Max Verstappen doet het ook in Miami: wereldkampioen loopt met zege verder in op Charles Leclerc

Door Arjan Schouten

Het floepte uit zijn mond voor hij er erg in had. Voor de camera’s van de Britse televisie, zaterdagmiddag in Miami. Met een schorre stem legde Max Verstappen voor de twijfelaars nog maar eens uit dat hij uiteindelijk ook maar gewoon een mens is, met beperkingen zoals iedereen. ,,Ik kan veel compenseren, maar ik ben eh… Jezus niet, hè.”

Na die derde plaats in de kwalificatie achter de Ferrari’s, die onnodig was, voelde hij de noodzaak om het toch nog eens te benadrukken. Een foutje in de laatste run en weg was pole. Eigen schuld en toch ook weer niet helemaal, begreep de goede verstaander. Want met een wat minder rommelige aanloop aan zijn kant van de garage bij Red Bull Racing had Verstappen de vrijdag niet vrijwel geheel hoeven missen. 

Met een bakwissel en daarna brandende remmen, verliep de aanloop naar het beslissende deel van het weekend vol horten en stoten. Hij gaf zijn team een kleine berisping. Dit ‘moet gewoon niet gebeuren’, procedures moeten ‘soepeler’, om volledig geïnformeerd en geprepareerd aan de start te verschijnen in de kwalificatie. Nu voelde die zaterdag voor de Limburger nog aan als een vrijdag en dan sluipt er wel eens een foutje in. ,,Dan mis je het vertrouwen en het gevoel, de routine.”

Negen rondjes had hij in de Grand Prix nodig om alsnog orde op zaken te stellen, te laten zien dat hij gewoon op pole had moeten staan en niet op P3. Carlos Sainz greep hij al in de eerste bocht, buitenom met de ellebogen naar buiten. En toen hij na acht rondjes binnen schootsafstand (lees: drs) kwam van Charles Leclerc, klapte hij op het rechte stuk ook meteen langs de Monegask, om hem bij het inremmen naar bocht 1 definitief af te schudden. 

Leclerc bleef nog even hangen, maar moest na drie rondjes op de staart van zijn titelconcurrent toch een gat laten en dat gat kreeg hij nooit meer dicht. Ook niet toen hij in het slot weer op de staart van Verstappen was gekomen dankzij een safety car (crash Lando Norris) en een aantal rondes lang drs als wapen in zijn arsenaal had.

Na de parade van beroemdheden op de startgrid liet Verstappen zo in een paar rondes nog eens zien waar het uiteindelijk om gaat in de Formule 1. Niet om een nep jachthaven vol dure superboten, of champagnetuinen, bodega’s en skiliften boven het asfalt. Niet om de David Beckham’s en Michael Jordans van deze wereld, die voor wat extra attentiewaarde zorgen, of de beats van Tiësto en The Chainsmokers. Maar uiteindelijk toch echt om het gevecht op het asfalt.

Niets was te gek in Miami, waar je je liggend op een strandbedje, nippend van de champagne kon vergapen aan de brullende bolides. Dat alles kon niet verhullen dat er toch nog het nodige aan het event mankeerde. Oké, de GP van Miami is natuurlijk een blijvertje, met het Hard Rock Stadium van de Miami Dolphins als kloppend hart en daaromheen een knotsgekke ratjetoe aan eten, drinken, vertier en entertainment, waar ruim 80.000 mensen zich prima vermaakten. Maar dat asfaltlink die zich om alle champagnetuinen, bodega’s, VIP-jachten en inderhaast geplante palmbomen kronkelde, mocht niet op veel enthousiasme rekenen. 

Verstappende oordeelde na de kwalificatie al dat het laatste deel van het circuit met wat smalle bochten en een chicane onder een snelwegoprit door, niet Formule 1-waardig is. ,,Vooral dat Mickey Mouse-gedeelte vind ik helemaal niks”, zo verwees hij naar het smalle, bochtige stuk inclusief de vrij aparte chicane achterop het circuit, tussen bocht 11 en 16. ,,Dat hoort niet bij een Formule 1-auto. Die zijn daar te zwaar voor, te lang, te breed.”

Meer en meer staan de klassieke circuits waar veel beter geracet kan worden onder druk van lucratieve stratenraces zoals Miami, Las Vegas, Djedda, Bakoe en tot voor kort Sotsji. Het is een gedeelde zorg, onder de twintig coureurs, zo vertelde Verstappen. ,,Daar gaan we het met de coureurs wel over hebben, ja. We hopen iets meer input te krijgen op hoe een baan uiteindelijk gebouwd wordt”, verklapte de wereldkampioen, die ook op die gemankeerde baan echter bewees dat een race altijd gemaakt wordt door de coureurs en niet door de lay-out.

Hij moest er flink voor aanvallen en verdedigen, maar boekte zijn tweede zege op rij na de winst in Imola. Zo verkleinde Verstappen het gat op leider Leclerc met acht punten tot een verschil van negentien, omdat hij in het bloedstollende slot ook nog de snelste ronde noteerde. ,,Yes, yes, wat een geweldige zege”, jubelde hij. ,,Deze dagen zijn prachtig. Goed herstel, daar mogen we trots op zijn.”

,,Was een ongelofelijke race", zei Verstappen direct na de finish. ,,Fysiek was het ook heel erg zwaar, maar we hebben het tot het einde vermakelijk gehouden, denk ik. Ik ben enorm blij met deze zege, het is een ongelooflijke zondag voor ons.”