Rugzaktoeriste Sophie eindelijk thuis na lockdown in Filipijnen en bewogen terugreis

“Dinsdag in de middag werd ik gebeld door de Belgische ambassade in Manilla. Ik werd op een standby-lijst gezet en kon misschien mee met een vlucht die de Franse ambassade geregeld had. Het plan was om op te stijgen om 22.30 uur met een tussenstop in Manila en Doha. De ambassade benadrukt dat het helemaal niet zeker is of ik mee kan. Hij stuurde me een mail met een bewijs dat de Franse ambassade me op de wachtlijst had gezet.”

“Nog steeds geen zekerheid of ik kan opstijgen. Ik begin mijn valiezen te maken en maak me klaar om richting de luchthaven te vertrekken. Mijn taxirit duurde langer dan verwacht en ik voelde me niet zo goed door de stress. Op de luchthaven van Cebu zitten heel wat toeristen buiten op de grond te wachten op informatie. De Franse reizigers zijn onzeker van de vlucht en hopen op een zitje richting Parijs. Om 21.45 uur gaat dan toch de balie open en worden de namen afgeroepen. Fransen troepen samen en houden geen afstand. Het is nogal chaotisch en ik krijg verwijten naar mijn hoofd omdat ik als Belgische ook op de lijst sta. Ze vinden het oneerlijk, maar ik probeer het te negeren. Aan de balie word ik extra gecontroleerd.”

“Eindelijk! Na bijna twee uur stijgen we eindelijk op. Bij de tussenstop in Doha mag niemand het vliegtuig verlaten. Het is anderhalf uur wachten voor we weer opstijgen, maar we zijn blij dat we op weg zijn naar huis.”

“Om 13 uur landen we op de luchthaven van Parijs. Buiten de passagiers van onze vlucht is er niemand en alles is dicht. Samen met een andere Belg reizen we door naar Gare Du Nord waar we de Thalys naar Brussel zullen nemen. De trein rijdt pas om 19.25 uur, dus zitten we nog een hele dag vast in het station. Het is koud en een winterjas had ik niet mee op mijn wereldreis. Ook hier zijn alle winkels en restaurants dicht. Dus ergens binnen opwarmen is geen optie. Daklozen bedelen er om eten en geld en zoeken in vuilniszakken naar wat resten. Het is triestig om te zien dat de meest kwetsbaren in de maatschappij het hardst worden getroffen. Ik dood de tijd met gesprekken met twee andere landgenoten die ook vast zitten.

“We arriveren in Brussel en mijn mama komt me ophalen. Een heel andere thuiskomst dan verwacht, want we konden elkaar ook niet knuffelen gezien de huidige maatregelen. Maar we zijn beiden blij dat ik thuis ben geraakt.”