Ik weet nog goed hoe ik een kwart eeuw geleden als beginnend verslaggever in een oude Opel Kadett door de provincie toerde. Het was een prachtige nazomer en ik had voortdurend het gevoel op vakantie te zijn. Overigens had ik dat gisteren ook, toen ik in het herfstzonnetje door Middelburg wandelde, op weg naar een interview.

Binnen de kortste keren kende ik Zeeland beter dan mijn vrouw, die er geboren is. Ik sprak boeren en burgemeesters en bezocht buurtschappen waarvan zij zich het bestaan niet eens bewust was.

Dat wil niet zeggen dat ik nu ook een echte Zeeuw ben. Vorige week bleek dat nog eens goed tijdens een ochtendlijke redactievergadering. Daar gaat het niet altijd even subtiel aan toe. Er vliegen werkelijk bizarre grappen over tafel en de discussies zijn soms vlijmscherp.

Dit keer ging het over de Zeeuwse Lagune, het plan voor verblijfsrecreatie op vier eilandjes bij de Veerse Dam. De meningen liepen behoorlijk uiteen, van volstrekt debiel tot goed voor Zeeland. Een verslaggever zei dat het hem opviel dat oude Zeeuwen kennelijk minder moeite hebben met recreatieprojecten als Brouwerseiland en de Zeeuwse Lagune dan nieuwe Zeeuwen.

Ik voelde me aangesproken omdat ik van beide geen grote fan ben, al blijken sommige lezers dat op basis van mijn verhalen niet te geloven. Ineens voelde ik me de import-Zeeuw die vindt dat het vakantieland waar hij zich heeft gevestigd ongerept moet blijven en niet wil begrijpen hoe de arme provincie zich na de oorlog en de watersnoodramp economisch moest zien te ontwikkelen.

,,De oude Zeeuwen waren ook voorstander van de kerncentrale en Thermphos", reageerde ik vilein. Zoals ik al zei, gaat het er niet altijd even subtiel aan toe.