Verslaafd

Soms word ik er een beetje ziek van. Te veel Trump geeft dezelfde knoop in mijn buik als wanneer ik naar Zegt u het maar van Omroep Zeeland heb geluisterd. Het misselijkmakende gevoel dat eeuwen van onderwijs en beschaving ons niet verder hebben gebracht dan ongeïnformeerd gejammer om niks van senioren die vrezen dat de islamisering van Heinkenszand nabij is. 

Dat Trump-nieuws volgen, ik moest het eigenlijk niet doen. Maar het is zo'n verslavend theater. Iedere dag wel een nieuw schandaal. Watergate wordt gereduceerd tot een matineevoorstelling op een doordeweekse dag. Iedere dag weer gekker, schandaliger. Het gevoel dat ik er echt niks van mag missen, wil ik mijn kleinkinderen kunnen vertellen hoe een onhandelbaar kind ooit president van Amerika was.

Maar ja, ik werk voor een regionale krant. Ik zou mijn aandacht op onze eigen provincie moeten richten. We mogen immers weldra weer naar de stembus. Niet alleen om een nieuw provinciaal bestuur en indirect een nieuwe senaat te kiezen. We mogen ook een stem uitbrengen op het waterschap. Ook heel voornaam. Allerminst een kaprijpe instantie.

U hoort mij niet klagen. Ik heb een leuk vak. Maar toch... Als ik moest kiezen? Gedeputeerde Jo-Annes de Bat of de rollercoaster die Donald Trump is... Net alsof je voor je werk staat te blauwbekken aan de zijlijn van Smerdiek, terwijl je eigenlijk veel liever op de bank naar Barcelona kijkt.