Mani (37) bezuinigt op alles, behalve zijn films: ‘Nooit op vakantie, dat heb ik ervoor over’

Hoe groots deze droominvesteerder denkt, blijkt uit zijn Keanu Reeves-anekdote: ,,Ik had een idee voor een film waarin de hoofdrolspeler nauwelijks in beeld kwam en een masker droeg. Dat zou hij afdoen in de laatste scène en dan zou het publiek Keanu Reeves zien. Dan hoefde ik hem maar voor één dag in te huren. Dus ik bel zijn manager en vraag hem de mail met storyboards aan Keanu te laten zien. ‘Zijn minimumloon begint bij 5 miljoen’, antwoordde de manager. Maar ik smeekte: ‘Leg het hem uit.’”

,,Een paar dagen later zat ik ‘s avonds met mijn vader. We waren behoorlijk aangeschoten toen de telefoon ging, een anoniem nummer: ‘Hi, this is Keanu Reeves.’ Ik dacht dat een vriend een grap uithaalde. Maar toen hij de naam van zijn manager noemde, begon ik vreselijk te stotteren. Hij zei dat hij het interessant vond. ‘Kan ik je morgen terugbellen?’ vroeg ik, omdat ik hem nuchter te woord wilde staan. ‘Is goed’, zei Keanu en hing op. En ik besefte dat ik zijn nummer helemaal niet had.”

,,De volgende dag belde ik zijn manager, die was woest omdat ik het nummer van een ster vroeg. Keanu dacht natuurlijk: ‘Stomme gast, waarom belt hij niet terug? Nou, dan niet.’ Mijn stomste fout ooit”, besluit Mani lachend.

Mani lacht vaak. Maar zijn televisieserie, al vijf jaar in de maak, neemt hij bloedserieus. Momenteel biedt hij ‘Ahriman Death Before Dying’ aan bij televisienetwerken, die is zo goed als af. Zijn liefde voor film werd hem met de paplepel ingegoten. ,,Mijn vader is acteur: de Sean Connery van Iran. Doordat hij me vaak meenam naar de set en ik zelf een keer als kind een rol mocht spelen, wist ik dat ik films wilde gaan maken. Ik genoot van de atmosfeer op de set, het leek een grote speelplaats.”

,,Maar als ik dat in Iran op school zei, werd ik door de juffen geslagen. Vier jaar na de revolutie waren alle mensen met hersens gevlucht en de vrouwen van martelaren stonden voor de klas. Gelukkig nam mijn moeder mij en mijn broer mee naar Nederland, voor ‘vakantie’, zei ze. Mijn vader zei: ‘Ik kom achter jullie aan’, maar hij kwam pas drie jaar later. Ik was 7. Ik herinner me hoe ik mijn moeders hoofddoek op Schiphol aftrok en zei: ‘Dat hoeft niet meer’. Ze heeft hem nooit meer gedragen.”

Mani genoot van het leven in Nederland: ,,Echt alles was beter dan in Iran.” Zijn droom om filmmaker te worden ging echter op een laag pitje, want hij dacht dat het financieel niet haalbaar was. Dus deed hij de grafische school. Eenmaal werkzaam op een drukkerij, wist hij zeker dat dit niets voor hem was.

,,Ik besloot naar een particuliere filmschool te gaan. Dat kostte 27.000 euro. Ik werkte als bordenwasser op Schiphol, in een souvenirwinkel en later maakte ik wc’s schoon bij bioscoop Tuschinski om school en de huur te kunnen betalen.”

Toen hij een bevriend regisseur over het idee voor zijn televisieserie vertelde, had hij in eerste instantie voor dat verhaal nog een videoclip in gedachten, waarin zijn vader een rol zou spelen. ,,Maar die vriend zei: ,,Zonde! Geef het verhaal en je vader de ruimte, maak er een film van.”

En zo geschiedde. ,,Het is een sci-fi-thriller geworden over een jongen met psychische problemen die bij een arts terechtkomt die zijn patiënten behandelt met een droommachine. Het is niet gebaseerd op mijn leven, al zit er in ieder project een deel van jezelf.”

Inmiddels heeft hij er 75.000 euro aan uitgegeven. ,,Ik bezuinig daarbij op niets, draaide in Griekenland en Frankrijk. Voor mezelf koop ik niks; ik ga niet op vakantie, geen weekend weg. Dat heb ik ervoor over. Als je iets maakt, moet je in ieder detail liefde stoppen als je indruk wilt maken.”

Meerdere malen klopte Mani aan bij filmfondsen: ,,Die wilden me alleen geld geven als ik met mensen die zij kennen samenwerkte. Maar ik wil zelf kiezen. Dus werk ik een paar maanden en draai een paar maanden om daarna weer geld bij elkaar te verdienen.”

Naast geld heeft het Mani ook wat relaties gekost. ,,Dames van mijn leeftijd willen kinderen maar dat is onverstandig. Mijn aandacht is er nu niet bij en een kind is geen plant.”

Momenteel biedt hij de serie in Nederland aan, maar Mani wil er ook mee naar Oost-Azië. ,,Het verhaal zit vol symboliek en dat waarderen ze daar.” Wat hij wil als hij het heeft verkocht? ,,Investeren in een nieuwe film. Maar eerst wil ik een jaar op een berg zitten en naar een landschap staren. Mijn hoofd moet, na al die tijd voor een monitor, gereset worden.”

Investeren kan slim lijken in een tijd dat de spaarrente historisch laag is. Maar is dat eigenlijk wel zo? Econoom Sandra Phlippen vindt sparen altijd een goed idee: