Kirsten beviel in de lift: ‘De gevoelloze opmerkingen van verpleegsters doen me nog steeds pijn’

Kirsten Bruinsma (49) uit Roden is getrouwd met Evert en beviel drie keer. ,,Mijn eerste bevalling van zoon Tim (16) was een soepele. Mijn tweede bevalling allesbehalve. Vera (14) kwam levenloos ter wereld en kampte met zuurstoftekort. Het liep goed af, maar het scheelde weinig. Toch is de bevalling van mijn jongste zoon Bas (9) me het meest bijgebleven.

Ze had een helse zwangerschap want terwijl ze in blijde verwachting was, hing de dreiging van borstkanker boven haar hoofd: ,,Voordat ik zwanger raakte werd ik ziek. Ik verloor bloed uit mijn tepels. Ik kreeg een deeloperatie waarbij er een aantal melkgangen en slechte cellen zijn verwijderd. Mijn man en ik waren al bezig voor Bas, maar ik kreeg van de artsen het verzoek niet zwanger te worden. Als de cellen zich tot kanker ontwikkelen, ben je als zwangere vrouw lastig te behandelen. Tijdens een afspraak in het ziekenhuis kreeg ik een echo waarop armen en benen te zien waren: ik was al zwanger.”

Het stel is dolgelukkig met de zwangerschap, maar het is geen zorgeloze tijd. Bruinsma voelt zich erg ziek. Achteraf blijkt dat dit komt door een genafwijking die ontstekingen in haar lichaam veroorzaakt. Ze weet dat haar kindje prematuur geboren zal worden: ,,Mijn lichaam was te zwak om de baby veertig weken te dragen. Door een ontstoken baarmoeder deed zelfs elk schopje van de baby pijn.” Bij 34 weken zwangerschap wordt ze opgenomen in het ziekenhuis in Assen.

Ze had een fijne gynaecoloog, die ook bij haar voorgaande bevallingen betrokken was en haar heftige pijn erkende. Met de verpleging op de afdeling heeft Bruinsma geen goede klik: ,,Ik had het zwaar. Ik had veel pijn en lag te knokken om de baby zo lang mogelijk binnen te houden. De twee verpleegsters aan mijn bed erkenden niet hoe slecht ik me voelde. Dit doet me negen jaar later nog steeds pijn. De gevoelloze opmerkingen die ze maakten ben ik nooit meer vergeten.”

Omdat Bruinsma verzwakt is, wordt er een bevalplan gemaakt. Ze moet bevallen met een ruggenprik want de gynaecoloog wil een bevalling zoals bij haar dochter voorkomen. Bij 36 weken wordt de bevalling opgewekt met pillen. Haar vliezen breken en weeën beginnen: ,,Ik ben naar een verloskamer gebracht, maar er werd niet echt naar me omgekeken. Zelf voelde ik dat het heel snel ging. Ik weet nog dat ik tegen Evert zei: misschien moeten we het deze keer wel samen gaan doen. Al snel voelde ik persdrang en toen de verloskundige kwam kijken was de ontsluiting al ver gevorderd.”

Ze voelt dat het zover is en vertelt het ziekenhuispersoneel dat de baby eraan komt, alleen staat de verloskundige erop dat ze nog een ruggenprik krijgt; zo was het immers afgesproken. ,,Het was heel naar, ik zei dat het al te laat was, maar ze wilden het doen zoals het in de papieren stond. Er werd totaal niet naar me geluisterd.”

Haar man Evert voelt zich machteloos. ,,Hij is een zachtaardige man die op dat moment niet op kon tegen het aandringen van personeel. We moesten doen wat ze zeiden. Ik werd de lift ingereden en er werd naar mijn man geroepen dat hij moest blijven wachten. Terwijl ik door een lange gang werd gereden, snauwde de verpleegkundige me toe geen geluid te maken bij een wachtkamer vol mensen.”

,,Ik probeerde me in te houden, maar voelde dat de baby eraan kwam. Terwijl mijn man ergens op een bankje zat te wachten, werd in de lift naar boven onze zoon geboren. Ik riep: ‘hij komt nu!’ waarop de verloskundige zei: ‘Oh, shit!’ Met een gewicht van krap twee kilo werd hij echt gelanceerd. Daar lag hij op het voeteneinde van het bed: een piepkleine baby, geboren in een ziekenhuislift.”

Haar bed wordt doorgereden naar de verkoeverkamer. Ze herinnert zich dat het steenkoud is en dat er wordt geroepen dat de vader gehaald moet worden. Omdat Bas prematuur is geboren wordt hij direct bij moeder weggehaald. ,, De verloskundige excuseerde zich en zei dat ze het had onderschat. Moederziel alleen werd ik naar de verloskamer teruggereden.” Op de verloskamer dringt tot haar door wat er was gebeurd: ,,Ik lag daar alleen, zonder baby. Je hele bubbel is kapot. Ik voelde me niet gehoord en gesteund.”

Hoewel haar zoon een lastige start heeft, is ze dankbaar dat zijn geboorte vlot verliep. Toch denkt ze negen jaar later nog vaak terug aan haar bizarre bevalling. ,, Ik voelde dat het zover was, maar er werd niet naar me geluisterd. We bleven kalm, had ik moeten schreeuwen? Dat je als bevallende vrouw gehoord en gezien voelt zou de norm moeten zijn. Het is jouw bevalling: sta op je strepen, druk op die bel, zeg wat je nodig hebt. Ik zou willen dat mijn man en ik beter voor onszelf en onze baby waren opgekomen.”