Micropachycephalosaurus
Column Guido van der HeijdenMiekropa.. euh... miekropasie... pachiesefo. Ja doei! Miekropavlobbelblubbelsaurus.
Delen per e-mail
Onder het dekbed klinkt gegniffel.
Ik lees mijn zoon voor. Dat doe ik ook wel zonder Nationale Voorleesdagen of Prinses Laurentien. Ik lees hem al voor sinds hij net zo lang als mijn onderarm was. Het boek in de rechter-, een warm babyvoetje in de linkerhand.
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Saluut, en een dikke knuffel van de kusnon
In werkelijkheid ben ik een aimabel mens, een liefhebbende pappa en als ik ons moeder mag geloven - en dat doe ik, altijd - een goei jong. Er was een tijd dat iedereen me wilde kussen. Nonnen zelfs. -
PREMIUM
Column Guido van der Heijden Ook ik was crimineel, ooit
Ik was een jaar of zeventien en, zoals het hoort bij jongens van zeventien, te dom om te poepen. Mijn vrienden waren al niet veel beter. We zaten na school te roken. Patrick wist wat leuks. Een mooi oud hotel, zou toch gesloopt worden, moesten we echt eens gaan kijken. -
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN De hand van mijn vader in een Hofnar Sigaren-blik
Samen zaten we in de zon. Hij op de workmate assisterend als een soort presse papier bij het zagen van planken. Zijn lange benen schommelend. We timmerden een ladder. ,,Heb je dat allemaal van opa geleerd?” -
PREMIUM
column guido van der heijden De nieuwe vlam
Om onder zijn eigen naam in de krant te zeggen wat hij vond van het onkruid in Terneuzen, ‘neuh, helemaal geen zin in.’ Maar toch, hoewel hij wist dat ik mijn tijd met hem verspilde, hij moest het kwijt. ‘Ga maar eens bij de Scheldekade kijken. Daar staat geen sprietje onkruid meer. Klets van de gemeente Terneuzen. Als ‘hij’ (een minachtende blik naar boven) komt, dan kan het ineens wel.’ -
PREMIUM
Een ouwe Fries wil LinkedIn-verkering met me
Bijna dertig gemeenschappelijke kennissen kennen hem kennelijk wel. Ik niet. Ik scroll verder naar beneden, dieper in het verleden van de man, adviseur, coach, bestuurder, sparringpartner, spin in het web bij de oranjevereniging, de kerk en directeur van een trits bedrijven. Waar ik de onbekende Fries van moet kennen? Geen idee. Ik weifel of ik wel verkering met hem wil.
-
PREMIUM
Column Guido van der Heijden Het arme hart van mijn lieve zoon
‘Ik heb iets in mijn hoofd... en het is... mauve’, was al vrij snel niet leuk meer tijdens de lange rit door het wonderschone Frankrijk. -
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Sorry, alweer...
Ik geloof dat ik u weer mijn excuses moet aanbieden. Het was de schuld van de media. Alweer. De fake news media hebben voor een groot deel bijgedragen aan de sfeer van woede en haat die de laatste jaren is opgebouwd. -
PREMIUM
Column Guido van der Heijden ...met die lillike, stomme Tesla
Ik ging op mijn bankje in de voortuin zitten en keek verliefd naar de gele trossen in de bomen die ik al twintig jaar koester. Over mijn lijk, besloot ik. En het is hun eigen schuld. Met hun eeuwige gezanik over hun nieuwe (uitgesproken met een dreinstem:) Tèèsláá.
