Het kostte vier jaar om baby te krijgen: ‘Ineens ben ik niet meer Anouk met het fertiliteitsprobleem’

Dochter Hailey is een maand oud en psychologiestudent Anouk kan het nog steeds niet geloven: ,,Jarenlang draait je leven om één ding: zwanger worden. Nu dat is gelukt en ons kindje is geboren, voelt het alsof ik een andere identiteit heb: ineens ben ik Anouk zonder fertiliteitsprobleem, wie was dat ook alweer?”

Ze was pas 19 toen ze een relatie kreeg met haar man, die dertien jaar ouder is: ,,Na drie maanden besloten we ervoor te gaan: we wilden een kind. Ik had een regelmatige cyclus en nooit nagedacht over vruchtbaarheidsproblemen. Toen we na een paar maanden niet zwanger waren, ging ik ovulatietesten doen en erover lezen. Ik vroeg me af: waarom lukte dit ons niet?”

Seks wordt al snel een moetje: ,,Ik hield bij wanneer we de meeste kans maakten, maar soms hadden we helemaal geen zin. Als ik wel zin had dacht ik: het is eigenlijk beter om het op een ander moment te doen.” Na anderhalf jaar stapt het stel naar de huisarts, die ze doorverwijst naar het ziekenhuis voor onderzoek.

Uit de onderzoeken komt niets verontrustends. Anouk heeft een eisprong, maakt genoeg hormonen aan, haar eileiders worden goedgekeurd en ook Jelles zaad is van goede kwaliteit. ,,De artsen zeiden dat we 60 procent kans hadden om natuurlijk zwanger te worden, dus werden we voor een jaar naar huis gestuurd.”

Mentaal wordt het steeds zwaarder: ,, Je bent nergens anders meer mee bezig. Het is als een zorgvuldig opgebouwd Lego-bouwwerk dat in elkaar stort, iedere maand weer. Het voelde als falen: de essentie van vrouw zijn is om kindjes te krijgen, ik vond het verschrikkelijk dat mijn lichaam dat niet kon.”

Als ze na een jaar niet zwanger zijn, mogen ze terugkomen in het ziekenhuis: ,,We mochten starten met IUI.” Hierbij worden zaadcellen met een slangetje in de baarmoederholte gebracht: ,,Het is heftig: je sluit het hoofdstuk ouders worden op de natuurlijke manier definitief af, tegelijkertijd was het ook fijn om eindelijk hulp te krijgen.”

Ze krijgen zes IUI-pogingen vergoed. Door middel van hormoonstimulatie proberen ze haar eitjes te laten groeien. Poging na poging mislukt. Na zes mislukte pogingen besluiten Anouk en Jelle naar Duitsland te gaan voor ivf-behandelingen: ,,Ze zijn daar verder met onderzoek en in Düsseldorf konden we meteen terecht. We reden zes uur heen en weer en moesten per poging 1000 euro bijbetalen, maar we hadden alles over voor ons doel: zwanger worden.”

Als je begint met zwanger worden, dan is het een onderdeel van je leven, maar na drie jaar draait je hele leven om niets anders meer, vertelt Anouk: ,,Werk, studie, familie; alles verdwijnt naar de achtergrond. Daarmee verlies je ook een beetje je spontane zelf. Je ziet iedereen om je heen zwanger worden; je wil blij zijn voor familie en vrienden, maar het is lastig om je eigen verdriet aan de kant te zetten.”

Anouk spuit wekenlang hormonen en ondergaat onder narcose een punctie. Het resultaat is teleurstellend: ,,Van de negentien eicelblaasjes waren er tien leeg. De volgende dag werden we gebeld met slecht nieuws: er was geen enkele bevruchting ontstaan, de eicellen vielen stuk voor stuk uit elkaar. De kwaliteit van mijn eicellen was zo slecht dat er nooit een bevruchting zou kunnen plaatsvinden.”

Alsof ze drieënhalf jaar voor spek en bonen probeerden zwanger te raken, zo omschrijft Jelle het gevoel. Maar al snel voelen ze ook opluchting: na jaren van onwetendheid weten ze eindelijk wat er aan de hand is. De enige kans op een biologisch kindje is icsi. Bij deze behandeling worden een vooraf gescreende eicel en een zaadcel samengebracht.

Anouk krijgt stimulatiehormonen om haar eicelkwaliteit te verbeteren: ,,Het lukte de artsen een aantal goede eicellen te selecteren.” Uiteindelijk ontstaan er vier embryo’s en na terugplaatsing van de tweede embryo is het raak: Anouk is zwanger. ,,Het was onwerkelijk en gek. We hadden er zo lang naar uitgekeken dat je niet kan geloven dat het is gelukt. ‘Je bent niet stuk’, zei Jelle huilend tegen me toen ik hem de positieve test liet zien.”

Het vertrouwen in haar lichaam is door de vele behandelingen gedaald naar een nulpunt. ,,Ik heb wel dertig testen gedaan om te checken of ik zwanger bleef. Pas na twintig weken kon ik ontspannen, maar ik wilde elke week een echo. In zo’n zwangerschap voel je de littekens van het traject waar je jaren in hebt gezeten: je hebt er vier jaar over gedaan, het heeft je duizenden euro’s gekost en het is je zo dierbaar, maar er kan nog van alles fout gaan.”

Met trots kijkt ze nu naar de littekens op haar buik; het bewijs dat ze haar dochter Hailey heeft gedragen. Haar relatie met haar lichaam is veranderd: ,,Ik dacht dat ik het niet kon, zwanger zijn. Ik weet nu dat ik het wel kan, maar dat we hulp nodig hebben bij de bevruchting.”

Het loslaten van het jarenlange traject is soms lastig: ,,Het is een boek dat je dichtslaat, en het voelt als rouw dat het voorbij is. Het was zo intens; het was mijn leven, dag en nacht. Nu is Hailey ons leven en staan we er elke dag bij stil hoe niet vanzelfsprekend het is dat we ouders mochten worden.”