Ik koos voor Haat is een deugd, een keuze uit de correspondentie van Gustave Flaubert. Met dat boek hoopte ik ooit een meisje te verleiden. Ze had het geleend, maar nam het mee toen ze vanuit mijn studentenflat verhuisde naar een etage in Amsterdam-Zuid. Dat is natuurlijk omdat ze wil dat ik het daar nog eens kom ophalen, redeneerde ik met mijn hoofd in een roze wolk, maar ik kreeg het terug met loshangende bladzijden, koffievlekken op de kaft en zonder kus.

Ze had het dus wel verslonden. Flauberts brieven vind ik nog steeds grappig en meeslepend, maar ze bleken niet erg geschikt om voor te lezen. Ik geloof niet dat de bijzinnen die ik aan elkaar hakkelde iemand warm maakten voor deze wereldliteratuur.

Mijn beste studievriend koos voor een boek van een schrijver die ik toen alleen nog maar van naam kende: Portnoy's klacht van Philip Roth. Hij begon te lezen: 'En toen kwam de puberteit - de helft van mijn tijd bracht ik door in de badkamer met de deur op slot, en vuurde mijn kwakje af in de closetpot of op de vuile kleren in de wasmand of klats, tegen de spiegel van het medicijnkastje waar ik voor stond met mijn onderbroek naar beneden om te zien wat voor gezicht het was als het eruit spoot.'

Dat is het nog bescheiden begin van het even schunnige als hilarische hoofdstuk 'Afrukken'. Zijn voordracht was perfect. We zijn geen van beiden leraar geworden, maar ik weet zeker dat hij zijn leerlingen wel aan het lezen had gekregen. 

Precies een week geleden overleed Roth, de schrijver die volgens velen een Nobelprijs had verdiend. Vind ik ook. Ik raad aan zijn boeken hardop te lezen.