Vijf van de zes kinderen zijn op vakantie, en ik voel onbehagen in mijn 50-jarige pens

Het Empty Nest Syndrom. Waarom er toch altijd Engelse termen moeten worden gebruikt is me een raadsel. Wat mij betreft nemen we een voorbeeld aan onze voormalige landgenoten de Vlamingen, die bedenken tenminste auf der Stelle een Nederlandse uitdrukking of phrase mocht deze überhaupt niet bestaan. Leenwoorden zijn zó ‘40-‘45. Maar goed, het lege nestsyndroom mag natuurlijk ook! Ik deed er altijd wat schamper over, dat gezanik. 

Kinderen gaan nou eenmaal ooit op zichzelf wonen en je hebt als vermoedelijke vader toch zeker een jaar of achttien om je daarop voor te bereiden, dus bespaar me je zielige gejank wanneer het je kroost eindelijk is gelukt een eigen huis te vinden. Kinderen worden groot, gaan op zichzelf wonen, planten zich al dan niet voort en dan ga je zelf dood. Klaar. Alleen maar iets om je over te verheugen lijkt me, en blij te zijn, want ze vonden een huis! Iets dat normaal zelfs geen alleenstaande moeder met een drieling en urgentie lukt. 

Geen enkel begrip hier dus voor oude besjes die hun vogeltjes zien uitvliegen en vervolgens wegkwijnen van ellende. Nooit meer koken, want dat is ongezellig alleen, en dan na drie maanden gevonden worden terwijl ze maden voeden in plaats van hun kindertjes. 

Ik vond het dus ook heel fijn dat deze week vijf van mijn nabestaanden weg waren met hun jongelingenvereniging, naar een dorp hier heel ver vandaan.  Wat zou ik genieten van de rust. Niet meer de hele dag ‘wat eten we?’ of ‘is er nog sap?’ Geen ergernissen omdat ik ze voortdurend moet aansporen hun taakjes te doen, welnee, die zou ik nu lekker zelf doen, dan gebeurde het tenminste en nog snel en vakkundig ook. 

Niemand kan beter de vuilnisbakken legen dan ik tenslotte. Of de wc schoonmaken. Eindelijk zou ik ongestoord een boek kunnen lezen en lekker kunnen slapen zonder me te hoeven ergeren aan de nachtelijke geluiden. Wie doucht er nou midden in de nacht? 

Maar op de eerste dag liep ik al rond met een onbehagelijk gevoel in mijn 50-jarige pens. Zou het wel goed gaan met ze? Vijf stuks kind weg. Nog maar eentje over. De leegte, de verschrikkelijke stilte. Wanneer komen ze ook weer terug? O ja, het duurt een hele week. Boven hoorde ik een deur klepperen. Laat ik nog maar een wasje draaien ook al ligt er bijna niks. Waarom kleppert die deur eigenlijk? Dat doet ‘ie normaal toch ook niet? De oudste zat meestal tot diep in de nacht te telefoneren via zijn computer, waardoor het geklepper niet opviel, maar nu was het ijzingwekkend stil. De onrust! Handenwringend ijsbeerde ik door ons rijtjeshuis. Gelukkig had ik mijn fijne kleuter nog, maar één kind is geen kind, zoals de Egyptenaren ons al leerden. 

Wist je dat 35 procent van de vrouwen last heeft van het lege nest syndroom wanneer hun kinderen uitvliegen? Wellicht hebben jullie ook internet, heel handig is dat, dan kun je onder andere vinden dat ‘vrouwen zich verscheurd kunnen voelen, alsof hun hart uit hun lijf is gerukt.’ Uiteraard worden de mannen weer niet genoemd, wij hebben al eeuwen niks in de melk der algemeen menselijke gevoelens te brokkelen omdat we harde gevoelloze stenen zijn, die nauwelijks de namen van de kinderen kunnen onthouden. 

Gelukkig zijn ze over een paar dagen weer thuis. Kan ik me gaan voorbereiden op het vertrek van de oudste dochter naar het buitenland. Met haar enkele reis. 

,,Overmorgen zien we onze mensen weer terug, mama! Onze broers en zussen!” De kleuter heeft er ook last van. Het lege nest syndroom. Ik weet nu een beetje wat het is.