Jan van Damme — Jan van Damme © Joost Hoving

Als je eigen naam zwart omrand in de krant staat

Column Jan van DammeHé, je staat in de krant. Meestal wordt er een knipoog meegestuurd. Tegenwoordig is me duidelijk dat ik dan meteen de pagina’s met overlijdens moet opslaan. Gisteren was het weer zo ver. Vele schouderklopjes van goed bedoelende collega’s. Gelukkig, je bent er. We dachten al, het zal toch niet dat je zonder dat wij het wisten. We hadden je al een paar dagen niet gezien.

Jan van Damme 04-12-19, 06:30 Laatste update: 21:06

PREMIUM

COLUMN JAN VAN DAMME
Wie hip was, liep rond met een pukkel vol ban-de-bomtekens

15 januari Een handvat, geen schouderband. In degelijk donkerbruin leer. Met goudkleurige sluitingen voorop. Twee grote vakken waarin je een massa schoolboeken kon stouwen. Zelfs de buitenformaat Bosatlas kon erin. En de geschiedenisatlas met prachtige overzichten van het Wener Congres en de bouw van Hitlers Atlantikwall. In het voorvak kon ik mijn passerdoos kwijt. Kortom, een fantastische schooltas.
PREMIUM

column jan van damme
Misschien moet ik me toch maar aan een bitterbal wagen

8 januari We toosten een eind weg zo aan het begin van het jaar. Receptie hier, opening daar, afscheid ginder. Elke samenkomst is voorzien van een lading gemeen hete bitterballen met mosterd. Voor het betere bluswerk wordt er champagne geserveerd. Met veel bubbels.
PREMIUM

Column Jan van Damme
Wij kunnen onze dijken nog wel een beetje ophogen

20 december Buiten is het grijs. Het is de tijd van het jaar om te herinneren, terug te blikken, nog eens stil te staan. De decembermaand is in mijn familie nogal beladen. Mijn grote broer Jacques, net voor Sinterklaas in 1994. Mijn jongste zus Marlies, meteen na Sinterklaas in 2011. En recent Irene, ze overleed begin januari van dit jaar, maar de oorzaak openbaarde zich met kerst, precies een jaar geleden.
PREMIUM

COLUMN JAN VAN DAMME
Nee geen stikstof, maar winterstof

11 december Houd de deur goed vast. Als de wind er vat op krijgt, slaat ‘ie kapot. Ik zette me schrap. Met het lichten van de klink gooide ik er mijn volle gewicht tegenaan. De wind stond uit het zuidwesten, drukte de schuurdeur dicht. Ik moest uiteindelijk trekken om een opening te krijgen. Tot er een spleet kierde. Opeens leek er een stormbries vanuit de schuur op te steken, de deur wilde open zwiepen. Het ging net goed.
PREMIUM

Column Jan van Damme
Geduld, als je dat nou eens kon bestellen

27 november Dat was nog eens een opbeurend begin van de dag. Ze kwam even aan mijn bureau staan. De laatste dikke pil van Oek de Jong in de hand. Ze had 'm uit. Er klonk enige teleurstelling door in haar stem. Maar dat moest ik niet verkeerd opvatten. Ze had de zwaar in Zeeland gewortelde 'Zwarte schuur’ zo mooi gevonden dat ze het uitlezen steeds had uitgesteld. De laatste week had ze zichzelf op een rantsoen gezet van maximaal tien pagina's per dag. Om het maar te rekken.