PREMIUM
En zo kwam de waterput terug in beeld
Column Jan van DammeHet sluimerde al jaren. Sinds de berichten kwamen over watertekort, wateroverlast, wateropvang borrelde het in mijn achterhoofd.
Delen per e-mail
Een eeuwigheid van ruim dertig jaar geleden settelden we ons aan de Middelburgse Noordweg. Op het tuinterras stond in de hoek een opgemetselde regenbak. Na een voorzichtige inspectie - geen water te zien - constateerden we dat dat niets was voor ons. Met de kinderen op komst dachten we voor veiligheid te kiezen en lieten een bijna bejaarde metselaar het hele spulletje afbreken en afdekken. Jan Aake, zo, die hadden we mooi in het pak genaaid.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUMcolumn jan van damme
Naast mijn boterham met hagelslag: 'Plunderingen, zwaar vuurwerk en branden’
Een zuurdesemboterham deze ochtend. Speciaal opgelet bij aankoop in de super. Zuurdesem levert een lekker verende structuur op. Heel geschikt om mijn margarine - piep, ik mag geen merk noemen maar ik let op mijn cholestrol - op uit te smeren zodat de hagelslag in een zacht bedje valt. Het restje margarine aan mijn mes gebruik ik om het chocoladebed af te toppen. Een taartje, zeiden we vroeger thuis. -
PREMIUMColumn Jan van Damme
Je moet dus niet tegen jezelf zeggen dat je te dik bent
Na kolommen en kolommen vol Circus Baudet - het is ‘m weer gelukt - bleef ik plakken aan een bijna dubbele pagina met thuiswerktips. Hoe huiselijk kun je het maken. Ook ik val in die categorie. -
PREMIUM
Verroest, die nieuwe vaccinatieregels slaan echt op mij
Een telefoontje in de auto. Ik rijd op een net ontdooide dijk ten zuiden van Dreischor. Mooie akkers, zo met die plukjes sneeuw. Geen zorgen, bellen gaat handsfree, al jaren. -
PREMIUMColumn Jan van Damme
Ik zou graag nog eens een ouderwetse bak vertellen
De lach is weg. Ja, ik voel mee met René Diekstra, de man met de expressieve bretellen. Gisteren constateerde hij in de krant dat het lachen ons vergaan is sinds het uitbreken van de coronapandemie bijna een jaar geleden. De hele godganse dag sijpelt het virus in ons dagelijkse leven door. De angst voor het ontstaan van nog veel besmettelijkere varianten, de onrust creërende dagcijfers, het geneuzel over een avondklok. Als we al naar een winkel gaan, zien we alleen elkaars ogen, een minzame of een uitnodigende glimlach blijft verborgen achter onze mondkapjes. -
PREMIUMcolumn jan van damme
Niet kauwen, hadden we onderling afgesproken, dat vindt Hij vast niet lekker
Ták. Een harde tik met het zakmes op de houten kerkbank. Onze meester keek er streng bij. Eén ták betekende dat we met z'n allen moesten opstaan. Na twee tákken mochten we in colonne naar voren naar de communiebank lopen. Schrijden zou ik nu zeggen, je werd geacht niet te huppen of te versnellen, waardig jongens, waardig. Ik had mijn witte overhemd aan met een strikje onder mijn kin. Sommige meisjes in mijn klas hadden een sluier op hun hoofd, alsof ze gingen trouwen.
-
PREMIUMcolumn jan van damme
Een klap op de schouder, een seksistische grap en hij kon weer in zijn Volvo klimmen
Het was in de tijd dat ik wel eens meereed in een van onze vrachtwagens. Hoog in de Volvo F89, met een grommende dieselmotor onder mijn voeten, ik droom er nog wel eens van. Na een klein half uurtje stonden we bij de grensovergang van Sluis. Geüniformeerde douaniers wilden formulieren zien, veel papier waarop ze stempels konden knallen. Transito, hoefijzerverkeer, ik leerde er allerlei nieuwe termen. -
PREMIUMColumn Jan van Damme
Dit was mijn wereld zonder dat ik er erg in had
Het is anders deze dagen. Drastisch anders. Blij zijn met de lente lijkt taboe. Wandelend loeren we achterdochtig naar elkaar, je moet op anderhalve meter afstand blijven hoor. De voordeurbel. Als ik opendoe staat de postbode al tien meter verder op straat te zwaaien dat hij een pakketje heeft neergelegd. De boekwinkel is open, nog wel. Ook daar waan ik me een melaatse. Geen kip, bijna geen kip te zien. Het lijkt of er iemand met een gifspuit door de wereld is getrokken om elk spoortje levendigheid de kop in te drukken. -
PREMIUMColumn Jan van Damme
Het is alsof corona de stekker uit onze verbeelding, onze fantasie trekt
De foto voorop de krant benam me gisteren even de adem. Daar, in dat rijtje toeschouwers op de Oesterdam, daar zat ik drie jaar geleden ook. Koptelefoon met onheilszwangere teksten en klanken op mijn hoofd. Op de drooggevallen slikken figuurtjes die er een nietige dans uitvoerden. ‘Hiroshima mon amour’, een nucleaire ontploffing was me nog nooit zo helder voor ogen gekomen.
Meest gelezen
-
PREMIUM
Ik maak me nu al zorgen om al die kinderen die voor Ajax zijn
-
PREMIUM
Vlaamse koleire: mijn telefoon gaf de geest
-
PREMIUM
Eigenlijk had Rick van Drongelen wel een plekje in de EK-selectie verdiend
-
PREMIUM
In de hel
-
PREMIUM
The Handmaid’s Tale is gruwelijk, en toch zou iedereen ‘m moeten kijken
