De bruine suikerkorrels kleefden aan zijn witte snor
column jan van dammePapkoek! Ai, dat doet zeer. Er zijn er vast, die dat zeggen: ‘Ik ga even om papkoeken’. Wat klinkt dat slapgebakken. Nooit, ik zeg noooooooit papkoek. Het zijn en het blijven paptaarten.
Delen per e-mail
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Eene prooi der vlammen
Uit de Zierikzeesche Courant van dinsdag 9 oktober 1832: -
PREMIUM
Column Jan van Damme Wie wil nou niet pronken
Je mooiste laten zien. Gisteren stonden ze lekker breed in de krant, de museumbeheerders die fier en trots hun prikklok, boeibel, keelknopen en boekje van het Rode Kruis voor de camera hadden opgepoetst. Jawel, reclame, ze hopen natuurlijk dat u uw portemonnee of museumkaart trekt en uren lang verdwaalt in de watersnood, bevrijding, industrie of polder. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Naakt winkelen, als dat niet naar voorjaar klinkt
Lammetjes? Ik zie het bloed uit hun doorgesneden kelen lekken. Bloesem? Die vrolijke gele en roze blaadjes, je kunt er vast tranende ogen en een loopneus van krijgen. Koeien die uitgelaten bokkensprongen maken in de wei? Ze laten winden en ze boeren en staan daardoor hoog op de lijst als we het hebben over veroorzakers van het broeikaseffect. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Deur ‘n ûl utgebroeid zeker?
Wa bin jie 'n ûl! Dat was geen compliment. Er waren varianten, die ook lekker plat bekten. Deur 'n ûl utgebroeid zeker? Een vraag, die meestal op zo’n spreeksterkte werd gesteld dat de hele straat, liefst het hele dorp ervan kon meegenieten. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Ik hoor ooggetuigen die kogels voorbij voelden vliegen
Een zonnige maandagmiddag, onderweg van Aardenburg naar Waterlandkerkje. Op de autoradio komen berichten door over Utrecht. Doden, gewonden, paniek. De man die ik de laatste dagen vooral in spotjes hoor over ‘aanpakken’ en ‘doen’, heeft zijn vergadering onderbroken en komt door de ether aangevlogen. Als altijd ferm en doortastend, qua klank. Hij spreekt over een aanslag.
-
PREMIUM
Column Jan van Damme De eerste keer dat de deur van de tractorcabine dichtklapt
Zo ongeveer uit mijn broek gewaaid. Straatveger Joske zei dat wel eens. Hij scharrelde met veger en handkarretje door de straten van Groede, een halve eeuw geleden. Als hij sprak had hij niet veel woorden, zijn spreektempo was aan de trage kant. Na afloop van een windkracht 8 of meer kwam ik hem vaak opgewekt tegen. Pannen van het dak, wees hij opgewekt naar een beschadigd huis. Om vervolgens aan de pijpen van zijn van gemeentewege verstrekte ketelpak te trekken: ‘Uit m'n broek gewaaid'. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Afgerukte armen, verbrijzelde benen of gewoon in één keer dood
Wij hadden het altijd over het hertenkamp. Dat mag niet meer. Een kamp, dat bekt niet lekker moet iemand hebben bedacht. Bij een buitenpodium denk je aan ontspanning en een tosti. Dus nu nodigt Groede Podium uit om op een bunker in het zonnetje te zitten. De herten en andere dieren zijn er nog. De oorlog ook. -
PREMIUM
Column Jan van Damme Kaalslag
Laatst reed ik langs mijn dijkje aan het eind van de Krakeelweg tussen Eede en Heille. Ook daar, alleen nog stompen. Vanuit het Vlaamse Middelburg moet het een kaal gezicht zijn. Nu hebben die Hollanders volgens de warmbloediger zuiderlingen toch al weinig gevoel voor stoffering. Maar als ze zelfs hun populieren gaan kappen, ja, veel erger kan het niet worden.
