De Kijk van Kurt: “Het einde van een tijdperk”

‘Het einde van een tijdperk’ is een uitdrukking waar tegenwoordig niet meer zoveel gewicht aan hangt. Als er ergens iemand met pensioen gaat of overgeplaatst wordt naar een afdeling verder op de gang, spreekt de dienstchef er al van. “Niets zal nog hetzelfde zijn, dat tijdperk komt nooit meer terug, Patrick zien we voortaan enkel nog om 10 uur aan het koffiezetapparaat.” Er zijn nochtans gebeurtenissen waar de zinsnede wel op haar plaats is. Toen Martine Tanghe ophield met het Journaal te presenteren, toen Zwarte Piet van Sinterklaas’ zijde verdween, toen Elke Decruynaere uit de politiek stapte, toen kon men het telkens zonder schroom over het einde van een tijdperk hebben. Als iets na zeshonderd jaar uit de stad verdwijnt, dan mag het ook. De Arme Claren verlaten binnenkort hun klooster aan het Sint-Elisabethplein. Tijdens hun lange verblijf in onze stad kregen ze tonnen eieren cadeau om goed weer af te dwingen en hielden ze zich bezig met bidden en afgesloten zijn van de wereld. Toen ik met ‘de lering’ het klooster bezocht, kregen we enkel het ontvangstlokaal te zien. Daar ging een luik open en er kwam één nonnetje tevoorschijn dat enkele vragen beantwoordde. Het luikje ging al snel weer dicht en in mijn verbeelding heeft dat nonnetje de rest van haar dagen zwijgend, biddend en verborgen doorgebracht. Toen ik in mijn latere leven een uitbundige gospelmis bezocht in Harlem NY, kwam ik tot de constatatie dat een geloof ook geanimeerder kan beleefd worden. Mijn half beschilderde, met bloemen getooide deelname aan een hindoeritueel in Indonesië zette die gedachte kracht bij. De Arme Claren kiezen voor discretie. De bisschop noemde hun vertrek een aderlating voor de katholieke gemeenschap. Ik wens de gewijde dames een mooie oude dag toe en spreek van het einde van een tijdperk.