Hoe ben je in de journalistiek terechtgekomen?
,,Mijn vader was journalist bij het Haarlems dagblad en er kwam allerlei krantenvolk bij ons over de vloer. Ik vond het machtig interessant. Via een oud-collega van hem kon ik als correspondent bij BN DeStem in West-Zeeuws-Vlaanderen aan de slag. Ik heb toen mijn boeltje gepakt en ben naar Zeeland verhuisd. Na een paar jaar ben ik naar de PZC gegaan.”

Wanneer ben je begonnen met columns?
,,Twaalf jaar geleden. Mijn eerste column ging over twee ratten die verstoppertje speelden op het aanrecht.”

Hoe zou je je columns omschrijven?
,,Ik vind mijn columns eigenlijk helemaal geen columns. Een echte column is een stukje waarin een mening wordt verkondigd, op een al dan niet luchtige wijze. Maar volgens mij zit niemand echt op mijn mening te wachten. Ik vind mezelf meer een stukjesschrijver.”

Waar gaan die stukjes dan over?
,,Alledaagse dingen, die ik zelf meemaak of om me heen zie gebeuren.”

En de koek is nog niet op na twaalf jaar?
,,Tot dusver is het me altijd gelukt, hoewel het af en toe knijpen is. Als ik dinsdagavond nog niets heb, begin ik wat ongemakkelijk te schuiven. Ik had vroeger wel back-up onderwerpen, maar die zijn allemaal op.”

Krijg je veel reacties?
,,Op Facebook wel, van mensen die ik ken, maar ook van wildvreemden. Ik geef ze altijd een opgestoken duim, want ik vind het leuk dat ze reageren. Of dat nu lovend of boos is. Het leukste vind ik als ze op me beginnen te schelden. Een beetje stoken doe ik wel graag. Zo schreef ik ooit een column over een kattencafé en daar waren veel mensen niet blij mee. Geen idee wat ik geschreven had, maar het zal niet vleiend zijn geweest.”

Op welke column ben je trots?
,,Mijn schoonzoon is zes jaar geleden verongelukt tijdens het duiken in de Grevelingen. Daar heb ik een paar columns over geschreven en die vind ik nog steeds het beste. Omdat ze dicht bij me staan en omdat ik vind dat ik het goed verwoord heb.”

Wat lees je zelf graag?
,,Simon Carmiggelt, niet dat ik mezelf daarmee wil vergelijken overigens. En wie ik ook aardig vind, is Sylvia Witteman. Zij schrijft ook over alledaagse gebeurtenissen en draagt ook niet altijd een boodschap uit.”