Micropachycephalosaurus
Column Guido van der HeijdenMiekropa.. euh... miekropasie... pachiesefo. Ja doei! Miekropavlobbelblubbelsaurus.
Delen per e-mail
Onder het dekbed klinkt gegniffel.
Ik lees mijn zoon voor. Dat doe ik ook wel zonder Nationale Voorleesdagen of Prinses Laurentien. Ik lees hem al voor sinds hij net zo lang als mijn onderarm was. Het boek in de rechter-, een warm babyvoetje in de linkerhand.
PZC gebruikt je persoonsgegevens om deze reactie te kunnen plaatsen. Meer informatie vind je in ons privacy statement
Verder in het nieuws
-
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Tolvrij, als een pleister, zo snel mogelijk
Hoe moeilijk was de keuze nou helemaal? De Westerscheldetunnel eerder tolvrij of de rit tot 2033 uitzitten voor ietsje minder? -
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Creatief Krabbendijke
Het is koud, stil en donker in Krabbendijke. Vol ongeduld kijkt de man naar Diesel die rondjes draait voor zijn voeten. ,,Komt er nog wat van?” mompelt hij. Hij wil naar huis. -
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Lekker zeiken
,,Jezus man, waar zeik je over?” Er is verder niemand in de kamer. Ik lul tegen de tv. Een Zeeuw van middelbare leeftijd wijst naar de kont van zijn Opel, ,,Hier! kijk dan!” De camera draait onzeker rondjes van bumper naar kofferbak. Een deuk, of liever een flauwe welving. Heel eerlijk gezegd zie ik het niet echt. Een geval, je moet het willen zien. ,,En niks geen briefje achtergelaten hoor.” De eigenaar is boos, de presentator begripvol. ,,Het komt helemaal goed. Geef mij de sleutels maar. Wij gaan het voor u fixen.” -
PREMIUM
COLUMN GUIDO VAN DER HEIJDEN Herenliefde
Als de opstellers van de Verklaring van Nashville nou hadden geschreven dat ze, ondanks alle moderne inzichten en malle trends, van mening blijven dat waarzeggers gestenigd moeten worden. Dan hadden ze lang niet zo’n gedoe gekregen. Want ook dat staat in de Bijbel. -
PREMIUM
Column Guido van der Heijden Daarom dus
Vier jaar geleden bedankte ik voor de eer nog langer columnist te zijn. Alles al gezegd. Vaak meer dan eens en bang om een stukjesschrijvende ouwe zemelaar te worden. Maar vooral omdat ik zelf niet meer content was met wat ik schreef. In mijn optiek gebeurde er amper wat. Terugkijkend lijkt het alsof ik in de jaren vijftig leefde.
