Moeder Aarde

Samen met de rest van de wereld keek ik deze week naar de inauguratietoespraak van de nieuwe Amerikaanse president. Dat die gezellige opa niet zo’n bevlogen verteller is als zijn democratische voorganger Obama, mocht blijken uit de beelden van een indommelende Bill Clinton. Zelf moest ik ook een geeuw onderdrukken, al vond ik de passage over de verdeeldheid van de bevolking best interessant. In een democratie beslissen de verkozenen en moeten de aanhangers van de niet verkozenen zich daarbij neerleggen. In ons eigen Gent is dat niet anders. De afgelopen week nam het stadsbestuur enkele beslissingen die bij een deel van de bevolking enig gemor teweegbrachten. Zo mag er voortaan op bepaalde tijden geen werfverkeer meer in schoolbuurten rijden. Qua verkeersveiligheid is dat toe te juichen. Als je een lading stenen moet leveren, kan het voor frustraties zorgen. Toch bestormde de bouwsector het stadhuis niet. De Nieuwevaart kreeg een busrijstrook, daar zijn het openbaar vervoer en de brandweer bij gebaat. De automobilisten die al vanaf de eerste avondspits in de file stonden, konden de maatregel minder smaken. Ook zij hielden geen raid op de Botermarkt. Dit jaar zal er geen Halfvastenfoor doorgaan. Foorreizigers blijven verweesd achter, maar ook zij trokken niet ten oorlog. Kortom, in Gent wordt er beschaafder gereageerd dan in Washington, ook al zijn er bij elk nieuws voor- en tegenstanders. Deze week las ik welgeteld 1 stukje waar iederéén vrolijk van wordt. ’t Fonteintje pakte op haar voorpagina uit met de scoop dat het kunstwerk Moeder Aarde 1 binnenkort gerestaureerd en wel weer te bezichtigen zal zijn achter het gemeentehuis van Sint-Martens-Latem. Moeder Aarde 1 is een fraaie bronzen kont die opduikt uit het gras. Allen daarheen. Op z’n Gents, ongewapend en coronaproof.