Nanette en Marlies verloren ongeboren baby: ‘Zoveel liefde voor zo’n ieniemini mensje’

Nanette: ,,Bij de allereerste echo zag ik dat boontje en dat knipperende hartje en ik dacht: Het gaat echt gebeuren! Dat grote ding dat ik zo graag wilde maar waarvan je niet weet of het voor je is weggelegd.” Bij een volgende echo-afspraak, bij 14 weken, blijkt het mis. De verloskundige zoekt lang naar een hartslag, vertelt Nanette in Miskraammonologen. ,,Het bleef heel lang stil. Is het niet goed, vroeg ik? Nee, het was niet goed. Dat vond ik zo erg, dat ik dat zelf moest vragen en zo mezelf het allerslechtste nieuws moest geven.”

In de podcast luister je hoe Marlies en Nanette hun miskraam ervaarden. Via deze link beluister je het verhaal van Nanettes verlies:

Het verhaal van Marlies beluister je via deze link:

Marlies is twintig weken zwanger als ze gaat liggen voor een controle-echo. ‘Jezus jongens’, roept de echoscopist uit bij de 20-wekenecho, ‘het hartje klopt niet meer!’ ,,Die zin vergeet ik nooit meer. En dan is het klaar, dan is er helemaal niks meer.” Een week later haalt Marlies met een lege buik de as op van haar kindje.

Ze beginnen aan een reis, vertelt Nanette, die nog onbekend is en oneindig verdrietig. En pijnlijk: al zijn de baby’s klein, het wordt een echte bevalling. Marlies wil haar dochter nog even binnenhouden, samen wandelen, over haar buik aaien, haar dochtertje laten voelen hoe welkom ze is, hoeveel ze van haar houdt. Ze hebben maar kort, en dan moet Marlies bevallen. ,,Toen ze geboren werd was er geen verschil, denk ik, tussen een voldragen levende baby en mijn baby. Ik was zo trots, voelde zoveel liefde. We legden haar in een mandje en ik strompelde glunderend van trots met mijn mandje naar de auto.”

Nanettes bevalling wordt opgewekt door pillen die hun werk goed deden; het werd een heftige bevalling thuis, boven een pan met een vergiet. Nanette is bang het kindje ongemerkt te verliezen. Als ze dan wordt geboren, zo klein als een lucifertje, wordt ook Nanette overspoeld door liefde. ,,Dat was zoiets geks, dat je zelfs van zo’n ieniemini kindje dat nog geen neusje heeft en gaatjes waar oortjes moesten komen al zoveel kan houden. Al was dat alles, dan ben ik blij dat ik het mee heb mogen maken.”

Voor Nannette blijft het niet bij één verliesgeboorte. De tweede miskraam doet zo mogelijk nog meer pijn. ,,Ik heb mezelf moeten leren om dit niet goed te vinden. Ik ga het nooit goed vinden dat dit mij is overkomen.” Ze vertelt: ,,Als een moeder een kind begraaft, gaat de moeder mee naar het dodenrijk en komt ze nooit meer helemaal terug. Een deel van je is doodgegaan. Ik ben mijn kind verloren en ik moet ermee leren leven.”