Dit was mijn wereld zonder dat ik er erg in had
Column Jan van DammeHet is anders deze dagen. Drastisch anders. Blij zijn met de lente lijkt taboe. Wandelend loeren we achterdochtig naar elkaar, je moet op anderhalve meter afstand blijven hoor. De voordeurbel. Als ik opendoe staat de postbode al tien meter verder op straat te zwaaien dat hij een pakketje heeft neergelegd. De boekwinkel is open, nog wel. Ook daar waan ik me een melaatse. Geen kip, bijna geen kip te zien. Het lijkt of er iemand met een gifspuit door de wereld is getrokken om elk spoortje levendigheid de kop in te drukken.
Delen per e-mail
Coronamoe. Als dat woord niet bestond, doet het dat nu.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Zelfs het donker was fascinerend
Waar wilden we heen? Het antwoord op die vraag zijn we bijna vergeten. In de houdgreep van corona hebben we zoals iedereen alle plannen in de ijskast gezet. Als de wereld helemaal ontdooid is, zal daar bij ons een voucher uitkomen voor een vliegreis naar Athene met daarbij een boeking voor een hotel in het hart van de polis. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Verhitte hoofden uit de ramen, zwaaiende vuisten
Eindelijk, verzuchtten we twee maanden geleden. Na bijna een jaar dat we onze paraplu niet hadden hoeven uitklappen, zag het hobbelige weiland achter onze Noordweg er weer sappig uit. De poelen zijn daarin de graadmeter. Ze waren tot de rand gevuld. Hè hè. -
PREMIUM
COLUMN JAN VAN DAMME Een stevige noordenwind liet het rood-wit-blauw golven
We dachten er al jaren over. Maar ja, tussen denken en doen ligt soms een brede kloof. Er moest ook wel wat geregeld worden voor denken doen kon worden. Een vlag, een vlaggenstok, een vlaggenhouder. Voor de niet erg handige klusser dacht ik daarbij maar meteen een passende boor, pluggen en schroeven te kopen. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Reek voor reek
Regendruppels tegen het raam. Het is al even geleden dat ik dat geluid heb gehoord. Vanaf de wit uitgeslagen landerijen, vanuit de sloten, van tussen de grassprieten van ons gazon, overal hoor ik zuchten van verlichting. Voorzichtig, er is nog wel wat meer hemelwater nodig voor we hosanna kunnen roepen. Een emmer vol, zei m’n opa als het stof onder zijn klompen opwolkte. -
PREMIUM
Column Ik proef het zout op mijn lippen
De wind trekt aan. We zeilen ter hoogte van wat de Stormkaap wordt genoemd. Ik twijfel, net als Edward Faneuil. Het zal daar best toch ook eens uit de goede hoek kunnen waaien? Ik zet me schrap in mijn stoel. De zee oogt grauw, de lucht dreigt zwart. We varen op gegist bestek. Onder ons kraakt het dek van de Merrimac.
-
PREMIUM
Column Jan van Damme De spookstranden, de spookcampings, de spookterrassen, het doet wel zeer
Een vlucht boven Zeeland. Geheid dat je overal stofwolken ziet verwaaien. Boeren op hun landerijen, ze eggen, zaaien, planten. Wit uitgeslagen klei krijgt even een iets gezondere, grijsbruine kleur. Op akkers netjes aangeharkt in rijen en ruggen lijkt er niets aan de hand. Maar het is droog, in elk geval de bovengrond is gortdroog. Een 'buujtje’ zou geen kwaad kunnen, zegt mijn boer die zich afvraagt hoe zijn bietenzaad in deze woestijn moet ontkiemen. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Geen kermis en toch is het lente
Dezer dagen reden de eerste woonwagens de Markt op. Meestal twee grote, met een voorbalkon. En dan nog een stuk of vier caravans. Dat waren de onderkomens van het kermisvolk in Groede. De wagens werden gestald op de strook grind tussen de kerk en de muziektent. -
PREMIUM
column jan van damme De vooruitzichten zien er tot aan de zomer ijzig uit
We klappen hard in onze handen. Voor de werkers in ziekenhuizen en ouderencentra, voor de juffen en meesters die via het beeldscherm ons kroost bij de les houden, voor de krantenbezorgers die het keurig in kolommen getikte nieuws over de pandemie elke ochtend voor zeven uur door onze bus duwen, voor de vakkenvullers in de supermarkten die de ergste hamsterwoede proberen te dempen. En voor alle onbaatzuchtigen die ik hier vergeet. Applaus, applaus.
