We zijn met z’n achtjes, maar kwam al lesbische, biseksuele, nonbinaire, aseksuele en zelfs heteroseksuele gezinsleden tegen

Het maakt tegenwoordig geen bal meer uit of je een jongen of meisje bent. Vroeger was het heerlijk overzichtelijk: jongens droegen knickerbockers, meisjes een maillot. Jongens vochten met elkaar op het schoolplein en meisjes huppelden, kirden en speelden met poppen. Jongens werden groot en gingen naar kantoor, waar ze de hele dag met de mannen onder elkaar zwartgallige moppen tapten. Daarna reden ze weer huiswaarts in hun Ford Capri of Talbot Horizon, alwaar ze werden opgewacht door een welriekende dame met een schort voor en pantoffels aan. En met die keurig gemanicuurde voorpootjes had ze na een dag stofzuigen ook nog eens een overheerlijke maaltijd bereid voor haar noest arbeidende echtgenoot.

De tijden zijn nogal veranderd! Ook binnen mijn gezin is er geen sprake van de ouderwetse standaarden van weleer. Op een Heinz-ketchupfles staat al een eeuw dat er 97 variaties zijn, en zo is dat ook binnen mijn familie. We zijn maar met zijn achtjes, maar ik kwam binnen onze muren al lesbische, biseksuele, nonbinaire, aseksuele en zelfs heteroseksuele gezinsleden tegen. Je moet het maar kunnen bijbenen allemaal. Sommige pubers wisselen namelijk per kwartaal van geaardheid. Nu is er dus eentje ‘pan’, en ik heb geen idee wat dat zijn kan. Ik maakte een grapje over ‘potten en pannen’, maar toen sprong het lieve kind in mijn nek en kreeg ik er duchtig van langs.

Panseksueel is dan ook niet iets lesbisch, maar volgens mij (al zal ik wel weer slaag krijgen) gewoon een hippere term voor biseksualiteit. Ik vroeg of er in haar klas op school ook nog wel kinderen zitten die zichzelf als hetero bestempelen. Daar moest ze even over nadenken, maar neen, dat kwam niet meer voor. Gelukkig moesten we toen samen even hard en liefdevol lachen.

Het is ook allemaal prima; ze ontdekken zichzelf, en dan ga je niet over één nacht ijs. Zolang ze authentiek zijn, zonder zich te laten beïnvloeden door anderen, school of sociale media. Ze landen vanzelf. En wat ze dan ook mogen ‘zijn’: het is oké, zolang ze niet door groepsdruk een levensstijl kiezen waar ze ongelukkig van worden. Als ouder sta je niet aan de zijlijn, je loopt langs de zijlijn met ze mee en je roept af en toe wat. Zolang ze zich gezien en gewaardeerd voelen, zolang er naar ze geluisterd wordt en ze zich gehoord voelen, komt het allemaal wel op zijn/haar/hen pootjes en potjes terecht.

De kleuter heeft tot mijn verbazing opvallend jongensachtige kenmerken. Daarmee bedoel ik dat blauw zijn lievelingskleur is, hij graag met autootjes speelt en zijn neus ophaalt voor ‘meisjesdingen’. Iets wat roze is komt er bij hem niet in: ,,Nee pap, dat is voor méisjes!’’ zegt hij dan, walgend. Ik doe mijn best om dat te veranderen. Ik vertel hem dat het niets uitmaakt welke kleur iets heeft, dat jongens net zo goed met roze speelgoed kunnen spelen en roze kleren kunnen dragen.

Maar misschien is het ook mijn eigen schuld. Hij kreeg ooit een oud roze kinderfietsje en die heb ik helemaal blauw gespoten, want ik had nog een bus lak over van mijn Trabant. Dat fietsje had ik gewoon knalroze moeten laten. Maar ja, hij werd er door sommige kinderen op school een beetje mee geplaagd. Toch blijf ik mijn best doen.

Vandaag haalde ik hem op van school en had hij, zoals altijd, hele verhalen. ,,Papa! Ik heb iets in mijn tas dat alleen voor meisjes is!” Dus ik weer: welnee, wat het ook is, het is ook prima geschikt voor jongens, het maakt helemaal niet uit! ,,Nee pap, dit is echt alleen voor meisjes!” Nou, laat maar zien dan, ik zal je bewijzen dat ook jongens er wat mee kunnen, zei ik manmoedig en vol overtuiging. Wat haalde hij uit zijn tas, keurig in een cellofaantje? Een tampon zo groot als een atoomonderzeeër.