Koningin Beatrix wees: 'Wat heb ik daar een dikke kop'
column jan van dammeZe blijft een beetje ons vlaggenschip. En ze wordt tachtig, vandaag. Bea, onze Bea. Prinses, het is nog altijd wennen. Ook al rimpelt ze, ze is koninklijk.
Delen per e-mail
Ik heb geen vlag. Dat zou kunnen zijn omdat ik uit een tijd en generatie stam dat een driekleur aan je gevel verdacht werd gevonden. Ban de bom en sloop het koningshuis - dat was het gedachtegoed.
De barricaden waren echter niet mijn habitat. Wel had ook ik een grondige hekel aan Koninginnedag ontwikkeld. De basis voor die afkeer lag in mijn lang vervlogen jeugd. Zandzakwerpen was altijd een debacle. Een stalen hoepel zo snel mogelijk met een stokje over een parkoers leiden - ik kwam de eerste bocht nog niet door.
Terug thuis wist ik zeker dat ik nooit meer aan spijkerpoepen en zakloopwedstrijden mee zou doen. Nooit.
Eén van die bijna uit mijn herinnering verdrongen jaren brengt me naar het schoolplein van de openbaren in Groede - de Jacob Catsschool, want die was het ruimst van opzet. Daar werd met alle Groese scholen - ook de katholieke - Koninginnedag uitbundig gevierd. Mijn vader was als lid van de gemeenteraad één van de toeschouwers. Ik moest meedoen aan de kruiwagen-ballon-race: zo snel mogelijk een ballon op een platte kruiwagen ergens heen duwen. De mijne waaide er al meteen na de start af en klapte toen ik hem er terug op wilde leggen. Onder de ogen van mijn vader.
Terug thuis wist ik zeker dat ik nooit meer aan spijkerpoepen en zakloopwedstrijden mee zou doen. Nooit. Aan die belofte heb ik me gehouden. De koningin deelde in mijn malaise. Dat wil zeggen: ze mocht wel jarig zijn, als ze er mij maar niet mee lastig viel. Zeker niet met koekhappen en andere ongein.
poll
Beatrix was een fantastische koningin
-
Eens (85%)
-
Oneens (15%)
Inmiddels een halve eeuw later denk ik een stuk milder over de Oranjes. We hebben allemaal onze plusjes en minnetjes. Bijna tien jaar geleden kwam toenmalig koningin Beatrix het PZC-jubileumboek in Middelburg ophalen. Ik liet haar de foto zien uit het jaar 1938, waarop ze een half jaar oud is. Ze wees: 'Wat heb ik daar een dikke kop'.
Sindsdien vlag ik. In gedachten dan toch.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Vergeetachtig
Het moest er een keer van komen. Als het hier gaat over herinneringen die vaak een halve eeuw of verder teruggaan, doe ik meestal een beroep op familie of oud-dorpsgenoten. Weten jullie nog of Adrie daar in het Slijkstraatje woont. Of het kleuterschooltje de Wantenwevers heette en drie houten Annie M.G. Schmidtfiguurtjes op het toegangshek had. Of de fontein van de parochieput echt huizenhoog spoot. -
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Oorlogskind
Ach Irene, je bent een oorlogskind. -
PREMIUM
column jan van damme Voor Irene
Ik merk het nu pas. Bij het rammelen op het toetsenbord kijkt mijn zus Irene altijd over mijn schouder mee. Telkens als ik een laatste punt heb gezet, duikt meteen de vraag op: wat denkt zij als ze dit leest - herkent ze die schaatsscène op de parochieput in de Groe, was ze erbij toen oma Tol haar ‘oane’ schoeperde, zat ze achter het stuur toen er zakken naar Poperinge moesten worden gebracht? -
PREMIUM
column jan van damme 'Hé boekenwurm, je patat wordt koud’
Zeeuwen zijn boekenwurmen. Mijn oog haakte er gistermorgen meteen aan, onderaan pagina Zeeland 3. Dat ik die boodschap in diepzwarte blokletters nog eens in mijn eigen krant mag zien staan, dat is, ja, dat is toch wel bijzonder. -
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Buiskachel
De deurklink zat los. Je moest eraan rammelen. ‘Beetje duwen, kom ’t er maar in’. Binnen was het nog donkerder. Alleen de buiskachel verspreidde een rossige kring van licht op de vloer en het plafond.
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Uit de droom
Op zijn knie zitten. Een liedje voor hem zingen. Ik heb het gedaan. Kapoentje, stoomboot, geraas. Op de één of andere manier waren we in IJzendijke verzeild geraakt. Daar hadden ze een dorpshuis of iets wat op een feestzaal leek. Daar werd de bijna-jarige met mijter en staf ontvangen. -
PREMIUM
column jan van damme Jarig
We denken aan een schommel. Sssst, je mag het nog niet weten, het moet een voorjaarsverrassing worden. Nadat we je lach zagen in het filmpje waarin je voor het eerst zelfstandig door het luchtruim zwierde, weten we het zeker. We gaan een stellage in de tuin zetten. Welke schommel daaraan gaat hangen, daarvan hebben we ook al een idee. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Chinooks wentelwiekten op het veld van Oemoemenoe
Gezwijnd. Dat woord gebruik ik niet snel. Maar als het over militaire dienst gaat, dan is het wel toepasselijk. Ooit, ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw, ben ik met meer geluk dan wijsheid onder mijn dienstplicht uitgekomen. Het was al een beetje in de overgangstijd, de noodzaak om natiewijd bleke rekruten op te roepen was al niet meer zo hoog.
