PREMIUM
En eigenlijk wilde ik helemaal geen kinderen
Column Wendy WagenmakersZoals zo'n beetje alles in mijn leven is ook de voortplanting behoorlijk uit de klauwen gelopen. Amper vier maanden na de geboorte van de Zoon, kondigde de Dochter zich aan en toen we ons bestaan eindelijk weer een beetje op orde leken te hebben, bleek er nog een Baby in het verschiet.
Delen per e-mail
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM
Column Jan van Damme Ik zou graag nog eens een ouderwetse bak vertellen
De lach is weg. Ja, ik voel mee met René Diekstra, de man met de expressieve bretellen. Gisteren constateerde hij in de krant dat het lachen ons vergaan is sinds het uitbreken van de coronapandemie bijna een jaar geleden. De hele godganse dag sijpelt het virus in ons dagelijkse leven door. De angst voor het ontstaan van nog veel besmettelijkere varianten, de onrust creërende dagcijfers, het geneuzel over een avondklok. Als we al naar een winkel gaan, zien we alleen elkaars ogen, een minzame of een uitnodigende glimlach blijft verborgen achter onze mondkapjes. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Oorlogsverslaggever wilde ik worden, maar het werd de Provinciale Zeeuwse Courant
Ademloos staar ik naar het televisiescherm. Het ongeloof dat ik voel, zie ik ook in de ogen van CNN-verslaggevers. Het is niet de bestorming van het regeringsgebouw in Armenië waar we live naar meekijken, of Wit-Rusland. Nee, dit is Amerika. Het Capitool. Snel ren ik naar boven om mijn zoon uit dromenland te halen. Dit zijn beelden die hij van zijn leven niet gaat vergeten. -
PREMIUM
column wendy wagenmakers Het oogt knus op Facebook, maar in werkelijkheid is het natuurlijk doffe ellende
Ik kijk naar buiten en warm mijn handen aan een hete kop thee. Ik zie hoe twee duiven zich nestelen bij de schoorsteen van de buren en volg de regendruppels die langzaam naar beneden glijden op mijn zolderraam. Zwierende boomtoppen, grijze wolken die in elkaar overgaan. Vrediger kan een maandagochtend niet zijn. -
PREMIUM
Column Marleen Blommaert Een klein landje biedt moedig weerstand...
Ik moet mijn best doen om overeind te blijven. Storm Bella trekt vlagerig aan mijn evenwicht. De honden hebben ook de storm in hun hoofd. Ze voelen er weinig voor om in de kapotgereden, glibberige slikranden van de weg te lopen. Ze kiezen begrijpelijkerwijs voor het midden van de weg. Maar deze storm overstemt ieder geluid. In elk geval iedere onoplettende automobilist en waarschijnlijk ook mijn stem. -
PREMIUM
column jan van damme Jarig in de schaduw van Sint
Ze is al heel haar leven jarig net voor Sint. Dat is de reden om het elk jaar maar rustig aan te doen. Geen groots opgezette feesten met ballonnen en koekhappen, niet de halve of de hele straat uitnodigen, geen fanfare voor de deur. Nee joh, laat maar zitten, iedereen heeft het al zo druk met dichten en surprises.
-
PREMIUM
Column Barry van der Hooft Het zaalvoetbal professionaliseren, op de Duitse manier
In 1989 organiseerde Nederland het eerste WK zaalvoetbal. In de finale was Brazilië met 2-1 te sterk, waardoor Oranje genoegen moest nemen met zilver - zoals dat ook met Nederland en WK-finales in het veldvoetbal ging. Een zilveren medaille op een WK, dat zou het startpunt moeten zijn van de verdere ontwikkeling van die sport in Nederland, waardoor je ook op het wereldtoneel een rol van betekenis kunt spelen. -
PREMIUM
Column Wendy Wagenmakers Vlissingen, waar RAL 7016 asbak steevast is uitverkocht
Ruim een week geleden stond het halve land op zijn kop om het huis van Guus Meeuwis. De Tilburgse zanger blijkt niet alleen lelijke muziek voort te brengen, maar ook op andere vlakken over slechte smaak te beschikken: aan de rand van Tilburg, op zich al geen toppunt van idylle, heeft hij een prachtig landhuis laten slopen om er een raamloze blokkendoos voor te laten terugbouwen. Een soort crematorium, helemaal grijs. -
PREMIUM
Geef topsporters een vaccin, dan heb ik wat om naar te kijken
Vroeger op school had ik weleens discussie met mijn gymleraar als er hardloopwedstrijden waren. Ik eindigde vaak als één van de laatsten en werd dan gedubbeld door de voorste. Ik vond dat ik dan wel kon stoppen, je wist toch al wie er gewonnen had. Maar nee, dan moest je van de gymleraar toch nog een rondje, terwijl die anderen al klaar waren.
0 reacties