omar Sharif lijkt, met die benijdenswaardige snor die het volledige veld tussen neus en bovenlip bedekt, en het stemgeluid dat makkelijk een complete bibliotheekzaal bestrijkt. Zonder microfoon. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Aai eens over de warme neus van dikbil Muffin
Nu het Haagse Malieveld door zwaar uitgeruste onrust aan modder is verreden, vond ik dat wel een mooie bijkomstigheid. Zo dichtbij het stadscentrum, nog dichter bij het Torentje van onze op gezette tijden vergeetachtige eerste minister, daar zag het er plotseling hartstikke landelijk uit. Al die stedelingen moeten zich een aardverschuiving geschrokken zijn. Slik! Slik op hun stoepen, slik op hun met blik volgestouwde doorgangsroutes. Dat waren ze niet gewend.
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Je snakt naar avontuur - andere werelden, andere continenten
Lieve Matthijs, vandaag is de dag waarvan we wisten dat die zou komen. Je slaat je vleugels uit, je hebt het aangekondigd. Zuid-Amerika moet het worden, Zuid-Amerika zal het zijn. We zwaaien je uit in Brussel. Voor hoe lang? Wij weten het niet, jij houdt alle mogelijkheden open. Een maand, een paar maanden, een half jaar. Mijn kalender reikt niet verder. Jij doet er het zwijgen toe. Met een glimlach. -
PREMIUM
Column Jan van Damme We spraken er schande van, een vlag hoort hoog op de toren
Niet zo lang geleden zat ik bij Piet op de koffie. Hij woont aan de Markt van Groede. We keken naar boven. Daar kun je de vlaggenstandaard nog zien, wees hij. Al jaren niet meer in gebruik, voegde hij eraan toe. Als er iets koninklijks te vieren valt, wordt er nu een vlag geplant in het gemeenteplantsoen aan de Traverse. Op de begane grond. Het beklimmen van de toren zou te lastig of te gevaarlijk zijn. -
PREMIUM
column jan van damme We zitten in een wak van de weergoden
Dinsdagochtend, even over half 9. Ik rond de rotonde bij het Walcherse Serooskerke richting oost, naar de A58. Voor me, achter me, links en rechts rijzen muren van wolken op. Richting Rotterdam hebben ze witte krullen op de koppen. Naar Bergen op Zoom is het donkerblauw, bijna zwart. Boven Vlaanderen en de Noordzee ziet het er minder dreigend uit, licht- en donkergrijs zorgen daar voor gevarieerde wolkenstapelingen.
