Koningin Beatrix wees: 'Wat heb ik daar een dikke kop'
column jan van dammeZe blijft een beetje ons vlaggenschip. En ze wordt tachtig, vandaag. Bea, onze Bea. Prinses, het is nog altijd wennen. Ook al rimpelt ze, ze is koninklijk.
Delen per e-mail
Ik heb geen vlag. Dat zou kunnen zijn omdat ik uit een tijd en generatie stam dat een driekleur aan je gevel verdacht werd gevonden. Ban de bom en sloop het koningshuis - dat was het gedachtegoed.
De barricaden waren echter niet mijn habitat. Wel had ook ik een grondige hekel aan Koninginnedag ontwikkeld. De basis voor die afkeer lag in mijn lang vervlogen jeugd. Zandzakwerpen was altijd een debacle. Een stalen hoepel zo snel mogelijk met een stokje over een parkoers leiden - ik kwam de eerste bocht nog niet door.
Terug thuis wist ik zeker dat ik nooit meer aan spijkerpoepen en zakloopwedstrijden mee zou doen. Nooit.
Eén van die bijna uit mijn herinnering verdrongen jaren brengt me naar het schoolplein van de openbaren in Groede - de Jacob Catsschool, want die was het ruimst van opzet. Daar werd met alle Groese scholen - ook de katholieke - Koninginnedag uitbundig gevierd. Mijn vader was als lid van de gemeenteraad één van de toeschouwers. Ik moest meedoen aan de kruiwagen-ballon-race: zo snel mogelijk een ballon op een platte kruiwagen ergens heen duwen. De mijne waaide er al meteen na de start af en klapte toen ik hem er terug op wilde leggen. Onder de ogen van mijn vader.
Terug thuis wist ik zeker dat ik nooit meer aan spijkerpoepen en zakloopwedstrijden mee zou doen. Nooit. Aan die belofte heb ik me gehouden. De koningin deelde in mijn malaise. Dat wil zeggen: ze mocht wel jarig zijn, als ze er mij maar niet mee lastig viel. Zeker niet met koekhappen en andere ongein.
Poll
Beatrix was een fantastische koningin
-
Eens (85%)
-
Oneens (15%)
Inmiddels een halve eeuw later denk ik een stuk milder over de Oranjes. We hebben allemaal onze plusjes en minnetjes. Bijna tien jaar geleden kwam toenmalig koningin Beatrix het PZC-jubileumboek in Middelburg ophalen. Ik liet haar de foto zien uit het jaar 1938, waarop ze een half jaar oud is. Ze wees: 'Wat heb ik daar een dikke kop'.
Sindsdien vlag ik. In gedachten dan toch.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Een tandje minder, dat zouden meer mensen moeten doen
Hij draait het parkeerterrein in Vlissingen op alsof er een zee aan vrije tijd voor hem ligt. De kap van de cabrio neergeklapt, de zon op zijn niet meer zo rijk behaarde bol. Zomer, vakantie, lavende ledigheid - zo stapt hij uit. Even de linnen kap dichtdoen. Er wordt toch geen regen verwacht? Nee, maar een flats van een Zeeuwse meeuw in je pas gepoetste interieur is ook niet alles. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Overtoerisme
We hadden een Ford 3000. Ik vond het een kek blauw tractortje. Met een zetel die heerlijk diep zuchtte als je achter het stuur ging zitten, een gashandle die zich soepel open liet trekken, een wat stugge versnellingspook die alleen in geoefende handen gewillig werd. En - kers op de taart - een dekseltje bovenop de uitlaatpijp dat bij stationair draaien gezellig klepperde. -
PREMIUM
De ‘onhesnikkerd’n’ hebben het gewonnen
Een dag heeft het geduurd. En een nacht. Toen had ik zijn naam beet. Meneer B. Hoe kon ik die kwijt zijn? Op Hemelvaartsdag kwamen we elkaar tegen in de Lange Delft, de die middag half geopende winkelstraat van Middelburg. Tegenkomen was het niet helemaal, we schampten elkaar. Onder zijn snor ontwaarde ik een glimlach vol herkenning. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Kiki is leuk
Kiki. Het begon een jaar of drie, vier geleden. Wat een spring in het veld, wat een balgevoel, wat een mooie vermoeidheid, wat een aangrijpende wanhoop, wat een begeesterende overwinningslach. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Gluren onder de waterspiegel. Dat zouden meer mensen moeten doen
Onze buxus is nog groen. Misschien niet van harte, maar dat komt omdat het maar niet echt wil regenen. In elk geval heeft de gevreesde buxusmot zich niet in onze achtertuin vertoond. Wel of geen gif is dus geen kwestie geweest.
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Broek in de sokken
We hadden ons tot de tanden toe bewapend. Een grote aardappelriek, om de onverlaat de weg te versperren. En om hem een doodsklap te verkopen. Een paar juten graanzakken. Daarmee dachten we hem ook te kunnen overrompelen. Ik zag nog een paar mannen met hamers, nijptangen en ander gereedschap dat ze in de gauwigheid van de werkbank hadden meegenomen. -
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Drie ballen
Vanavond. Met gekruiste vingers voor de buis. Nu heel Nederland bedwelmd lijkt, er al veel te veel kranten en websites over vol geschreven zijn, er meer onzin dan zin over het rood-wit is verspreid, er lezingen en kaartavonden worden afgelast omdat er toch geen kip komt. -
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Van ganser harte
Vingers gekruist. En een paar schietgebedjes. De woorden zijn alarmerend genoeg. Lekkende hartklep, operatie, intensive care. Als dat maar goed gaat. Geleerde Vlamingen doen er luchthartig genoeg over. In Gent hakken ze vaker met dat bijltje. Het is alsof ze een fietsband plakken, zo klinkt het.
