Meetje

Donderdagochtend overleed mijn oma op 94-jarige leeftijd. Mijn nichten, neven en ikzelf noemden haar Mémé of Meetje. Ze doofde thuis uit als een kaars en volgens de dokter heeft ze niet afgezien. Mocht u zich afvragen wat dit voor nieuwswaarde heeft in deze op Gent gerichte column, dan vermeld ik erbij dat Meetje de laatste 72 jaar van haar leven getuige is geweest van de ontwikkelingen in onze stad. Ze groeide op in een boerendorpje in het oosten van Duitsland, ver van alle snode plannen van de nazi’s. Op het einde van de oorlog vluchtte ze zoals elk aantrekkelijk jong meisje weg van de Russische ‘bevrijder’ en na enkele omzwervingen vestigde ze zich met opa zaliger in de toen spiksplinternieuwe wijk Westveld. Ze ging aan de slag in een textielfabriek en leerde snel Gents, zij het met een Duits accent. Het zal u niet verbazen dat die tongval haar in die naoorlogse jaren een hoop racistische verwijten en pesterijen heeft opgeleverd. Toen ze op haar oude dag vernam dat Zwarte Piet wegens te racistisch werd afgeschaft, rolde ze dan ook eens met haar ogen. Meetje maakte de teloorgang van de Gentse textiel van dichtbij mee en ze zag haar Westveld tot één grote bouwwerf verworden. Haar kerk, waar ze wekelijks de mis volgde en waar ze 30 jaar geleden opa begroef, zag ze ontwijd worden. Ze kreeg in haar laatste dagen nog het nieuws mee dat er een veilinghuis in ondergebracht wordt. Haar maandelijkse etentje in ‘t stad met mijn moeder en mijn 2 tantes kon door de invoering van de LEZ al een tijdlang niet meer doorgaan. Mijn moeders auto voldoet niet meer aan de normen van het stadsbestuur en Meetjes lichamelijke mobiliteit liet het niet meer toe om met het openbaar vervoer te gaan. Het zal de stad worst wezen. Meetje, ik ben blij dat ik je tussen 2 lockdowns nog heb kunnen bezoeken. Ik zal jou en je unieke Gents missen.