Idyllisch in het speelpark zijn de biddende refo's, de rokende tokkies en verdorven kinderen van BN’ers

Naar het indoor kinderspeelparadijs gaan we nooit meer nadat onze kleuter bijna was vermorzeld onder een springkussen. Maar ja, wat moet je dan in de zomervakantie? Zes weken lang YouTube-filmpjes kijken is pedagogisch ook niet verantwoord, dus hebben we een andere oplossing gezocht. Ik heb een grote liefde voor Speelpark Oud Valkeveen. Een vriend van 94 ging er in de jaren 30 op schoolreisje heen en het park ademt nog steeds de rust van 100 jaar geleden. We hebben abonnementjes en zitten er bijna elke dag. Al zeventien jaar: het park is gewoon onze achtertuin geworden. Vader een boekje, moeder een breiwerk of ook een boek en de kinderen lekker los. Fantastisch: alles is veilig, omheind, er kan ze niks gebeuren. Zelfs het water van het Gooimeer waar je zo in kunt lopen komt niet hoger dan je knie. Uiteraard werd deze idylle regelmatig verstoord, want zo is het leven kennelijk.

Zo begon het me op te vallen dat de jongste wel heel vaak door andere ouders bij ons werd afgeleverd aan de picknicktafel. Je zou gaan twijfelen aan de verstandelijke vermogens van het schaap, want zó groot is dat park nou ook weer niet en we zitten altijd op dezelfde plek en dat wist hij donders goed. 

Als je er namelijk altijd als eerste bent heb je een vaste picknickstamtafel. Tot hij opbiechtte, de kleine smiecht, dat hij het gewoon wel makkelijk vond om tegen willekeurige vreemdelingen te zeggen dat hij zijn papa en mama kwijt was, zodat hij heerlijk op de arm werd genomen en niet zelf hoefde te lopen. 

Afgelopen seizoen moesten de planken van de veranda bij het restaurant worden weggezaagd omdat ik erin geslaagd was mijn bankpasje er tussendoor te laten vallen, tot vermaak van de omstanders en de ratten die met dikke buikjes van de patat en chips onder die planken woonden. Het duurde al met al een half uur voor ik mijn pas terug had. Mijn tegenwerpingen dat ik heus wel een nieuwe kon bestellen werden weggewuifd. Dit soort kleine drama’s weerhouden ons er niet van te blijven komen. 

Ook idyllisch: al die verschillende groepen mensen die je voorbij ziet trekken. Keurige gereformeerde kindjes uit gezinnen nog groter dan het onze, soms bidden ze zelfs gezamenlijk voor de meegebrachte bammetjes, luidruchtige tokkies die rokend achter de buggy’s van hun cola drinkende baby’s aankuieren en dan natuurlijk de lokale vermogende families, waarvan sommige kinderen wel de duurste kleren hebben en het best gekapte hoofd, maar die gewend zijn álles te krijgen wat hun verdorven en verwende hartje begeert en dus overal zonder scrupules een plek opeisen en andere kinderen arrogant voorbijmarcheren.

Daar zitten dan ook de kindjes van bekende Nederlanders tussen. De vaders met strakke blikken en dure zonnebrillen, de moeders vooral met gróte zonnebrillen, waarschijnlijk om hun betraande ogen te verstoppen, om het verdriet te verbloemen dat gepaard gaat met de #Metoo-affaires waar manlief zich per ongeluk en met de beste bedoelingen aan heeft schuldig gemaakt. 

Ik zal nooit vergeten dat zo’n heerschap afgelopen zomer zijn bril had laten vallen in de vijver waar hij met zijn kroost was wezen waterfietsen. Geweldig was dat! Met veel stampij vroeg hij een 17-jarige uitzendkracht ‘hoe we dit gingen oplossen’. Die bril was 500 euro ja! De puber, die kennelijk ook uit de buurt kwam en haar Gooise pappenheimers kende zei zonder een spier te vertrekken: ‘Ja, jammer! Niks aan te doen!’ Ik had de rest van de dag een grote grijns op mijn arbeiderssmoel. Heel idyllisch! Je kunt wel raden wie regelmatig als laatsten het park verlaten. Terwijl alle attracties al dicht zijn trek ik uiteindelijk mijn kinderen toch maar van de trampo. Zo noemen ze tegenwoordig een trampoline. Wij komen de zomer wel weer door!