3. De Turk plaatste een linkse uppercut, en de knietjes van mijn broer hielden het niet meer
    PREMIUM
    column Jan Vantoortelboom

    De Turk plaatste een linkse uppercut, en de knietjes van mijn broer hielden het niet meer

    Af en toe kijk ik weer eens een potje prutvoetbal. Dat doe ik telkens bij een WK of EK. Maar deze keer kan het me maar weinig bekoren. Het is een idiote sport beoefend door overbetaalde jongens. We kennen het wel ondertussen: brood en spelen, eten en amusement. Maar zelfs het amusement vind ik er dezer dagen niet in. De paar wedstrijden die ik heb gezien waren bedroevend: veilig en daardoor saai, geen echt voluit spel met risico’s. Misschien ligt het aan het feit dat er ook veel nieuwelingen tussen zitten en omdat ik het voetbal nooit volg en opeens al die nieuwe koppen zie. Dus word ik geconfronteerd met het feit dat ik verouderd ben.

Net binnen

  1. Een idiote sport door overbetaalde jongens beoefend

    Een idiote sport door overbetaal­de jongens beoefend

    Af en toe kijk ik weer eens een potje prutvoetbal. Dat doe ik telkens bij een WK of EK. Maar deze keer kan het me maar weinig bekoren. Het is een idiote sport beoefend door overbetaalde jongens. We kennen het wel ondertussen: brood en spelen, eten en amusement. Maar zelfs het amusement vind ik er dezer dagen niet in. De paar wedstrijden die ik heb gezien waren bedroevend: veilig en dus saai, geen voluit spel met risico's. Misschien ligt het aan het feit dat er ook veel nieuwelingen tussen zitten en omdat ik het voetbal nooit volg en opeens al die nieuwe koppen zie. Dus word ik geconfronteerd met het feit dat ik verouderd ben.
  5. Nog even en er zijn in de Kamer 150 groepen die strijden om aandacht
    PREMIUM
    column marleen blommaert

    Nog even en er zijn in de Kamer 150 groepen die strijden om aandacht

    Pieter Omtzigt, als ik aan hem denk, zie ik gek genoeg altijd het beeld van hem in carnavalskleren en met een kind op zijn arm. Een net iets te serieus gezicht boven een grote rode boerenzakdoek, de koter veilig op zijn arm gezeten. Misschien zoekt mijn brein naar een beeld dat hem het beste beschrijft: bloedserieus, beschermend, onverwacht en een beetje uit de toon. We zullen niet zo snel een dergelijk beeld van Wopke aantreffen.
  1. Al slaapwandelend wilde ik Frank Rijkaard van advies voorzien
    PREMIUM

    Al slaapwande­lend wilde ik Frank Rijkaard van advies voorzien

    Daar stonden we dan, midden in de nacht, met z’n tweeën. Het was de zomer van 2000, Frank Rijkaard was bondscoach en ik wilde hem tijdens een warme nacht al slaapwandelend van advies voorzien. Ik trok mijn vriendin mee naar de gang van ons Vlissingse flatje en vertelde haar daar wat de ideale opstelling was voor het Nederlands elftal. Zij werd als eerste echt wakker, geloof ik, en maakte een einde aan het gedoe. Kom, we gaan slapen.
  4. Voetbal, een fijne ijsbreker
    PREMIUM
    column oscar garschagen

    Voetbal, een fijne ijsbreker

    ,,F….. je moeder en f…. je achttien generaties aan voorouders’’. ,,Zwarte apen’’. De fans van FC Qingdao, zeg maar het Chinese NEC, tierden tegen FC Guangzhou, de landskampioen met enkele Afrikaanse spelers. Grove tribuneteksten die je nooit zal leren op Chinese les. Een vader naast mij vouwde zijn handen om de oren van zijn zoontje. Voetbal zou mensen en landen verbroederen. Gelooft u het? Vast staat wel dat voetbal voor iedere Nederlander in het buitenland een fijne ijsbreker is. Met dank aan Oranje.

Weekend

Alle artikelen
  2. Gesloopt! Het raadhuis, één van de parels van de naoorlogse herbouw
    PREMIUM
    column jan van damme

    Gesloopt! Het raadhuis, één van de parels van de naoorlogse herbouw

    Maak je meteen van je neus, dan kun je wachten op de sussende volzinnen. De soep wordt niet zo heet gegeten, je krijgt nog alle ruimte om mee te praten. In mijn jonge jaren was ik nog weleens geneigd die uitsteltactiek voor waar aan te nemen. Tot plotseling toch die autoweg in de voortuin van een eeuwenoude vliedberg werd gelegd, tot de dijkverzwaring inderdaad enkele meters breder uitviel en die monumentale waterschapswoning eraan moest geloven.
  3. De boulevard is van iedereen, niet alleen van bewoners
    PREMIUM
    Column Wendy Wagenmakers

    De boulevard is van iedereen, niet alleen van bewoners

    Nog acht weken en dan is het zomervakantie. Lekker twee weken in een hutje op de hei. Ik weet niet of het typisch Zeeuws is, maar bij thuiskomst wil ik altijd gelijk naar het water. Eenmaal de watertoren van Souburg gepasseerd, slaan we niet rechtsaf naar huis, maar rijden we als vanzelf rechtdoor. Nog éven een rondje over de boulevard. Hoe afgemat we ook zijn, toch even kijken of de zee er nog ligt.
  4. Overschrievers of overlopers
    PREMIUM
    streektaal/audio

    Overschrie­vers of overlopers

    In een ‘gewoon’ jaer is de maend meie vô aole liefhebbers van het amateurvoetbal een belangrieke tied. Het is de maend van promoveren en degraderen, van haen en kommen van trainers en voral het wisselen van spelers. Sommige zoeke het oherop, as een uutdâging, mee, as ‘duustere biezaâk’, wat er bie die ander te ‘kriehen’ is, in welke vurm dan ook. Of ze voele d’r eihen te weinig gewardeerd en ebbe ze te vee op ‘de bank’ gezete. Wille ze wi een fris avontuur of trug nè ‘‘t ouwe nist’.

Webwinkel

  1. Designerbejaarde 2075
    PREMIUM
    COLUMN JAN VANTOORTELBOOM

    Designerbe­jaar­de 2075

    Ik ben Cliënt E. Busken aan het lezen. Dat is de meest recente roman van Jeroen Brouwers, die de Libris Literatuur Prijs 2021 kreeg. Het verhaal: Een ouwe doofstomme knar met een voortjakkerende geest zit opgesloten in het verzorgingstehuis Huize Madeleine. Met alle ongemakkelijke, gênante en ontredderende taferelen van dien. Dat soort romans is wel in, heden ten dage. Misschien is dat een teken aan de wand en moeten er in die sector eens wat veranderingen worden doorgevoerd. Of misschien betekent het alleen dat er te veel stokoude schrijvers zijn.
  2. En de vrouw van Vlaamse Rambo merkte niets...
    PREMIUM
    Column Maikel Harte

    En de vrouw van Vlaamse Rambo merkte niets...

    Als je naar de bioscoop zou gaan voor een Belgische film waarin een Vlaamse militair raketwerpers en een lading semi-automatische wapens mee naar huis neemt, vervolgens allerlei virologen bedreigt, zich wekenlang in een bos schuilhoudt met honderden militairen die een klopjacht op hem houden, terwijl er ondertussen demonstraties zijn van mensen die de militair steunen, dan zou je waarschijnlijk zeggen: vreselijk gelachen, maar totaal ongeloofwaardig.
  3. Een documentaire over Oranje; daar zou ik wel voor gaan zitten
    PREMIUM
    Column Barry van der Hooft

    Een documentai­re over Oranje; daar zou ik wel voor gaan zitten

    In aanloop naar het EK voetbal hebben ze bij de NOS een speciale podcast gemaakt. Er wordt teruggeblikt op de EK’s van Oranje uit het (recente) verleden, te beginnen bij de succesvolle editie van 1988. De afleveringen zitten vol met mooie verhalen, prachtige anekdotes en (voor mij) onbekende details. Nooit geweten dat Michael Jackson vrijwel zeker op de tribune zat in Hamburg, tijdens de halve finale tussen Nederland en West-Duitsland.
  4. Deze mutten weet niet wat ‘grôôs op Zeeland’ betekent. Kom ik nu van Lillo?
    PREMIUM

    Deze mutten weet niet wat ‘grôôs op Zeeland’ betekent. Kom ik nu van Lillo?

    Grôôs op Zeeland, kopte deze krant gisteren op de voorpagina van de Zeeuwse sectie. Op de foto liepen mannen, vrouwen en kinderen in traditioneel Zeeuwse klederdracht. Het bleek een initiatief te zijn van Het Polderhuis in Westkapelle. Op tweede pinksterdag moeten alle Zeeuwen eeuwenoude kleding aantrekken om te laten zien dat ze blij zijn in Zeeland te wonen. De bedrijfsleider had uit heel de provincie reacties gehad van mensen die zich de mode van de voorouders lieten aanmeten en daar online foto’s van deelden onder de hashtag #groosopzeeland.
  3. Een potige portier maande ons het pand onmiddellijk te verlaten
    PREMIUM

    Een potige portier maande ons het pand onmiddel­lijk te verlaten

    Fijn, we mogen van Rutte weer naar het zwembad. Niet dat ik van plan ben om dat te doen, want er zijn weinig dingen waaraan ik zo’n hekel heb als aan zwemmen. Vroeger, toen ik nog een jongetje was met een ziekenfondsbrilletje en opgeknipte haartjes, toen was ik een echte waterrat. Ik was zelfs lid van een zwemvereniging (De Watervrienden) en liep elke zaterdag met een opgerolde handdoek (waarin twee met reuzel besmeerde bruine boterhammen én de door mijn moeder gebreide zwembroek) onder mijn arm naar Stoop’s Bad- en Zweminrichting. Daar plonsde ik onvervaard van de hoge plank in het water, in de hoop dat Lieneke, het meisje op wie ik hevig verliefd was, zou denken: ‘Zo, die Willem durft’.

Meest gelezen

Meest gedeeld