Voor onze bergen was heb je zuurstofflessen en een gaskomfoor nodig

Mensen vragen me regelmatig naar de organisatie van ons huishouden. Als je zes kinderen hebt moet natuurlijk alles strak geregeld zijn. We hebben hier alles onder controle. Alle kinderen hebben taakjes, de een doet zingend de afwas, de ander strijkt neuriënd mijn overhemden, nog een kind leest 18de eeuwse Franse gedichten terwijl ze een was erin doet, nog eentje lapt blozend de ramen, we hebben een kind dat de scepter zwaait in de keuken terwijl vader en moeder de krant lezen en naar Hilversum II luisteren.

De kinderen spreken met twee woorden en spreken hun vader en moeder - de mensen die ze dankbaar zijn dat ze bestaan ook al hebben ze geen idee hoe dat tot stand gekomen is - aan met U. Met een hoofdletter. We hebben strakke schema’s waar iedereen zich aan houdt, zoals de volgorde bij het douchen, niet langer dan 3 minuten, en de bedtijden zijn strak geregeld, elk jaar mag je een kwartiertje later.

Als ik dit verteld heb zijn mensen vaak even stil. Soms hangt een mond open, gelukkig zelden met daaruit een lange kwijldraad, en word ik glazig aangekeken. Vervolgens zeg ik dan: geloof je het zelf? Het is bij ons een ongelofelijke bende, met bergen was waar je een skilift voor nodig hebt, zuurstofflessen, een routebeschrijving, een koepeltentje met een gaskomfoor en proviand voor een week. Vergeet je slaapzak niet, o wacht, die zit in de was.

Ooit begonnen we wel met schema’s en taakjes en in theorie bestaan die ook nog steeds, maar het slop is er in de loop der jaren wel wat ingekomen zeg maar. De pubers zijn steeds minder thuis, maken lange dagen op school of zijn op stap met hun geliefden. De kunst van het loslaten heb ik steeds beter onder de knie. En als er dingen blijven liggen, zoals een volgestapeld aanrecht, een niet-geleegde vaatwasser, kastjes waar alles uit dondert wanneer je het scheef hangende deurtje opentrekt: ik doe het zelf wel even.

De enige die namelijk last heeft van zijn ergernis hierover ben ikzelf. Eigenlijk vond ik dat het aanrecht net zolang vol moest blijven tot degene die er verantwoordelijk voor was het toch maar ging doen. Maar hé, het lukt gewoon niet altijd. De was stipte ik al aan: de wasmachine staat op zolder en daar was ik een tijdje niet geweest. Op een prachtige dag had niemand sokken meer, dus ik ging maar eens kijken.

Kind dat ooit de was deed was nogal druk geweest op school waarschijnlijk. Die week draaide ik achttien wassen, gelukkig was het zomer en dankzij de klimaatcrisis was alles in no time droog. Het is allemaal niet zo dramatisch, we zitten nou eenmaal met veel mensen in een kippenhok en ik denk dat een goed gesprek belangrijker is dan een net huis. Netjes zal het hier nooit zijn, maar wel gezellig.

We doen allemaal ons best. Ook de oudste zoon toen hij de badkamer ging schoonmaken, het kastje met de handdoeken aanstootte zodat de nog gevulde koperen kruik die er bovenop stond eraf pleurde in de wasbak, dwars door de wasbak. Er zat een enorm gat in opeens, wel leuk om dan onder de wasbak te gaan zitten en dan als in The Shining je gezicht door het gat te laten gluren. Heb het stuk er weer scheef ingedrukt en vastgelijmd. Een emmertje eronder en het lekken was ook weer opgelost. Gelukkig kregen de buren een half jaar later een nieuwe badkamer en kon ik hun oude wasbak krijgen. En de ramen lappen we wel als we er echt niet meer door naar buiten kunnen kijken. Kwestie van prioriteiten.