Tere kantoorhandjes

Toen ik zaterdag de gordijnen opendeed was ik not amused. Regen. Miezermotregen. Blergh. Ik checkte mijn telefoon, tegen de tijd dat het bootcampen begon zou het weer droog zijn. Gelukkig. Ik haalde mijn schouders op, trok mijn hardlooptenue aan en spoedde me naar de Lopers Company.

Maar niets was minder waar. Het miezerde nog steeds. Tien minuutjes op de fiets en ik was al doorweekt. Tsjah, afzien. Dat is ook een beetje waar bootcamp voor staat, niet? Al snel bleek die regen wel lekker tijdens het sporten; dit keer geen verzengende hitte, zeulen met flesjes water en ademnood bij dingen die je anders ‘gewoon’ doet.

Hoewel, gewoon… Het leek wel spelletjesdag. Na wat individuele oefeningen in de fietstunnel (muurzitten en planken en naar voren lopen) hebben we er verschillende gedaan. Muurzitten met de ruggen tegen elkaar, over elkaar heen bokjespringen en onder elkaar doorkruipen. Allemaal in sets van tien, met een stuk sprinten als afwisseling. Op het laatst mochten we nog planken in teamverband met één hand op de schouder van je buurman/vrouw. Het team met diegene die het langste volhoudt wint. Dat was helaas het andere team. Maar als het aan mij lag had mijn team sowieso niet gewonnen. ;-)

Over afzien gesproken. Mijn kantoorhandjes vinden het niet zo relaxed als ik op asfalt met losse steentjes onder mijn handpalmen wil opdrukken. Dat werd zaterdag maar weer pijnlijk duidelijk. (Ook vind ik die grond niet zo hygiënisch, je weet maar nooit waar een voorbijganger heeft getuft of een hond zijn plasje heeft gedaan.) Maar problemen zijn er om op te lossen; dus heb ik sporthandschoentjes gekocht. Mijn tere handpalmpjes blijven voortaan gespaard.

Zondag kreeg ik een herinnering via Facebook; een jaar geleden had ik de PZC Familieloop gedaan met vriendin Eline. 365 dagen geleden liep ik de vijf kilometer ongetraind uit op karakter met de mentale support van Eline. In januari besloot ik de beginnerscursus te doen. En nu loop ik wekelijks vijf kilometer als trainingsrondje terwijl ik weet dat ik verder kan. Op dat moment besefte ik dat het voor anderen misschien helemaal niet bijzonder is, maar dat kleine stappen voor jezelf heel groot kunnen zijn. =)

De recreantentraining was ook weer aanpoten. Ondanks de 23 graden (perfect weer!) voelde het toch best warm en benauwd aan maandag. Na het warmlopen was het tijd voor een circuitje. Driehonderd meter joggen, daarna 100 meter hindernissen. Over lage hordes springen met twee benen, over de liggende ladder dribbelen en versnellen bij de hoedjes op de grond. Twee keer vijf rondjes, met een ronde wandelen tussendoor.Best leuk voor de afwisseling.

Omdat wij in groep vijf zaten, liepen we niet op tijd. Voor elke ronde wachtte we tot iedereen over alle hindernissen was. Zelf heb ik één keer de hindernissen niet gedaan. “Wat moet ik doen als ik steken in mijn zij heb”, vroeg ik. Lang maken, was het antwoord. Dus ik liep met mijn handen hoog in de lucht langs de attributen. Gelukkig was waren de steken met rustig wandelen honderd meter verder weer verdwenen en kon ik de laatste twee rondes gewoon met de rest mee joggen. In de laatste ronde kon er vanaf de helft nog een sprintje vanaf. Daarna was het tijd om te rekken en te strekken.

Kijk ook op: JoggenDoorZuidBeveland en Hardlopen in Zeeland.