Eerste vijf kilometer aan één stuk tijdens Ladiesrun in Goes

Het was warm, er stond weinig wind en er was bijna geen schaduw op het parcours. Ik vind het nog best netjes! Of, zoals ik tegen mijn hardloopmaatje van de beginnerscursus van AV'56 zei: "Drie maanden terug hadden we na 500 meter al happend naar lucht op de grond gelegen." En zo is het maar net. We zijn toch enorm gegroeid zo, de afgelopen 11 weken door de beginnerscursus van AV'56. Daarnaast was het de eerste keer in jaren dat we vijf kilometer aan één stuk hebben gejogd.

Rats, ik schoof de gordijnen open. Een stralend lentezonnetje scheen de kamer binnen. Zoals afgesproken stuurde ik mijn hardloopmaatje zondagochtend een berichtje: "Are you ready??" Zij wel; haar kleding lag de avond van tevoren al klaar. Ik moest nog maar eens zien wat ik aan zou trekken. Een driekwart broek? Of toch maar een lange? En in welk shirtje zou ik de hitte het beste kwijt kunnen? Moest ik nog een vestje meenemen? Ik besloot mijn koelste kleren aan te trekken. Flesje en vestje in de tas en op naar mijn vriend in Goes. Die mocht me op de fiets naar het Omnium brengen, want parkeren zou niet makkelijk zijn.

"Hé Marjoleine", we hadden de fiets nog maar net weggezet en daar stond mijn hardloopmaatje al. Timing! Ze schudde handjes met mijn vriend en we liepen naar binnen om onze startnummers op te halen. Maar waar kon dat..? Door alle indrukken (muziek, mensenmassa, zondagochtend) was ik toch een beetje gedesoriënteerd. Het kraampje bleek, heel logisch, in de grote gymzaal naast het podium te zijn.

Toen we alles een beetje in ons hadden opgenomen, besloten we een warming-up te doen. Even heen en weer joggen over het fietspad langs de dijk (tot nummer vier over de Houtkade op de kaart). Het eerste deel van het parcours was vast verkend. Daarna duurde het toch nog wel meer dan een half uur voor de start was. Binnen waren er dames met een groepswarming-up bezig. Wij besloten lekker in het koele windje buiten te blijven.

Toen er een heleboel Ladies naar buiten kwamen, vonden we een plek je in het midden aan de zijkant. PANG! "Oh, huh? We zijn begonnen hoor", klonk het om ons heen. We waren van start voor we er erg in hadden. Nog voordat we de weg opdraaiden, was de veiligheidsspeld linksboven op mijn startnummer losgeraakt. Tip: speld je startnummer niet op een fladderend veiligheidshesje. Dat vangt namelijk wind en je blijft je hesje daardoor goed trekken en met je hand tegen je startnummer botsen. Niet heel handig als je in een cadans wil geraken...

Het eerste gedeelte tot punt twee (zie kaart) ging ondanks de irritatie met mijn startnummer best prima. Lekker tempo, nog genoeg adem, blije spieren en pezen: niks aan het handje. Mooie huizen en genoeg schaapjes om naar te kijken. Maar toen we ter hoogte van de Hoge Meet kwamen, begon ik het toch wat zwaarder te krijgen. "We zijn er bijna", hoorde ik iemand zeggen. You wish, dacht ik.

Mijn hardloopmaatje merkte toen we bij punt drie waren ook dat ik het zwaar begon te krijgen. "Vind je het erg als ik verder ga", vroeg ze. "Neuh", hijgde ik. En daar ging ze. Pffft. Even de gang er wat uit. Eindelijk kwam er wat schaduw.

Hoewel ik eigenlijk echt niet wilde wandelen, moet ik bekennen dat ik twee keer hooguit tien meter gewandeld heb. Mijn kuiten begonnen verkrapt te raken. Ook mijn longen vonden die paar passen wandelen best prettig. De dames die ik gepasseerd was, haalden mij weer in. Kom op hè. Ik zette mijn muziek op en begon weer te joggen.

Vlak voordat ik bij de speeltuin kwam, dacht ik dat ik niet meer kon. Ik ging de hoek om, kreeg weer een felle zon op mijn bol en zweet in mijn ogen. Maar er stond ook een groep dolenthousiaste kinderen in de speeltuin. "Goedzoo! Jullie kunnen het! Woehoeeee! Lekker bezig dames!" Tsjah, durf dan maar eens te wandelen. Dank daarvoor, ik had het even nodig kinders! <3

Hoe dichter ik daarna bij de finish kwam, hoe meer mensen er langs het parcours stonden. Ik zette dapper door, maar mijn kuiten vonden het niet zo leuk meer. DOE NORMAAL MAN, leken ze te gillen. Toch doemde op een gegeven moment het zwarte gebouw op. Mijn vader, broertje, vriend en trainer Jos stonden langs het parcours. Nog. Maar. Een. Paar. Meter..! 

Toen ik binnen kwam, bleek ik nog twintig meter te moeten. Oke. Ja, dat kan ook nog gewoon. 34 minuten en nog wat seconden, stond er op het bord. Da's in ieder geval sneller dan toen ik vorig jaar mei de PZC Familieloop ongetraind liep! Daar ging ik voor.

Zodra ik de finish over was, kreeg ik een medaille om mijn nek en een flesje gekoeld water en een banaan in mijn handen gedrukt. Dank. Mijn vriend stond me al op te wachten met mijn tas. Ook mijn hardloopmaatje en haar vriend vond ik niet lang daarna terug.

Toen was het tijd om uit te puffen. Wat had ik het warm. Note to self: neem bij een volgend 'loopje' (/bevalling) een handdoek mee!! Snel naar een andere uitgang van de zaal, waar het tochtte. En blijven lopen, dat voelde ook goed.

Het mag dan totaal geen wereldprestatie zijn, ik ben hartstikke trots op mijn hardloopmaatje en mezelf. Hier hadden we drie maanden geleden op gehoopt. Tussendoor hebben we vaak afgeklopt als we het over de Ladiesrun hadden. En nu hebben we het toch voor elkaar gebokst. High five!

Kijk ook op: JoggenDoorZuidBeveland en Hardlopen in Zeeland.