Eerst was er de aap, op de voet gevolgd door mij, dan een hele tijd niks en dan mijn zoon

Aangezien ik uit een familie stam van vetveredelaars, trekschuittrekkers, turfstekers en (dit is wél echt waar) plaggenhutbewoners, heb ik nog nooit meegemaakt dat iemand afstudeerde.  Ooit is mijn overgrootvader aan de Klateringerdijk in zo’n onderaards hol geboren en hij werd desondanks toch bijna 90. Maar afstuderen zat er niet in, ook niet voor mij. Dat dat heulemaal niks niet erg is zei ik al, maar ondanks deze mooie woorden vond ik het deze week toch bijzonder om bij de presentatie van de scriptie van mijn oudste zoon te zijn. Over hem zeiden ze vroeger dat we blij mochten zijn als hij ooit met een witte jas aan en een dikke bril op in een laboratorium kon gaan werken, want van stempeltjes en plakkers en diagnoses en oordelen houden we erg hier in Nederland, maar als een heuse Willem Ruys stond hij daar in het Engels van alles te vertellen over compilers en coconuts en nou ja, ik had werkelijk geen idee waar het over ging. 

Uiteraard is de aarde nog geen 6000 jaar oud, maar mocht je tóch in de evolutietheorie geloven dan komt eerst de aap, op de voet gevolgd door mij - zeg maar bijna als een Siamese tweeling - dan een hele tijd niks en dan deze zoon. Mozes kriebel. Het duurde gelukkig maar anderhalf uur, maar ik voelde me alsof ik een grote toeter op mijn hoofd had met daarop in koeienletters het woord ‘EZEL’. Ik was gelukkig niet de enige, onze jongste van zes hield het na zes minuten al voor gezien en verliet voortijdig het lokaal, aan de hand van zijn oudste zus. 

Maar oh, wat voelden mijn vrouw - wacht, mijn partner met baarmoeder, de moeder van mijn kinderen, en ik ons trots en ook wel een beetje verbaasd dat wij kennelijk een kind op de wereld hadden gezet dat niet het gemiddelde van onze IQ’s had gekregen maar gewoon de optelsom daarvan. De jongeman die na hem zijn inspanningen mocht presenteren had ook een beetje familie bij zich en ik begreep later dat die ook net als ik geen touw kon vastknopen aan het hele verhaal van hun bloedje. We waren het erover eens dat het al fijn was dat we enkele woorden konden herkennen, zoals ‘you’ en ‘I’.

Overigens had ik een hele andere voorstelling van het gebeuren voor ogen gehad. Ik verwachtte een zaal met een gedempte sfeer, lambriseringen, hoogpolige dure vloerbedekking, een tribunaal van mannen met uitgestreken gezichten en donkere pakken, die alleen maar bedenkelijk naar mijn nabestaande zouden kijken terwijl die zijn spreekbeurt hield, met één kritisch opgetrokken wenkbrauw aantekeningen makend, af en toe met het hoofd schuddend en misnoegd met de tong klakkend. Bij dit beeld brak mij het zweet al uit. Of kwam het misschien omdat ik als enige een grijze pantalon aan had - omdat ik dacht dat dat zo heurde - en een smokingoverhemd met heel erg lange mouwen? 

De heren in kwestie zagen er gewoon heerlijk ongeschoren en ietwat slonzig uit, met warrige haardos en een laptop op schoot. Het enige strenge dat ik zag was de opmerking dat zoonlief nog maar vier minuten de tijd had om zijn voor mij onbegrijpelijke maar voor normale mensen ongetwijfeld briljante verhaal af te ronden. Daarna mochten we op de gang wachten terwijl de drie verheven heren de koppen bij malkander staken. De jongste gluurde ondertussen onder de deur door wat ze aan het doen waren en de grote mensen doodden de tijd met semi-ontspannen babbelen en steelse blikken werpend op de klok. De verlossing kwam al snel: het was helemaal in orde. 

Wat mij als vader en eenvoudige verkoper bijzonder plezierde: hij had een 9 voor zijn presentatie: ,,You could sell broken cars to anyone.” De vlag kon uit en hij mag in het vervolg een titel dragen: bachelor of science. Dat vind ik prachtig, want de afkorting daarvan is BSc óf gewoon BS. Ervan uitgaande dat hij ondanks zijn genialiteit toch echt mijn dna heeft vertrouw ik erop dat hij welbewust en expres op zijn visitekaartjes straks BS achter zijn naam laat zetten. En elke keer wanneer hij dan wat ingewikkelds zeg kan ik antwoorden dat dat allemaal BS is. Ik verheug me er nu al op.