Verslaafd
column guido van der heijdenMijn baas zou volgens mij graag zien dat ik de Zeeuwse politiek met net zoveel overgave zou volgen als de Amerikaanse. Hopeloos verslaafd. Geen ander woord voor. Ik ben onverzadigbaar in mijn lust naar nog meer spektakel. De televisie gebruik ik louter voor YouTube. Wie Heel Holland Bakt heeft gewonnen? Geen idee. En hoe obsessiever ik kijk, hoe minder ik er van begrijp. Toch blijf ik gebiologeerd kijken.
Delen per e-mail
Soms word ik er een beetje ziek van. Te veel Trump geeft dezelfde knoop in mijn buik als wanneer ik naar Zegt u het maar van Omroep Zeeland heb geluisterd. Het misselijkmakende gevoel dat eeuwen van onderwijs en beschaving ons niet verder hebben gebracht dan ongeïnformeerd gejammer om niks van senioren die vrezen dat de islamisering van Heinkenszand nabij is.
Te veel Trump geeft dezelfde knoop in mijn buik als wanneer ik naar Zegt u het maar van Omroep Zeeland heb geluisterd
Dat Trump-nieuws volgen, ik moest het eigenlijk niet doen. Maar het is zo'n verslavend theater. Iedere dag wel een nieuw schandaal. Watergate wordt gereduceerd tot een matineevoorstelling op een doordeweekse dag. Iedere dag weer gekker, schandaliger. Het gevoel dat ik er echt niks van mag missen, wil ik mijn kleinkinderen kunnen vertellen hoe een onhandelbaar kind ooit president van Amerika was.
Maar ja, ik werk voor een regionale krant. Ik zou mijn aandacht op onze eigen provincie moeten richten. We mogen immers weldra weer naar de stembus. Niet alleen om een nieuw provinciaal bestuur en indirect een nieuwe senaat te kiezen. We mogen ook een stem uitbrengen op het waterschap. Ook heel voornaam. Allerminst een kaprijpe instantie.
U hoort mij niet klagen. Ik heb een leuk vak. Maar toch... Als ik moest kiezen? Gedeputeerde Jo-Annes de Bat of de rollercoaster die Donald Trump is... Net alsof je voor je werk staat te blauwbekken aan de zijlijn van Smerdiek, terwijl je eigenlijk veel liever op de bank naar Barcelona kijkt.
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
Column Guido van der Heijden Als praten niet meer helpt
Op de middelbare school had je nog de keuze: je kon praten, je kon meppen. Na het zevende uur buiten de hekken afspreken haalde toen de krant nog niet. Ik mis die optie wel eens wanneer ik in een masochistische bui op Facebook de argumenten van anti-vaxxers lees. -
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Tolvrij, als een pleister, zo snel mogelijk
Hoe moeilijk was de keuze nou helemaal? De Westerscheldetunnel eerder tolvrij of de rit tot 2033 uitzitten voor ietsje minder? -
PREMIUM
Column Guido van der Heijden Micropachycephalosaurus
Miekropa.. euh... miekropasie... pachiesefo. Ja doei! Miekropavlobbelblubbelsaurus. -
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Creatief Krabbendijke
Het is koud, stil en donker in Krabbendijke. Vol ongeduld kijkt de man naar Diesel die rondjes draait voor zijn voeten. ,,Komt er nog wat van?” mompelt hij. Hij wil naar huis. -
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Lekker zeiken
,,Jezus man, waar zeik je over?” Er is verder niemand in de kamer. Ik lul tegen de tv. Een Zeeuw van middelbare leeftijd wijst naar de kont van zijn Opel, ,,Hier! kijk dan!” De camera draait onzeker rondjes van bumper naar kofferbak. Een deuk, of liever een flauwe welving. Heel eerlijk gezegd zie ik het niet echt. Een geval, je moet het willen zien. ,,En niks geen briefje achtergelaten hoor.” De eigenaar is boos, de presentator begripvol. ,,Het komt helemaal goed. Geef mij de sleutels maar. Wij gaan het voor u fixen.”
-
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Herenliefde
Als de opstellers van de Verklaring van Nashville nou hadden geschreven dat ze, ondanks alle moderne inzichten en malle trends, van mening blijven dat waarzeggers gestenigd moeten worden. Dan hadden ze lang niet zo’n gedoe gekregen. Want ook dat staat in de Bijbel. -
PREMIUM
Column Guido van der Heijden Daarom dus
Vier jaar geleden bedankte ik voor de eer nog langer columnist te zijn. Alles al gezegd. Vaak meer dan eens en bang om een stukjesschrijvende ouwe zemelaar te worden. Maar vooral omdat ik zelf niet meer content was met wat ik schreef. In mijn optiek gebeurde er amper wat. Terugkijkend lijkt het alsof ik in de jaren vijftig leefde.