Eva Breda: ‘Na maanden therapie moest het nu toch juist beter met me gaan?’

Na jaren ontkennen, worstelen, wikken, wegen en realiseren maakte ik anderhalf jaar geleden de stap naar therapie. Ik durfde niet meer alleen te zijn, uit angst dat ik zou worden aangevallen met een mes. Zelfs op klaarlichte dag in mijn eentje naar de wc was een uitdaging. Maar nú, nu zou het beter gaan. Ik had hulp gezocht! Ik zou vast met een paar sessies klaar zijn.

Ruim negen maanden later, halverwege de therapie, schoof ik bijna iedere nacht stilletjes uit bed om zonder iemand wakker te maken mijn ziel uit mijn lijf te janken. Wat wás ik verdrietig. Soms wist ik waar ik verdrietig om was. Vroeger, verlies, mijn vader. Soms had ik geen idee en piekerde ik redenen bij elkaar. Was ik wel gelukkig in mijn werk? Vonden mijn vrienden me eigenlijk wel leuk? Het is grappig hoe je eigen instabiliteit je kan laten geloven dat het fundament wankelt.

Helen is een lineair proces, denken we vaak. Een kwestie van in de put. Praten, praten, praten. Uit de put. Wat ik las over mentale gezondheid leek overzichtelijk. Een angsthiërarchie om angsten mee te overwinnen… Even doorlopen en klaar, toch?

Ondanks dat de wetenschap over psychologie vergevorderd is, geeft het soms een vertekend beeld. Een beeld van stapjes, de trap op. Van lijstjes om af te vinken. Van fases om doorheen te glijden. Soms misschien met wat stagnatie, maar nooit met achteruitgang. Helen, is het. Niet aanmodderen.

Maar nog nooit in mijn leven voelde ik me zo aanmodderend als tijdens mijn therapieproces. Soms had ik een angst overwonnen en voelde ik me geweldig. Alle laatjes in mijn hoofd op orde. Maar vaak was het daarboven een stuk minder georganiseerd en kwamen er emoties los die ik van mezelf niet eens kende. Ik pingpongde tussen angst, verdriet, woede, vergeving, overwinnen, trauma, terug naar angst en, hoppa, daar was verdriet weer. Waarom nu? Na maanden therapie moest het nu toch juist beter met me gaan?

,,Herstellen gaat met vallen en opstaan”, verzekerde mijn psycholoog Dorianne Hoek me toen ik haar dat vroeg. Soms met frisse moed, soms met lood, cement én baksteen in mijn schoenen zat ik in haar behandelkamer. Ze zag mijn overwinningen én worstelingen en drukte me op het hart dat zo’n hak-op-de-takproces hartstikke normaal is. Hoek: ,,Tijdens ieder herstelproces kom je momenten van tegenslag, oude patronen of negatieve emoties tegen. Hier leer je juist van.” We moeten therapie dan ook niet enkel zien als heelproces maar als leerproces.

Tijdens therapie open je laatjes die je geheugen bewust gesloten houdt. Wat er al jaren achter rommelt, komt ineens vrij en heeft tijd nodig om een nieuwe plek te vinden. En daar schuurt het soms. ,,Maar negatieve emoties of onverwerkt verdriet, zijn meestal een teken dat je met het juiste aan de slag bent”, vertelt Hoek.

Toch is het knap lastig om nog nét even verder te zinken dan waar je al was toen je therapie zocht. Des te meer reden om op tijd aan de bel te trekken en niet te wachten tot je de bodem al bijna raakt. Want toen ik mezelf betraand door de dagen sleepte, was de motivatie om weer die behandelkamer in te duiken soms laag. ,,Tegen therapie opzien is begrijpelijk, het is soms ook gewoon zwaar. Geef het aan bij je psycholoog als het te zwaar is, te snel gaat of als je overweegt te stoppen,” adviseert Hoek. ,,Samen kunnen jullie een keuze maken die het beste is voor jou.”

Al is het soms goed om je te realiseren waar je het allemaal voor doet en dat die rotgevoelens allemaal horen bij de weg daarnaartoe. Therapie is geen lineair proces. Het is ontkennen, worstelen, wikken, wegen en realiseren.