“Je moet niet bang zijn om hier te werken, staal is echt niet zo’n mannenwereld”: staalreus ArcelorMittal op zoek naar diversiteit bij het personeel

Marlene Macabi (37) kwam in 2007 over uit Venezuela. In vlot Nederlands legt ze uit hoe het farmaceutisch bedrijf waar ze werkte, haar niet kon houden door de coronacrisis. “Toen ben ik hier terechtgekomen”, zegt ze. “Ik werk in de beitserij, waar het staal een voorbehandeling krijgt. Nadien wordt het verwerkt”. Daarmee is Marlene één van de zowat 500 arbeiders uit deze afdeling die deze cruciale taak uitvoeren. En ze is daar zeker niet de enige dame.

“Het interimkantoor had me enkele jobs bij ArcelorMittal laten zien. Uit een lange lijst heb ik er toen enkele gekozen waarvan ik dacht dat ze bij me pasten. Maar bij de sollicitatie stuurden de mensen van het bedrijf me naar deze vacature, ik wist helemaal niet wat het was. Door het ploegensysteem ben ik veel thuis voor mijn kindjes én het helpt wel dat je hier opgepikt kan worden met een busje. Zo geraak ik er ook op moeilijke momenten. Intussen heb ik wel mijn rijbewijs, maar dat was twee jaar geleden niet het geval.”

“Eigenlijk kende ik ArcelorMittal helemaal niet”, grijnst Marlene. “Maar ik zou mensen in mijn positie zeker aanraden om hier te solliciteren. Het is geen repetitief werk, en ik ben hier in een heel leuk team terechtgekomen. 

Alina Matviichuk (27) is afkomstig uit Oekraïne. Geen bijtswerk voor haar, ze is Green Engineer: iemand die bij het bedrijf mee nadenkt over hoe ze het productieproces zo CO2-neutraal mogelijk kan maken, al staat ArcelorMittal al sterk op het gebied van groen staal. “Ik ben eigenlijk naar België gekomen voor de liefde, mijn vriend Alex werkt ook als ingenieur”. Alex kwam enkele jaren geleden over naar België. Ook Alina werkt nu hier, nadat ze in haar thuisland haar masterdiploma haalde. “Gelukkig zijn er veel meetings in het Engels.”

“Ik voelde me hier meteen thuis, en het bedrijf heeft daar ook hard op toegezien dat ik op de juiste plek terechtkwam. Mijn Nederlands is nog niet zo goed, al leer ik hier op werkvloer veel. Maar mijn team is erg internationaal en dus kan ik mijn werk wel goed uitvoeren. Dat de staalindustrie een mannenwereldje is, klopt ook niet helemaal, veel van mijn collega’s zijn vrouwen. We werken met een team van over de hele wereld: da’s alleen maar een voordeel. Al die kennis bij elkaar, dat levert op.”

Alina’s collega’s hebben haar alvast spelenderwijs deel laten uitmaken van het team. “Ik kreeg een soort rondleiding in het begin van mijn carrière hier. Telkens ik een vraag stelde via sms, kreeg ik een paar Nederlandse woordjes mee. Iedereen doet hier zijn best, dat scheelt. En ondertussen kan ik via het bedrijf ook cursussen Nederlands volgen. Ik heb dus zeker geen spijt dat ik hier aan de slag ben.”