Froome rekent op weg naar de ritzege op de Zoncolan ook nog af met een als dinosaurus uitgedoste toeschouwer. © photo: Cor Vos

De strijd op de Zoncolan door de ogen van Froome, Yates en Dumoulin

Chris Froome, Simon Yates en Tom Dumoulin maakten na afloop van de gevreesde bergetappe de balans op. De hoofdrolspelers op de mythische Zoncolan hadden elk hun eigen verhaal.

Pim Bijl 19-05-18, 20:24

Door Pim Bijl

Chris Froome (1ste)

Froome straalt na zijn overwinning op de Zoncolan. © EPA

Waar Chris Froome in de vorige bergritten deze Giro nog rond plaats 20 eindigde, stak hij vandaag zijn handen in de lucht op misschien wel de meest gevreesde berg van Europa. De ongekende herrijzenis van Froome leek de hoofdrolspeler zelf nog het minst te verbazen. ,,Na mijn val in Jeruzalem heb ik lang moeite gehad en zaten er hele lastige dagen tussen. Maar ik ben altijd blijven geloven en heb nooit gedacht aan afstappen. Bovendien was het plan altijd al om in het tweede deel van de race mijn topvorm te benaderen. Het is goed om te merken dat dat gelukt lijkt te zijn.”

De viervoudig Tourwinnaar, die vertelde op de flanken van de Zoncolan af en toe hallucinante gedachtes te hebben gehad, fietsend langs een dinosaurus en een kerstman, durfde niet uit te spreken dat hij na zijn etappezege weer een kandidaat eindwinnaar is. ,,Ik sta nog altijd drie minuten achter op Yates en ook nog veel tijd op andere goede klassementsrenners. Ik zal blijven vechten tot Rome. Maar of het realistisch is, weet ik niet.”

Met een veeleisend tempo bereidde ploegmaat Wout Poels zijn overwinning voor. Kilometerslang zette de Limburger zich op kop, totdat de groep uit nog slechts acht man bestond. Froome: ,,Wout nam zelf het initiatief nadat hij had gezien dat Tom Dumoulin achterin de groep hing en het mogelijk lastig had. Hij ging zo hard dat ik nauwelijks hoefde te versnellen om daarna weg te rijden. Ik moest gewoon het tempo doorzetten. Ook Wout kende moeilijke momenten eerder deze Giro. Het is mooi dat we helemaal terug zijn.”

Simon Yates (2de)

Yates kon Froome niet volgen op de Zoncolan. © AFP

Volmaakt gelukkig? Nee, dat was Simon Yates niet op de top van de Zoncolan. De rozetruidrager bouwde weliswaar zijn voorsprong op Dumoulin uit tot 1 minuut en 24 seconden, maar hij had maar wat graag gewonnen op de iconische klim. ,,Ik heb het echt geprobeerd, maar het lukte mij gewoon niet om bij Froome te komen. Toen hij vertrok, kon ik niet mee, maar later keerde de hoop terug toen ik het gat leek te dichten.”

En er was nóg iets dat hem dwarszat. Hij kwam er pas op de top achter dat zijn regenjasje nog opgevouwen in zijn achterzak zat. Die ballast had hij moeten lozen voordat hij aan de monsterklim begon. ,,Ik was gewoon volledig vergeten dat ik het jasje nog bij mij droeg. Erg stom. Maar wel typisch, zulke dingen gebeuren mij wel vaker.”

Yates schaalt de rit naar Sappada morgen als even moeilijk en belangrijk in. ,,Iedereen sprak al dagen over de etappe naar de Zoncolan. En deze klim was natuurlijk ook zwaar. Maar ik verwachtte hier geen enorm grote tijdsverschillen. Het zou best kunnen dat die morgen groter gaan zijn. Daarom hebben we ook besloten om enkele van mijn ploeggenoten al aan de voet van de Zoncolan uit te laten zakken, zodat ze energie voor morgen konden sparen.”

Tom Dumoulin (5de)

Bovenop de berg had Tom Dumoulin een holle blik. Hij staarde voor zich uit na de zwaarste klim die hij ooit heeft gereden, het dal in. Dumoulin was leeg en zweeg. Na de aanval van Froome op vier kilometer van de top gaf hij alles. Rijdend in zijn eigen tempo, van tevoren al ongeveer uitgerekend met zijn coach Hendrik Werner. Toen Froome en Yates uit zicht raakten, was het gissen naar de tijdsverschillen. Om frustrerend gekraak te voorkomen door de grote afstand met de volgauto was met de ploegleiders afgesproken om niet via de oortjes te communiceren op de slotklim.

Later, na een korte afdaling, maakte Dumoulin de balans op. ,,Ik ben ietsje beter dan de eerste week, maar ik denk dat het heel moeilijk gaat worden om de Giro weer te winnen. Dat heb ik vandaag geleerd.” Puur realisme en geen berusting, straalde hij uit. ,,Ik zal de hoop nooit opgeven.”

Opnieuw voelde Dumoulin dat hij Simon Yates bergop niet bij kan houden en elke bergrit iets teveel tijd verliest op de lichtere klimmers. ,,Stel: ik verlies morgen niets dan kan ik in de tijdrit misschien het roze pakken. Maar dan komen er nog altijd drie bergritten aan. Ik kom qua vorm ietsje dichter bij Yates, maar hij zit nog altijd te ver om écht aanspraak te maken op de eindzege.”